Réttur - 01.10.1931, Qupperneq 55

lljettur]
TILBÚINN ÁBURÐUR
247
þess að þurfa að svelta gömlu túnin eða taka áburðinn
frá þeim, en það hafa bændur freistast til að gjöra,
meira og minna vegna féleysis.
Samkvæmt áliti búfræðinga er áburðarskorturinn
svo tilfinnanlegur hjá mörgum bændum að hann rýrir
eftirtekju þeirra oft um helming og jafnvel tvo þriðju
af því, sem þeir fengju, ef áburðarþörfinni væri full-
nægt á túnum þeirra.
Árið 1928 samþykti Alþingi lög um tilbúinn áburð.
Skyldi ríkisstjórninni heimilt að taka öll áburðarinn-
kaup landsmanna í sínar hendur. Var það, meðal ann-
ars, fyrir augum að koma í veg fyrir það að óþarfa
milliliðir ykju verð áburðarins með gróðaálagningu
sinni. Enda er það verð, sem bændur nú greiða fyrir
tilbúna áburðinn nokkru lægra en það verð, sem raun-
verulega kostar að kaupa hann og koma honum í
þeirra hendur og er þó ekki talin með sú álagning, sem
bætist við, ef hann væri í höndum hinna og annara
innlendra fjárgróðamanna iíka. Hin hraðvaxandi á-
burðarþörf bænda veldur æ meiri og meiri peningaút-
látum fyrir þá og þeir leggja flest það á sig, sem þeim
hugsast getur til þess að komast yfir áburðinn. Þó er
þessi viðleitni bænda miklum áhyggjum blandin fyrir
þá. Hvað ber framtíðin í skauti sér handa okkur?
Hvernig mun okkur ganga að selja afurðir okkar
næst? Mun hin aukna eftirtekja og afurðamagn megna
að bera okkur heilu og höldnu yfir brimsog verðhruns-
ins eða mun það rífa okkur til sín niður í skuldafenið.
Áburðurinn stendur við sama verð, en afurðirnar falla
í verði og verða ef til vill alveg óseljanlegar. Síðasta
ár bjuggust menn alment við verðlækkun á tilbúna
áburðinum þar eð miklar byrgðir lágu óseldar af hon-
um. En þetta brást algjörlega og verður leitast við hér
að gjöra mönnum ljóst hvernig þessi dýrmæta fram-
leiðsluvara verkalýðsins út i löndum er svo að segja í