Réttur


Réttur - 01.07.1966, Blaðsíða 25

Réttur - 01.07.1966, Blaðsíða 25
RÉttur 225 yreiddi stönduga menn úl í reikning. Aftur á móti hvarf brosið úr augunum, þótt það héldist kringum munninn, þegar hinir vesælli báðu að skrifa hjá sér og þá var ekkert innt eftir, hvort það „væri elcki eitthvað fleira.“ Dóttir hans var einnig við afgreiðslu ásamt Jóni búðarmanni. Drengirnir tveir þokuðu sér inn fyrir dyrnar. Það leit enginn við. Þeir stóðu fyrst kyrrir og uppburðariitlir og horfðu á varninginn í búðinni. Þarna voru slík ósköp af öllu, að Haraldi ógnaði sú þraut að eiga að velja og hafna, þegar hann færi að taka út upp í skuldina. Fyrst ætlaði liann auðvitað að kaupa könnuna handa mömmu og honum hitnaði við tilhugsunina um það, þegar luiið væri að bera á borð á jólunum og kannan frá lionum stæði þar innan um allt góðgætið. En hvað átti hann að kaupa fleira? Loks voru þeir búnir að mjaka sér að borðinu. Það voru niargir við borðið og allir þurflu að flýta sér. Það varð svo ógnar lítið úr tveim litlum snáðum, sem náðu varla upp á borðið, innan um allt þetta fólk, sem var að flýta sér. En allt í einu kom Ella, dóttir kaupmannsins, auga á þá. „Hvað ætluðuð þið að fá, strákar,“ spurði hún. Haraldi sortnaði fyrir augum. Nú var komið að honum. Nú myndu allir reka upp stór augu, þegar hann færi að bera upp erindið. Steinn varð fyrr.i til: „Hann ætlar að fá að tala við hann Einar,“ sagði hann og leit á bróður sinn. Kaupmannsdóttirin varð undrandi. „Ertu með miða til hans?“ spurði hún. „Nei, ég bara á svolílið hjá honum,“ svaraði Haraldur, sem nú var farinn að jafna sig ögn. Hún stóð andartak hikandi, en sneri sér svo við og kallaði: „Pahbi, það eru einhverjir peyjar hérna, sem segjasl eiga hjá þér.“ „Hvað segirðu?“ spurði hann hissa. „Jæja, liíðið þið svolítið.“ Þegar hann hafði lokið við að sinna manninum, sem hann var að afgreiða, kom hann til þeirra, mikill og brosandi, og Haraldi fannst eins og eitthvað volgt steyptist yfir hann, svo að honum lá við and- köfum. „Hvað var það, ungu menn?“ spurði hann styrkum og breiðum rómi. „Það var, — ég ætlaði að fá borgað fyrir baujuna,“ svaraði drengurinn fljótmæltur. „Baujuna, hvaða bauju?“ endurtók kaupmaðurinn. Brosið hvarf af andlitinu og brúnirnar sigu í byrstr.i spurn. Þessi svipbreyting
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72

x

Réttur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Réttur
https://timarit.is/publication/319

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.