Réttur - 01.07.1966, Qupperneq 25

RÉttur
225
yreiddi stönduga menn úl í reikning. Aftur á móti hvarf brosið úr
augunum, þótt það héldist kringum munninn, þegar hinir vesælli
báðu að skrifa hjá sér og þá var ekkert innt eftir, hvort það „væri
elcki eitthvað fleira.“ Dóttir hans var einnig við afgreiðslu ásamt
Jóni búðarmanni.
Drengirnir tveir þokuðu sér inn fyrir dyrnar. Það leit enginn við.
Þeir stóðu fyrst kyrrir og uppburðariitlir og horfðu á varninginn
í búðinni. Þarna voru slík ósköp af öllu, að Haraldi ógnaði sú þraut
að eiga að velja og hafna, þegar hann færi að taka út upp í skuldina.
Fyrst ætlaði liann auðvitað að kaupa könnuna handa mömmu og
honum hitnaði við tilhugsunina um það, þegar luiið væri að bera
á borð á jólunum og kannan frá lionum stæði þar innan um allt
góðgætið. En hvað átti hann að kaupa fleira?
Loks voru þeir búnir að mjaka sér að borðinu. Það voru niargir
við borðið og allir þurflu að flýta sér. Það varð svo ógnar lítið úr
tveim litlum snáðum, sem náðu varla upp á borðið, innan um allt
þetta fólk, sem var að flýta sér.
En allt í einu kom Ella, dóttir kaupmannsins, auga á þá.
„Hvað ætluðuð þið að fá, strákar,“ spurði hún.
Haraldi sortnaði fyrir augum. Nú var komið að honum. Nú
myndu allir reka upp stór augu, þegar hann færi að bera upp erindið.
Steinn varð fyrr.i til: „Hann ætlar að fá að tala við hann Einar,“
sagði hann og leit á bróður sinn.
Kaupmannsdóttirin varð undrandi. „Ertu með miða til hans?“
spurði hún.
„Nei, ég bara á svolílið hjá honum,“ svaraði Haraldur, sem nú
var farinn að jafna sig ögn.
Hún stóð andartak hikandi, en sneri sér svo við og kallaði:
„Pahbi, það eru einhverjir peyjar hérna, sem segjasl eiga hjá þér.“
„Hvað segirðu?“ spurði hann hissa. „Jæja, liíðið þið svolítið.“
Þegar hann hafði lokið við að sinna manninum, sem hann var að
afgreiða, kom hann til þeirra, mikill og brosandi, og Haraldi fannst
eins og eitthvað volgt steyptist yfir hann, svo að honum lá við and-
köfum.
„Hvað var það, ungu menn?“ spurði hann styrkum og breiðum
rómi.
„Það var, — ég ætlaði að fá borgað fyrir baujuna,“ svaraði
drengurinn fljótmæltur.
„Baujuna, hvaða bauju?“ endurtók kaupmaðurinn. Brosið hvarf
af andlitinu og brúnirnar sigu í byrstr.i spurn. Þessi svipbreyting