Réttur - 01.04.1968, Blaðsíða 3

vorri. Nokkur „lægð” eftir „öldutopp'1 erlendis
skapar nú kreppu hér af því hringavitlaus
stjórnarstefna margfaldar þá erfiðleika, sem
stafa erlendis frá, þar sem allar þjóðlegar varn-
arráðstafanir gegn flóðöldu, er lægð veldur,
hafa verið brotnar niður (yfirstjórn á utanríkis-
verzluninni, öruggir markaðir eystra o. s. frv.).
Efnahagsstefna ríkisstjómarinnar er nú smátt
og smátt að rota íslenzka atvinnurekendur.
Vafalaust mun ekki vanta kröfur um gengis-
lækkun og kauplækkun til þess að skvetta á
þá, svo þeir rakni úr rotinu um tíma, en höfuð-
stefna ríkisstjómarinnar verður líklega að flýja
frá ógöngunum, sem hún er búin að koma
öllu í, inn í efnahagssambönd meginlandsins
og drepa þar með þorra íslenzkra atvinnurek-
enda alveg.
íslenzk atvinnurekendastétt og ríkisstjórn
hennar veit ekki sitt rjúkandi ráð hvað gera
skuli sér til bjargar. Hina afturhaldssömustu
og þröngsýnustu dreymir máske um stanz-
lausar gengislækkanir og kauplækkanir. En
íslenzk verklýðssamtök eru nógu sterk til að
loka þeirri vitlausu leið fyrir þeim.
Spurningin er hinsvegar hvort íslenzk verk-
lýðssamtök verða nógu sterk og stórhuga til
þess að fara rétta leið og fá þjóðina með sér.
Vegurinn er ljós. Spumingin er um valdið
til að fara hann. Vegurinn: það er að stjóma
íslandi sem sjálfstæðri efnahagsheild og reisa
því þau varnarvirki er með þarf, til þess að
tryggja öllum fulla atvinnu.*
Atvinnurekendastéttin ratar ekki þá leið.
Vera má að útgerðarmenn og iðnrekendur
opni að síðustu augun, ef þeir sjá enga aðra
leið færa, — og verði þá með verkalýðnum í
að fara þessa leið íslenzkrar sjálfstjómar. En
það verður þá fyrst, er þeir finna þann kraft
hjá verkalýðnum, er lokar leiðum kauplækk-
unar og þann stórhug og forustukraft, er opnar
leið efnahagslegs öryggis og sjálfstæðis.
Hvað þarf verkalýðurinn til þess að geta
slíkt?
*Sjá grein í Rétti, 1967, 4. hefti: „Sjélfstjórn ís-
lendinga á efnahagslífinu“.
STÓRHUGA
FORYSTUFLOKK
Fyrst af öllu þarf verkalýðurinn, — þarmeð
talið starfsfólk allt, menntamenn og aðrir, sem
með vilja vinna, — að eiga stórhuga forystu-
flokk.
Sósíalistaflokkurinn og Alþýðubandalagið
þurfa tafarlaust að komast út úr þeirri sjálf-
heldu, sem þau samtök eru nú í. Hópur Hanni-
bals ber höfuðábyrgðina á að eyðileggja end-
anlega samfylkingarformið, sem var eina skyn-
samlega lausnin á skipulagsvandamálum Al-
þýðubandalagsins. Og þegar sá hópur svo
horfði framan í Alþýðubandalagið með flokks-
skipulagi, hrópuðu þeir upp um „flokksræði",
ef meirihlutinn ákvað annað en þeim þóknast
— og klufu.
Eins og nú er komið, er því ekki um annað
að ræða, fyrir þá, sem eftir eru í Alþýðubanda-
laginu og Sósíalistaflokknum, en að búa til úr
þeim samtökum sem beztan sósíalistiskan
flokk, er sé fær um að taka forystuna í stétta-
baráttu verkalýðsins í vetur og sé jafn reiðu-
búinn að leiða alþýðuna í senn sigursæla út
úr þeim hörðu stéttaátökum, sem verða í upp-
hafi næsta árs, og til pólitískrar forystu í þeirri
stjórnarstefnu, sem skapa verður upp úr hruni
viðreisnarstefnunnar.
Það verður ekkert auðvelt að taka við þeim
rústum, sem „viðreisnin” skilur efnahagslífið
eftir í. Aldrei í sögu Islands hefur ávöxtur
góðra ára verið eins illa notaður eins og góð-
æranna 1963—66. A hverju þessara ára út af
fyrir sig var miklu meira fé varið til fjárfest-
ingar árlega en öllu því, er til ráðstöfunar var
til nýsköpunar atvinnulífsins 1944—47, — en
aldrei hefur fjárfestingin verið skipulagslaus-
ari og óskynsamlegri frá sjónarmiði framtíðar
þjóðarbúsins en undanfarin ár. — Og samtímis
hefur samt þjóðinni verið steypt í stórskuldir
erlendis, — jafnvel til vega- og hafnargerða
eru tekin erlend lán og til beinnar eyðslu til
að dylja gjaldþrot varasjóðsins margumtalaða.
Enda er nú lánstraustið farið og vextir eru
73