Réttur - 01.04.1985, Blaðsíða 18

Frá baráttufundi HÍK að Sögu. Lengst til hægri formaður félagsins, Kristján Thorlacius. Við hlið hans gestir
frá norrænum kennarafélögum.
öllum greiðfært um öngstræti og breið-
götur mannlífsins. Pekkingin töldu menn
einnig yrði sjálfkrafa frelsandi, þ.e. hún
drægi úr stéttaskiptingu og jafnaði alla
aðstöðu manna, Iíkt og Stephan G. virð-
ist hafa hugsað sér í Kveldi:
Jú, þannig að menningin út á við eykst,
hver öld þó að beri hana skammt —
hún dýpkar ei, hækkar ei, lengir þó leið
sem langdegis sólskinið jafnt.
En augnabliks vísirinn, ævin manns stutt,
veit ekkert um muninn þann samt.
Samkvæmt þessari hugmyndafræði var
skilgreinanlegur sá þekkingarforði sem
hver einstaklingur þyrfti á að halda. Að
sjálfsögðu myndi alltaf eitthvað nýtt bæt-
ast við, en ekki meira en svo að það kæm-
ist fyrir í minninu.
Þegar þessi heimsmynd og hugmynda-
fræði hrundi við „þekkingarsprenginguna"
fyrir einum til þrem áratugum (hrika-
fengnar tæknibreytingar eins og kjarn-
orkunýting og örtölvubylting eru skýrustu
dæmin) varð hugsandi mönnum fljótt
ljóst að skólakerfið yrði að taka gagnger-
um breytingum. Að vísu voru þær hæg-
fara eins og alltaf hlýtur að vera í lýðræðis-
þjóðfélagi — og ekki víst að byltingar í
skólastarfi séu nokkurntíma sérlega gagn-
legar. En breytingarnar komu. Hér hófust
þær með fjölgun framhaldsskóla fyrir svo
sem tuttugu árum (Menntaskólinn við
82