Réttur - 01.07.1966, Blaðsíða 23

RÉTTUR
223
inum þennan greiða. Og án frekari samninga eða formsatriða lét
hann menn sína taka þennan grip og fara á burt með hann.
Drengurinn varð bæði sár og reiður, þegar hann kom heim og
frétti hvernig komið var.
„Þið áttuð ekkert með þetta,“ sagði hann og barðist við grátinn.
„Hann kemur með hana aflur,“ sagði móðir hans, „vertu góður
væni minn.“
„Nei, þeir korna aldrei með hana aftur. Þeir bara týna henni,“
snökti hann og lét ekki huggast.
„En veiztu það, að eiginlega á hann part í henni, því að hann á
fjöruna, þar sem þú fannst hana,“ sagði nú elzti bróðirinn. Hann
var farinn að bera ofurlítið skyn á leyndardóma eignarréttarins og
sá sig tilknúinn að láta ljós sitt skína.
„Onei, ég á hana, afi sagði það.“
„En vildirðu kannski að báturinn kæmist ekki á sjó og mennirnir
gætu ekki £iskað?“ Stóri bróðir þóttist nú heldur en ekki hafa hitt
á röksemd, sem dygði.
„Mér er alveg sama,“ hreytti sá litli út úr sér. En honum var ekki
sama. Hann vissi að allt lífið var komið undir fiskinum. Ef menn-
irnir gátu ekki fiskað, þá fengu börnin þeirra ekkert að borða. Og
hann sætti sig smám saman við að fórna sinni dýrmætu eign til þess
að hægt væri að fiska. Þegar hann fór líka að hugsa betur um það,
þá varð liann ofurlítið hreykinn af að kaupmaðurinn skyldi þurfa
að leita til hans um aðstoð. Honum fannst hann nú eiga dálítinn
hlut í útgerð Einars Sveinssonar.
Oft saknaði liann þó þessa uppáhaldsleikfangs.
Um haustið var svo báturinn seldur ásaml öllum veiðarfærum.
Og jjar á meðal var baujan góða.
Þegar drengurinn frétti um þetta löngu seinna, varð það honum
ekki slík harmafregn sem vænta hefði mátt. Hann var nú búinn að
taka tryggð við önnur leikföng. En hann fór að hugsa um, hvort
Einar Sveinsson ælti ekki að borga baujuna. Hann mundi eftir því,
að í fyrra hafði pabbi hans fengið lánaða skóflu, en svo brotnaði
skóflan og pabbi hans hafði keypt nýja til að skila manninum. Þegar
hann talaði um þetta við fullorðna fólkið, þá sögðu allir að þetta
væri alveg rétt, en gerðu þó misjafnlega m.ikið úr líkunum fyrir að
sú skuld fengist greidd.
Allir töldu þó sjálfsagt að talað væri við kaupmanninn. Haraldur
vildi helzt fara sjálfur, því að hann treysti þeim fullorðnu ekki meir
cn svo. Það varð svo úr að hann færi og Steinn bróðir hans með