Réttur - 01.04.1971, Side 56

Tússteikning frá 1923 eftir Jóhannes Larsen: Forn-
kona við handkvörn. Myndskreyting við „Söng
Þóru“ eftir Jóhannes V. Jensen, byggð á frásögn
Snorra um konu þá, er vann við kvörn, og Sig-
urður konungur munnur tók friilutaki og fæddi hún
honum soninn Hákon herðibreiða.
þætti gott að lýja járn við, var það eitt kvöld, þá
er aðrir menn fóru að sofa, að hann gekk til
sjávar og reri út til Miðfjarðareyja; lét þá hlaupa
niður stjóra. Síðan steig hann fyrir borð, kafaði
og hafði upp með sér stein og færði upp í skipið.
Reri siðan til lands og lagði steininn niður við
smiðjudyrnar. Liggur sá steinn þar enn og er hann
barður ofan. Munu nú ekki meira hefja fjórir menn.
Skallagrímur sótti fast smiðjuverkið og er hús-
karlar hans vönduðu um og þótti snemma risið,
þá orti hann:
Mjög verður ár, sá er aura,
isarns meiður að risa,
voðir vidda bróður
veðurseygjar skal kveða;
gjalla læt ég á gulli
gelsla njóts, meðan þjóta,
heitu, hrærikytjur
hreggs vindafrekar, sleggjur.
— Mjög árla verður sá maður að rísa úr rekkju,
sem vill auðgast af smiðjubelgnum. Ég læt sleggj-
ur gjalla á glóandi járninu meðan þýtur í vindfrek-
um smiðjubelgnum.
Ómur af fornnorrænu vinnusöngvunum er Ijóð
Johannes V. Jensens, „Kvarnarsöngur":
Med kviekræfter
pigerne kværner.
De gyldne agres gave
ringer i grotte.
Sodt dufter malt
sem dræende sommerdag.
Grotte gungrer
i en rog af grode.
Sádan maler af mulmet
sol, máne og stjerner,
sem mel af rokkende kvern
knuget af livsvarm kvinde.
Og í Ijóði hans, „Söng Þóru":
Med hovedguld i stjern'en
de bonderdotre gár.
Mig satte de til kvernen
fra jeg var fjorten ár.
For morgenhanen galer
jeg bærer sæk pá ryg.
I máneskær jeg maler
til davregroden byg.
MYNDIR TENGDAR GOÐSÖGNUM
OG SKÝRINGAR BROBY:
Síra Ólafur Brynjólfsson á Kirkjubæ afskrifaði
1760 Snorra- og Sæmundar-Eddu og prýddi hand-
ritið, sem nú er í Konungsbókhlöðunni í Kaup-
mannahöfn með nokkrum vatnslitateikningum.
Textar hans með myndunum eru skrifaðir með
einskonar samblandi af grískum, kyrilliskum og
rúna-bókstöfum svo og venjulegum bókstöfum, en
á nokkrum stöðum einskonar „launskrift", þ.e. bók-
stöfum brenglað i stafrófinu svo t.d. ,,d“ þýddi
„b" og „I" þýddi" „i" o. s. frv.
Teikningarnar bera vott um mikið imyndunarafl,
hinir nærrænu guðir eru íklæddir einskonar leik-
sviðsklæðnaði, samsettum af þvi, sem teiknarinn
112