Morgunblaðið - 18.12.2004, Blaðsíða 66

66 LAUGARDAGUR 18. DESEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Davíð Helgason
mágur minn er látinn.
Maður sem ég hélt að
myndi lifa okkur öll er
fallinn frá. Maður á
besta aldri. Maður
sem lifði fyrir útivistir,
heilbrigði og hreysti! Að vísu með
svolitla meðfædda hjartaóreglu frá
blautu en ekkert alvarlegt að
manni var sagt.
Ekkert minnir okkur eins
óþyrmilega á eigin fáfræði og dauð-
inn. Þrátt fyrir allar svokallaðar
framfarir erum við jafngrunlaus og
forfeður okkar um hvað tekur við
handan móðunnar miklu. Við vitum
ekki einu sinni hvort það er móða.
Í heimi sem snýst æ oftar um að
grípa og mergsjúga gæsina á með-
an hún gefst var Davíð í örlitlum
minnihluta sem kunni að gefa og
láta aðra ganga fyrir. Þannig leið
honum best og þannig sigraði hann
hverja raun.
Honum er kannske best lýst
þannig að trúi maður á endurholdg-
un hafi sál hans nú lokið sinni
hinstu umferð á þessu tilverustigi á
meðan við hin eigum flest eftir tals-
vert marga tilraunaspretti á
hlaupabrautum jarðlífsins.
Án efa eru dýrmætustu einstak-
lingar hverrar kynslóðar þeir örfáu
á meðal vor sem hafa svo mikla út-
geislun og örlæti til að bera að þeir
verða innblástur og andleg næring
fyrir alla hina sem í kringum þá
eru.
Mönnum af þessu tagi er oft lýst
sem svo að þeir séu „hvers manns
hugljúfi“. Oft hefur þetta fólk þann
sjaldgæfa eiginleika að geta látið
svo lítið fyrir sér fara að stundum
gleymdist nærvera þeirra með öllu.
Þangað til þeirra er þörf!
Þannig var þessi maður innrétt-
aður. Þegar hann og Auður systir
héldu eitt af sínum stórboðum
hvort sem var í Torontó, Mos-
fellsbæ, Los Angeles eða Egilsstöð-
um þurfti maður bókstaflega að
leita gestgjafann uppi. Svona lítið
fór fyrir honum.
Skarð Davíðs verður seint fyllt,
líklegast aldrei. Það er þó nokkur
huggun harmi gegn að hann var
gæddur svo undrasterkum „spirit-
ual“ krafti að hann stendur manni
á einhvern dularfullan hátt alltaf
nærri þótt hann sé nú allur!
Hann var holdtekja hins heil-
DAVÍÐ
HELGASON
✝ Davíð SævarHelgason fædd-
ist í Reykjavík 27.
janúar 1941. Hann
lést á heimili sínu 4.
desember síðastlið-
inn og var útför hans
gerð frá Grafarvogs-
kirkju 17. desember.
brigða manns: karl-
menni án karlrembu.
Útivistir og körfubolti,
en þó umfram allt
göngur og golf, voru
hans eftirlæti og svo
að leika sér við barna-
börnin, tengja saman
kynslóðirnar í boð-
hlaupi tímans.
Davíð fæddist 27.
janúar árið 1941 og
ólst upp í góðu yfirlæti
ásamt þrem bræðrum
í Stórholtinu í Reykja-
vík. Hann lauk sveins-
prófi í vélvirkjun, varð
svo vélstjóri frá Vélskóla Íslands.
Hann og Auður systir fóru svo til
Óðinsvéa þar sem hann lauk sinni
tæknimenntun. Þar í borg, árið
1966, fæddist eldri dóttir þeirra.
Eftir það flutti fjölskyldan til Kan-
ada og þau bjuggu og störfuðu í
Torontó í 3 ár. Þar fæddist yngri
dóttirin, Edda árið 1970.
Davíð vann í Hampiðjunni frá
1972–1998 þar sem hann var stýrði
undir lokin nýrri deild hjá fyrir-
tœkinu. Á sama tíma flutti fjöl-
skyldan í einbýlishúsið í Mos-
fellsbæ sem varð eins konar
félagsmiðstöð okkar allra.
