Réttur - 01.10.1931, Blaðsíða 3

Rjettuv]
RÉTTUR
195
eitthvað því um líkt, sem hálfvitar í sjávarþorpi eru
vanir að heita.
Geirmundur hugsaði nú, að hann væri búinn að
vinna sér óaðfinnanlegan rétt til þess að mega sitja í
þessu landnámi sínu, þangað til hann yrði fluttur inn
fyrir þorpið, í gróðurlausa melinn, sem nefndist kirkju-
garður. Hann hafði etið sitt tros, byggt kumbalda,
ræktað túnblett og búið til hreppsbúa, þó einn þeirra
væri nú raunar dálítið misheppnaður, hálfviti, unnið
daglaunavinnu hjá kaupmanninum og greitt allar þær
tegundir af sköttum, sem fáanlegar voru í þessu sjáv-
arþorpi, en þetta fór á annan veg.
Kaupmaðurinn í þorpinu var hinn mesti dugnaðar-
maður, sem með framtaki einstaklingsins hélt taumum
allra hinna trosetandi í sinni stjórnsömu hendi. Hann
var maður stórvaxinn og útlimaþungur. Andlitið var
eins og það hefði aldrei verið fullgert, heldur bar keim
af óskapnaði hins upprunalega. Augun lágu utarlega og
gerðu svipinn framhleypinn, allt látæðið var frekar
ótamið og stökkvandi heldur en meitlað festu og vilja.
Með áræði og harðfylgi hafði hann unnið sér inn mikið
fé og ríkti nú yfir þorpinu eins og einvaldur. Um
fjölda mörg ár hafði hann farið um þetta sjávarþorp
eins og fellibylur og stappað fram hús og báta og menn
til þess að láta vinna fyrir sig. Hann lét sig allt skifta
og hafði fjárhagslegan hagnað af öllu, sem hann horfði
á. Nú var hann orðinn ríkur og vambmikill, umbrot
hans orðin hægari og reglubundnari, eins og vélar, sem
hefir verið endurbætt og vinnur meira þó hún skrölti
minna. Með aðkomu rólegri tilveru skaut nú nýju við-
fangsefni upp í huga þessa tröllaukna manns. Hann
kærði sig nú ekki um að safna meira fé en því, sem
jafnt og þétt rann í vasa hans, fyrir sakir þess fyrir-
komulags sem hann hafði grundvallað með dugnaði
sínum. Nú ætlaði hann þvert á móti að eyða fé og reisa
sér með því ógleymanlegan minnisvarða í sjávarþorp-
«3*