Réttur - 01.10.1971, Blaðsíða 10

slóð hvetur til baráttu fyrir brottför hersins.
Hún einblínir ekki á Evrópu, heldur eygir
hún helztu einkenni stjórnmálaþróunar okkar
tíma — uppreisn fólksins. Þjóðirnar bafa ris-
ið upp, brotið af sér nýlendufjötra og krafizt
réttlætis. Þeir sem haldið hafa vöku sinni
hafa ekki komizt hjá því að eygja, hverjir
hafa reynt að bregða fæti fyrir uppreisn
fólksins og hindra réttindabaráttu þess, —
jafnvel troðið á sjálfsákvörðunarrétti smá-
þjóða. Til eru þeir menn á Islandi er tala
drjúgt um skerf okkar til Atlantshafsbanda-
lagsins, þess hernaðarnets og risaveldis er
reynir að hindra frelsis- og fullveldisbaráttu
hinna snauðu þjóða, þeirra þjóða sem í dag
lýsa yfir samstöðu með lslendingum í lífs-
hagsmunamáli þjóðarinnar — landhelgis-
málinu. Látum þennan skerf okkar til NATO,
— herstöðina og aðildina að bandalaginu
hverfa, en hefjum í þess stað raunhæfan
stuðning við sjálfstæðisbaráttu þjóða „þriðja
heimsins” og styðjum þá kröfu að leysa beri
upp öll hernaðarbandalög.
Þau miklu umskipti sem áttu sér stað í
íslenzkum stjórnmálum á nýliðnu sumri hafa
orðið þess valdandi, að hernámsmálin eru
eitt aðalumræðuefni íslenzkra stjórnmála í
dag. Þrír flokkar, sem gengu til alþingis-
kosninga með það loforð að vinna að brott-
för hersins, mynduðu ríkisstjórn er lýsti því
yfir, að herinn skuli hverfa frá Islandi á
kjörtímabilinu. I dag sameinast stúdentar til
baráttu fyrir brottför hersins og hvaða dagur
er betur til þess fallinn en fullveldisdagur
íslenzku þjóðarinnar. Einhverjir kunna að
spyrja, hvort þörf sé á slíkri baráttu fyrst
stjórnvöld hafa gefið fyrirheit um brottför
hersins. Fullyrða má, að stjórnvöldum er
hverju sinni nauðsynlegt að vita um skilning
og vilja þjóðarinnar í mikilvægum málum.
Stúdentar vilja með þessari baráttu vekja
þjóðina til umhugsunar og fullvissa jafn-
framt ráðamenn um stuðning nýrrar kyn-
slóðar við þessi loforð um brottför hersins.
Ekki mega menn vanmeta áróðursmátt
hins ófyrirleitna og fjársterka hóps er helgar
sig baráttunni fyrir ævarandi hersetu á Is-
landi. Sá hræðsluáróður, sem hernámssinnar
hafa bergmálað að undanförnu og þyrlað
upp vegna fyrirheitanna um brottför hersins,
er ekki nýr af nálinni. Hann hefur glumið
og endurspeglað sálarlíf hernámssinna síð-
asta aldarfjórðunginn. Þessir menn hafa jafn-
vel gengið svo langt að leggja til á Alþingi
Islendinga, að afnema þingræðislegar og lýð-
ræðislegar umræður og vinnubrögð um svo-
nefnd öryggismál þjóðarinnar. — Þetta má
kalla að bjarga lýðræðinu undan svonefnd-
um vondum kommúnistum, með því að fórna
lýðræðinu. í Fyrsta desemberræðu árið 1948
gaf Sigurbjörn F.inarsson, núverandi biskup,
þessum öflum óttans eftirfarandi áminningu:
„Hræðsla og ofboð, ofsjónir og van-
stilling — það eru ekki slíkir eigin-
leikar sem brynja þjóðina né halda
henni vakandi. . . Þjóð, sem er heimsk-
uð og espuð með hræðsluáróðri verður
ekki frjáls til lengdar. Athugi þeir
þetta, sem pennum beita og prentvélum
stýra á Islandi".
Nú tveim áratugum síðar birtist okkur
þessi sama vanstilling og öll áróðurskyngi
lögð á þetta eina mál. Hver vík við Island
verður að Magnavík í augum þeirra er prent-
vélum stýra. Orð herforingja, sem nýlega
hafa verið staðnir að lygmn í Vietnamskýrsl-
um, þau verða drottinsorð og fylgismenn her-
setn vilja láta þessa erkibiskupa boða á hvern
hátt endurskoðun „varnarsamningsins" fari
fram-. Vopnlaust smáþjóðarfólk hefur hins
vegar að engu, boðskap slíkra erkibiskupa
hernaðarofbeldis. Mat Islendinga sjálfra á
horfum í alþjóðamálum í dag hlýtur ein-
göngu að geta leitt í ljós nauðsyn á brottför
186