Eins og ávallt voru hobbíin hans
líf og yndi hvort sem það var sem
þátttaka í íslenska landsliðinu í
körfubolta eða öldungalandsliðinu í
golfi eða starfsemi í rotaryklúbbum
í Mosfellsbæ, Culver City og Egils-
stöðum.
Árið 1998 fluttu Davíð og Auður
hingað til Los Angeles. Það var hér
á næstu 4 árum – þegar systir mín
var við framhaldsnám – sem ég í
raun kynntist þessum dásamlega
mági mínum í fyrsta skipti fyrir al-
vöru.
Árið 2002 fluttu Davíð og Auður
aftur til Íslands. Að þessu sinni
hreiðruðu þau um sig á Egilsstöð-
um. Var ógleymanlegt að sækja
þau heim síðasta sumar þar sem
Davíð lék við hvern sinn fingur.
Þar fann hann sinn draum að
tengja saman starf og hobbí: kenna
golf og sjá um rekstur Golfklúbbs
Fljótsdalshéraðs. Þar ætlaði hann
að starfa næstu árin og hlakkaði
ekkert smá til að takast á við það
verkefni.
En enginn veit sína ævina fyrr
en öll er. Davíð var jarðsettur,
föstudaginn 17. desember í Graf-
arvogskirkju. Slíkt var lítillæti
þessa manns að hann er sjálfsagt
furðu lostinn að sjá hversu sárt
hans er saknað.
Jón Óttar Ragnarsson.
Það var áfall að heyra að Davíð
Helgason er fallinn frá, góður fé-
lagi úr körfuboltanum í Ármanni,
hér áður fyrr.
Davíð var öðlingur sem gott var
að vera með í liði, bæði á æfingum
og í keppni. Minningarnar frá þeim
tíma sem við æfðum í Íþróttahúsi
Jóns Þorsteinssonar við Lindar-
götu, undir stjórn hin ágæta þjálf-
ara Ásgeirs Guðmundssonar, eru
hugljúfar.
Það voru margir góðir körfu-
boltamenn í Ármanni á þessum ár-
um og Davíð var einn af þessum
sem báru af hvað varðar hæfileika
og leikni og þess fengu áhorfendur
að njóta sem fylgdust með körfu-
boltanum í keppnishúsinu í Háloga-
landi við Suðulandsbraut, á þeim
tíma.
Megi minningin um góðan dreng
lifa og votta ég Auði og dætrunum
samúð mína.
Hörður Kristinsson.
Þegar ég talaði við Davíð í síma
um miðjan nóvember síðastliðinn
hvarflaði ekki að mér að þetta yrði
okkar síðasta samtal, hann var svo
hress í bragði og fullur tilhlökk-
unar að takast á við nýtt verkefni,
sem væri að sjá um rekstur golf-
vallarins á Egilsstöðum.
Þarna hefði Davíð verið á heima-
velli þar sem hann hafði reynslu af
rekstri golfvallar þar sem hann var
einn af stofnendum Golfklúbbsins
Kjalar og sat þar í stjórn til
margra ára og tók virkan þátt í
uppbyggingu þess vallar og starfs-
ins sem því fylgdi að reka golf-
klúbb. Það er vissa mín að Davíð
hefði tekist að auka til muna áhuga
Egilsstaðabúa á þessari íþrótt ef
hans hefði notið við lengur.
Kynni okkar Davíðs hófust þegar
við vorum í Gaggó Aust upp úr
miðri seinustu öld. Á þessum árum
voru ekki neinar félagsmiðstöðvar
fyrir unglinga og því söfnuðumst
við krakkarnir saman eftir skóla
við eða í lítilli sjoppu sem var á
Leifsgötu og hét Fróði og því fékk
hópurinn nafnið „Fróðaklíkan“.
Þessi hópur hélt vel saman öll ung-
lingsárin en færði sig um set þegar
gagnfræðaskóla lauk og hertók
sjoppu í miðbænum, sem hét
Moskva og því breyttist nafnið í
„Moskvuklíku“.
