Réttur - 01.10.1931, Blaðsíða 2

194 líÉTTUR [Rjettur
maðurinn til útlanda, en þorpsbúar fengu innan úr
kindunum.
Það tók Geirmund svo mörg ár að rækta þennan mel
og koma sér upp húskumbaldanum, sem hann bjó í, að
hann var nú orðinn gamall maður og slitinn af erfiði,
því það var svo sem ekki eins og hann gæti varið öll-
um sínum tíma og starfskröftum í þetta melkot. Hann
þurfti líka að vera í daglaunavinnu hjá kaupmannin-
um, skipa upp kolum og salti og allskonar varningi, og
út fiski og kjöti, því öðruvísi gat hann ekki eignast
timbrið í kofann, tjörupappann og naglana, allt varð
hann að fá hjá kaupmanninum, og hann vildi fá það
borgað, sem von var. Eiginlega voru kofarnir þrír,
fyrst einn með risi eins og hús, og svo tveir skúrar,
sem stóðu eins og æxli, sinn í hvora áttina, út úr aðal-
kofanum. Skúrana hafði hann byggt eftir því sem
krökkunum fjölgaði og meira dróst saman í reikning
hans fyrir daglaunavinnuna. Hefði hann aldrei gift
sig, þá hefði hann getað komizt af með einn skúr,
sloppið við að rækta melinn og átt dálítið til elliáranna.
En Geirmundur vildi lifa eins og aðrir menn og því fór
sem fór. Börnin hans vildu líka lifa eins og önnur börn,
fá mjólk að drekka á meðan þau voru lítil og hafa sitt
eigið rúm, þegar þau fóru að stækka, svo dóu sum
þeirra og þá þurfti að borga prestinum fyrir það, eins
og öðrum prestum. Nú var Geirmundur, sem sagt,
orðinn gamall og slitinn og átti ekkert annað en þenn-
an kofa og blettinn í kring um hann. Fyrir fæði fjöl-
skyldunnar þurfti hann að vinna meðan hann lifði og
naumlega mundi fasteignin hrökkva fyrir útförum
hennar. Samt mátti þetta heita góð afkoma í þessu
sjávarþorpi, þar sem flestir skulduðu meira en þeir
nokkurn tíma mundu geta borgað. Kerlingin hans
Geirmundar var alltaf sílasin og þau höfðu nú orðið
aðeins eitt barnið hjá sér, hálfvita, sem hét óli, eða