Réttur - 01.07.1966, Blaðsíða 2

202
RÉTTUR
Vesalast alls undir sólinni
virSi ég líf ySar, GuSir!
Þér fleytiS fram ó fórnargjöfum
og heimskum bænum
hótign ySar —
og syltuS, ef börn
og betlarar
létu' ei blekkjast af óskadraumum.
Er ég var barn
og vissi' ei veg né róS,
hóf ég augu til sólar í angist,
sem óheyrnar vænti ég þaSan,
sem hróp mitt hlyti aS vekja
hjarta, eins og mitt,
til leiSsagnar mér og líknar.
HvaSan kom mér hjólp
gegn hinum hrokafullu jötnum?
Hver fékk mér borgiS
fró dauSa og þrældómsviSjum?
Komstu því eigi til vegar
í krafti þíns helga elds,
í krafti sjólfs þín, hjarta?
Og brannst þó sem þakkarfórn
til hans, er svaf ó himni?
Ég aS heiSra þig? Fyrir hvaS?
Hefur þú nokkru sinni stillt
kvöl hins þjóSa?
Nokkru sinni huggaS
þann er hugstola grét?