Það var margt brallað út frá
þessum „félagsmiðstöðvum“ og oft-
ar en ekki var Davíð driffjöðurin í
því sem við tókum okkur fyrir
hendur. Sem dæmi má nefna að
Davíð frétti af kappróðrabátum,
sem lágu rykfallnir í geymslu úti í
Nauthólsvík og dreif hann okkur
nokkra stráka með sér að æfa
kappróður sem við stunduðum
sumarlangt og endaði með fyrsta
og seinasta Íslandsmóti í þeirri
grein, eftir því sem ég best veit.
Keppt var við lið frá Akureyri og
vann Reykjavíkurliðið, ef ég man
rétt.
Þegar unglingárunum lauk
tvístraðist hópurinn nokkuð, menn
fóru til náms eða starfa á ýmsum
vettvangi, en vissu alltaf af hver
öðrum og sumir héldu hópinn
áfram.
Þegar ég hóf störf hjá Hampiðj-
unni 1976 voru þar fyrir tveir úr
gamla hópnum, þeir Davíð og
Magnús Gústafsson.
Við Davíð störfuðum þar saman í
yfir 20 ár og reyndist hann mér
jafn þægilegur og góður vinnu-
félagi eins og leikfélagi hér áður
fyrr.
Eitt sinn tók Davíð okkur nokkra
vinnufélaga með sér út á golfvöll og
höfðu sumir aldrei haldið á golf-
kylfu fyrr, en Davíð hvatti menn til
dáða og sagði að getan skipti engu
máli, markmiðið væri að hafa gam-
an af þessu. Þetta kveikti áhuga
sumra í hópnum á þessari íþrótt,
þar á meðal hjá undirrituðum, sem
hefur haft þetta sem aðal tóm-
stundaiðju síðan og er Davíð æv-
inlega þakklátur fyrir það.
Davíð var mikill fjölskyldumaður
og sagði mér oft frá dætrum sínum
og í seinni tíð frá nafna sínum, sem
hann var mjög stoltur af. Davíð og
Auður voru mjög samhent í því
sem þau tóku sér fyrir hendur eins
og þegar þau fluttu austur og hófu
rekstur gistiheimilis, sem var al-
gjörlega nýtt fyrir þeim, en það
verkefni leystu þau vel í samein-
ingu og dáðist ég af hugrekki
þeirra að hella sér út í þetta. Við
Ása hlökkuðum mikið til að heim-
sækja þau næsta sumar og eyða
með þeim nokkrum dögum á þess-
um fallega stað.
Að lokum vil ég þakka góðum
dreng samfylgdina í lífinu, hans
verður sárt saknað í vinahópnum.
Við Ása vonum að Guð gefi Auði,
dætrunum og fjölskyldunni allri
styrk í sorg þeirra.
Gylfi Hallgrímsson.
Í dag er kvaddur hinstu kveðju,
langt fyrir aldur fram minn æsku-
vinur og félagi Davíð Helgason –
hann Dabbi Helga svo ótrúlegt sem
það kann að virðast.
Leiðir okkar Davíðs lágu fyrst
saman á unglingsárum í Gagn-
fræðaskóla Austurbæjar. Davíð til-
heyrði eldri bekkingum skólans og
var þar mjög eftirtektarverður fyr-
ir fríðleika, fallega líkamsbyggingu
og glæsilega og yfirvegaða fram-
komu. Davíð gat því öðrum fremur
verið mjög montinn af sínum ágæt-
um en það var hann svo sannarlega
ekki, framkoma hans einkenndist
mjög af prúðmennsku og hallmæli
voru ekki til í hans munni.
Á stundu sem þessari hríslast
straumur minninga um samskipti
okkar Davíðs en eitt af mörgu er
mér þó minnisstæðast í fari Davíðs,
en það var þessi óvenjulegi fé-
lagslegi lífskraftur sem Davíð hafði.
