Réttur - 01.07.1966, Blaðsíða 27

kéttur
227
í búðinni. Allar vonir hans voru brostnar. Hann varð magnlaus í
bnjáliðunum og gráturinn læstist um kverkar hans. Aldrei framar
niundi hann verða glaður. Gráturinn brauzt fram, sár og óstöðvandi.
Brimið svarraði í grjótinu eins og áður. Stormurinn þeytti löðrinu
langt upp á land. Veðurgnýrinn fyllti loftið. Engir skuggar sáust, því
allt var einn stór skuggi.
„Elsku Halli minn, gráttu ekki svona,“ sagði Steinn og þrýsli
bróður sínum fast að sér.
En hann fékk ekki sefað sorg hans. Grátstunur hans drukknuðu í
veðurgnýnum og tárin blönduðust söltu brimlöðrinu á kinnum hans.
„Ég hefði ekki átt að þakka honum fyrir!“ hvæsti hann saman-
bitnum tönnum í magnþrota reiði.
Hann tók kertin, sem hann geymdi undir peysunni, og bjóst til að
henda þeim út í brimgarðinn, en hætti svo við það. I stað þess
kastaði hann sér niður á malarbing og grúfði andlitið að hand-
leggjunum.
„Ég hefð.i ekki átt að þakka honum fyrir,“ stundi hann aftur.
Það fer lítið fyrir litlum dreng, sem liggur grátandi á malarbing
í þessum stóra heimi á koldimmu vetrarkvöldi. En hugarkvöl hans
var sár. Hann hafði séð vonir sínar bresta og hann hafði þakkað
fyrir. Það myndi hann aldrei geta afborið.