Réttur - 01.07.1966, Síða 34

234
RÉTTUR
svik að skerast úr leik. Gísli hefur synt knálega gegn fetraumnum,
þegar mest hefur á móti blásið og orðið fyrir mörgum vonbrigðum.
Enda þótt hann sé óvenjulega skapríkur maður, hefur hann ekki
látið það á sig fá. Hvað hefur gefið honum slíkan styrk? Sú stað-
reynd, að hann er einn þeirra manna, sem hugsa ekki í árum, heldur
eldum. Þessvegna skilur hann allra manna bezt gildi „smámunanna“
fyrir hið stóra.
Gísli er allra manna fjölhæfastur, en framar öllu hneigist hugur
hans að skáldskap og tónlist. Hann er hámenntaður maður á sviði
bókmennta og hljómlistar. Hann er ágætt Ijóðskáld og hefur ort
ljóð, sem ég tel að íslenzkum bókmenntum sé mikill skaði að, að
ekki hafa komizt á prent sakir hlédrægni hans. Leikrit eftir hann
hefur verið flutt í útvarp, en ekki prentað. En fyrst og fremst er
hann mikill hugsuður. Honum mundi aldrei detta í hug að stinga
niður penna nema vegna þess, að hann hefur boðskap að flytja. List
hans þjónar tilgangi og einmitt þessvegna gnæfir hún svo hátt yfir
þá lágkúrulegu tízkulist, sem hefur gert tilgangsleysið að kjörorði
sínu. í síðasta hefti Tímarits máls og menningar er löng smásaga
eftir hann, sem hann nefnir „Kalt stríð“. Eg vil nota tækifærið til
þess að vekja athygli manna á þessu listaverki, því fátt af því, sem
ritað hefur verið nú um skeið, á brýnna erindi til okkar kynslóðar
en þessi saga.
í sögu þessari er sagt frá útifundi til að mótmæla inngöngu ís-
lands í Velferðarbandalagið. Þegar söguhetjan hóf ræðu sína, fékk
hann moldarköggul í andlitið og mælti á þessa leið:
„Mér er send mold framan í mig úr óvita hendi,“ sagði hann hóg-
lega. „Ég kippi mér ekki upp við það. Ég hverf hvort eð er fljót-
lega aftur til þeirrar moldar, sem ég er sprottinn úr. En engan öfunda
ég af því að leggjast til hinztu hvíldar í þá mold, sem hann hefur
svikið.“
Gísli er mikill ástvinur íslenzkrar moldar. Hann þarf engu að
kvíða, á hinzta áfangastað þessa lífs mun hann fá hlýlegar viðtökur,
sem góðum syni hæfir. En nú hugsa ég gott til langrar og giftu-
drjúgrar vegferðar í samfylgd með honum meðan dagur endist, og
enn er sól hátt á lofti. Vonin um margar samstarfs og samveru-
stundir með afmælisbarninu er eins og sólskinsblettir á veginum
framundan.
24. marz 1966.
fírynjólfur Bjarnason.