Hann kom að stofnun, stjórnun eða
þátttöku í hinum ótrúlegustu fé-
lögum, hópum, gengjum eða klík-
um. Og alls staðar var hann Hrók-
ur, með stórum staf, í öllum
störfum og fagnaði. Þau félög sem
mér er kunnugt um að hann kom
að, eru Skólafélag og íþróttafélög
Gagnfræðaskóla Austurbæjar,
Körfuknattleiksdeild Ármanns,
Knattspyrnudeild Vals, Fróða-
klíkan, Moskvuklíkan, Róðrardeild
Ármanns, Félagi útskrifaðra tækni-
fræðinga í Óðinvéum, Borðtennis-
klúbburinn La Traviata, Golfklúbb-
urinn Kjölur, Rotaryklúbbur
Mosfellsbæjar, Útreiðarklúbbur
Póra, Hádegisútskýlisfélag Laugar-
dalslaugar og Golfklúbburinnn
LÚPO sem heldur utan um árleg
golfmót hádegissundmanna og
nefnist Laugardals- Útiskýlis-
Pottorma- Open (LÚPO). Viðvíkj-
andi ofangreind félög var Davíð allt
í senn, sigurvegari, Íslandsmeist-
ari, landsliðsmaður, formaður eða
stjórnarmaður og með sínum létta
og leiftrandi félagslega lífskrafti sá
hann til þess að þessi félög eða
hópar blómstruðu meira eða lengur
en gengur og gerist. Undirritaður
þótti vera drjúgur fylgisveinn Dav-
íðs í ýmsum af þessum félögum en
oftast var ég einungis áhorfandi
eða dinglaði með.
Þrátt fyrir sitt mikla félagslega
starf stundaði Davíð sína atvinnu
að kostgæfni og mikilli reglusemi,
en hann starfaði lengst af við
stjórnunarstörf hjá Hampiðunni
h/f. við hlið æskufélaga og skóla-
bróður Magnúsar Gústafssonar, fv.
forstjóra þess fyrirtækis og núver-
andi forstjóra SH í Bandaríkjunum.
Á síðari árum ákváðu Davíð og eig-
inkona hans Auður Ragnarsdóttir
að breyta til og bjuggu í Bandaríkj-
unum um nokkura ára skeið. Að
þeim tíma liðnum ákváðu þau að
flytja til Egilsstaða. Á Egilsstöðum
bjó dóttir þeirra Dagný og dótt-
ursonurinn Davíð. Þessi ákvörðun
þeirra hjóna kom ýmsum á óvart,
en var mjög skiljanleg að mínu
áliti. Eðlilega vildu þau vera í ná-
vist nákominna og í framhaldi af
því vöknuðu viðskiptahugmyndir og
hugurinn varð fljótt mikill viðvíkj-
andi rekstur á gistiheimili sem þau
ráku á Egilsstöðum. Og ekki var
beðið boðanna viðvíkjandi íþróttir,
Davíð fór eina ferðina enn að
skipta sér að starfi íþróttafélags
sem er Golfklúbburinn á Egilsstöð-
um.
Auk þess að stunda golfkennslu
og sinna yngri flokka starfi klúbbs-
ins, var hann tekinn við stjórn Golf-
skálans á staðnum og var með þá
framtíðarsýn að byggja litla gist-
iskála við völlinn. Golfvöllurinn á
Egilsstöðum er sagður meðal fimm
fallegustu golfvalla landsins og er
ekki að efa að þessi framtíðarsýn
verður að veruleika fyrr en seinna.
Allt frá því að Davíð og Auður
fluttu austur hef ég og eiginkona
mín Arnbjörg Edda verið á leiðinni
í heimsókn. Í heimsókn ekki ein-
ungis til vinafólks til að rifja upp
gamlar og skemmtilegar minning-
ar, heldur einnig til að fylgjast með
spennandi framkvæmdum og fram-
tíðarhugmyndum.
En þessi heimsókn varð aldrei að
veruleika og nú er hann Davíð
minn horfinn, ekki förum við meira
í sund, á skíði, í golf, útreiðartúra,
borðtennis eða eigum okkar árlega
þorrablót með gömlum Ármenning-
um eða ánægjulega kvöldstund eða
Kanaríeyjaferð með eiginkonum
okkar.
Á stundu sem þessari hvarflar að
manni að allt of sjaldan hugleiðir
maður á lífsleiðinni hvað góðir vinir
og félagar eru mikils verðir og hafa
í raun mikil áhrif á allt líf manns.
Þegar vinur hverfur yfir móðuna
miklu, á maður aðeins endurskinið
af birtu minninganna og maður
fyllist þakklæti fyrir samfylgdina.
Ég sendi mína dýpstu samúðar-
kveðju til Auðar, dætra, tengda-
sona og barnabarna og bið þann
sem öllu ræður að blessa minningu
Davíðs Helgasonar.
Grímur Valdimarsson.
Vinur minn kær, Davíð Helga-
son, er fallinn frá án fyrirvara.
Hans ber að minnast. Leiðir okkar
lágu saman fyrir hálfri öld, í Gagn-
fræðiskólanum við Lindargötu og
vináttan traust æ síðan.
Unglingsárin eru mikilverðust í
vináttu einstaklinga, maður kynnist
þá kjarna hvers og eins um leið og
hann þroskast. Þannig var vináttan
við Davíð og það var gott. Kjarni
Davíðs var traustur og fór ekki úr
skorðum í áranna rás. Ekki síst
vegna þessa var hann vinmargur
alla tíð og tengdist mörgum vina-
hópum. Nú kveðja því margir góð-
an dreng.
Á Lindargötunni vakti Davíð
strax athygli, hann hafði hreina út-
geislun og var vel liðtækur í íþrótt-
um sem ekki þótti verra á þessum
árum. Ég ætla ekki að tíunda afrek
Davíðs á íþróttasviðinu enda var
hann hógvær um þau, en hans ein-
kenni voru til fyrirmyndar. Ég man
hann í fótbolta í yngri flokkum og
man að hann hafði einstaklega góða
boltamóttöku og hreint skot og
hefði getan náð langt á því sviði ef
áfram hefði verið haldið. Eins var
það í körfuboltanum sem hann
stundaði frá því á Lindargötunni,
þar voru hans einkenni mýkt, yf-
irvegun og fágaður stíll. Davíð lék
körfubolta með okkur Ármenning-
um um árabil og var landsliðsmað-
ur í þeirri íþrótt. Síðar tók golfið
hug hans allan en þá sögu kunna
aðrir betur en ég. Prúðmannleg
framkoma Davíðs, utan vallar sem
innan, var öðrum til eftirbreytni.
Lífshlaup Davíðs var fjölbreytt,
víða var farið og margt gert og
hann var líka lánsamur með lífs-
förunaut sinn hana Auði. Samstiga
hjón og djörf í ákvörðunartöku.
Síðasta stóra ákvörðunin sem þau
tóku saman nú í haust er lýsandi
dæmi um þann hug. Ég og vinir
okkar frá skólaárunum í Óðins-
véum áttum hamingjustundir á Eg-
ilsstöðum í byrjun október þar sem
Davíð tilkynnti okkur að þau hjón
hefðu ákveðið að taka við rekstri
golfskálans þar eystra. Ennþá
blöstu við ný og áhugaverð verk-
efni. Ég, og ég veit að ég get talað
fyrir hönd allra í þessum hópi, verð
ævinlega þakklátur fyrir þær
stundir.
Það var alltaf bjart og tært í
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is
(smellt á reitinn Morgunblaðið í fliparöndinni – þá birtist valkosturinn „Senda
inn minningar/afmæli“ ásamt frekari upplýsingum).
Skilafrestur Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að berast
fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi
eða þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða grein berst ekki innan hins til-
tekna skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss
er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skila-
frestur rennur út.
Minningargreinar
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónusta
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og lang-
afi,
EMIL ÓFEIGUR ÁMUNDASON,
Berugötu 5,
Borgarnesi,
sem andaðist mánudaginn 13. desember sl.,
verður jarðsunginn frá Borgarneskirkju mánu-
daginn 20. desember kl. 14.00.
Hans Gunnar Emilsson, Guðrún Helga Andrésdóttir,
Sigurður Arilíus Emilsson, Sigríður Leifsdóttir,
Valgerður Ásta Emilsdóttir, Gilbert Elísson,
barnabörn og barnabarnabörn.