Morgunblaðið - 12.02.2006, Side 64

64 SUNNUDAGUR 12. FEBRÚAR 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Þá ferðaðist Jesús fyr um kring
opt fólkið sló um hann stóran hring.
Það flykktist kringum hann fjöldi manns,
svo fengju menn litið auglit hans.
Í Jeríkóborg það svo var eitt sinn,
er sjálfur kominn var meistarinn.
Er fór hann í gegnum fagra borg,
þá fylltust strætin og hvert eitt torg.
Menn vildu meistarann mikla sjá,
er margar sögur þar gengu frá.
Nú lýðurinn gat hann loksins sjeð,
er ljúfur um strætin ganga rjeð.
Og auglit Jesú og ásýnd hrein
mót öllum hýrt og blíðlega skein.
En einn var þó, sem hann eigi sá,
hann auga kom eigi Jesúm á.
Og Sakkeus nefnir sagan þann,
er sjeð gat þar eigi meistarann.
Hann auðugur mjög að eigum var
og yfirtollheimtumaður þar.
En auðurinn þó ei gladdi geð
fyrst gat hann þar eigi Jesúm sjeð.
Og meistarann því hann mátti’ ei sjá,
að múgurinn stóð og skyggði á.
En maðurinn lítill vexti var
og vegna þess eigi sá hann þar.
En margur er einatt maðurinn knár
þótt mjög eigi sje í lopti hár.
Á Sakkeusi sannaðist það,
hann sást ei fyrir, en hljóp af stað.
Og hópnum rann hann á undan ótt
og upp í trje hann klifraði skjótt.
Þar framhjá eikinni leiðin lá;
hann lausnarann ofan úr trjenu sá.
Og auglit Jesú og ásýnd hrein
svo undurblítt móti honum skein.
Hann mælti við hann með ljúfri lund:
„Þú litið hefur mig nú um stund.“
„En betur skaltu mig bráðum sjá,
því bráðum mun jeg þjer gista hjá.“
„Þú vildir, kæri, koma til mín,
því koma vil jeg nú heim til þín.“
„Nú flýt þjer að taka á móti mjer,
að megi’ eg sitja til borðs hjá þjer.“
Og Sakkeus fór og flýtti sjer heim,
svo fagna kynni hann gesti þeim.
Að hafa svo mikinn og góðan gest,
það gladdi nú hjartað allra mest;
að fá hann ei að eins í svip að sjá,
en sjá hann dvelja sjer lengi hjá;
að horfa’ á hans svip, að hlusta’ á hans orð
og hafa hann við sitt eigið borð.
Ó hvílík sæmd fyrir syndarann!
Því syndir og breyzkleik vel hann fann.
Hann fyrirlitinn af fólki var,
en frelsarinn tók sjer gisting þar.
Þótt aðrir þessu mögluðu mót,
því meistarinn eigi sinnti hót.
Hann hafði samneyti helzt við þá,
sem heimurinn smáði’ og lagðist á.
Og til þess kom hann í heiminn hjer,
að hjálpa því við, sem glatað er.
__________________
Enn frelsari heimsins fer um kring,
en fáir slá nú um Jesúm hring.
En þó er af öðru mikil mergð,
er mönnunum dylur Jesú ferð.
Það skyggir svo margt og mikið á,
að mennirnir eigi Jesúm sjá.
Menn heyra’ hann ei fyrir ys og þys;
en ó, hve fara þeir góðs á mis!
Þótt hafi þeir gæði heimsins nóg,
það hjartanu veitir ei sanna fró.
Og lífið hlýtur að sýnast svart,
ef sjá menn ei auglit Jesú bjart.
En menn eru stuttir og standa lágt,
og stefna hjer sjaldan nógu hátt.
Í raununum engin ráð hjer sjá,
að rýma því burt, sem skyggir á. –
Æ jeg er svo lítill, jeg er svo smár,
en jeg þarf að verða stór og hár.
Og jeg þarf að keppa’ að komast sem hæst,
að komast honum sem allra næst.
Sem Sakkeus máske’ jeg klifra kann,
að komist jeg upp í trjeð sem hann.
En skilningsins dugir ein ei eik,
hver einasta grein er þar svo veik.
Jeg þarf að leita’ uppi lífsins trjeð,
svo lausnara minn jeg fái sjeð.
Og jeg þarf að hlaupa’ og halda beint,
svo hingað komist jeg ei of seint.
Því dagurinn líður furðu fljótt
og fyr en varir er komin nótt.
En sólin er þegar sigin lágt,
hún sjest ei nema menn standi hátt.
En komist jeg hátt í trúar trje,
hve tignarlegt er það, er jeg sje!
Hve fögur útsjón á lífsins láð,
í lífsins borg, yfir dauðans gráð!
Hve fögur sjón yfir fjölda manns,
er flykkist um hástól lausnarans!
Hve fagurt er lífsins sól að sjá,
er sortinn heims eigi skyggir á!
Hún brosir svo ljúft og blítt til mín
og býður með geislum heim til sín.
Hve gleðst þá mín önd, hve gleðst mín lund!
Hve glöð verður lífsins aptanstund!
Hve glatt verður þá að gista þann,
er gleðina skóp, í ljóssins rann;
að búa með honum í sólarsal,
að sjá hans auglit, að heyra’ hans tal!
Ó hvílík sæmd fyrir syndarann
að samneyta þar við frelsarann! –
Þótt enn sje jeg lítill, enn sje jeg smár,
jeg einhvern tíma verð stór og hár.
Og einhvern tíma þá allt jeg sje,
er eigi má sjá í skilnings trje;
þá komið er heim á lífsins láð
og lifi jeg þar fyrir Jesú náð.
Sakkeus
sigurdur.aegisson@kirkjan.is
Í byrjun níuvikna-
föstu, þegar kristinn
lýður tekur að und-
irbúa sig fyrir atburði
páskanna, er hollt
að rifja upp gefandi
frásagnir Biblíunnar.
Sigurður Ægisson
valdi til þess sögu
úr 19. kafla Lúkasar-
guðspjalls, í búningi
sr. Valdimars Briem,
frá 1897.
✝ Árni GesturÞórarinn Sig-
fússon fæddist á
Ægissíðu í Vatns-
nesi í V-Hún. hinn
25. ágúst 1912.
Hann lést á Hjúkr-
unarheimili aldr-
aðra í Víðinesi hinn
1. febrúar síðastlið-
inn. Faðir hans var
Sigfús Sigurbjörn
Guðmannsson, f. í
Krossanesi í Þver-
árhr. í V-Hún. 23.
apríl 1881, d. 1. júlí
1934, bóndi í Krossanesi og síðar
á Ægissíðu. Móðir Árna var Sig-
ríður Hansína Björnsdóttir, f. í
Vesturhópshólasókn í V-Hún. 12.
apríl 1880, d. 21. ágúst 1915, hús-
freyja á Ægissíðu. Alsystkini
Árna voru Rósa Sigfúsdóttir
1906–1998, Ögn Sigfúsdóttir
1907–2001, Guðmann Sigurjói
Sigfússon 1909–1914, Guðmann
Sigurjói Sigfússon 1914–1982,
Sigríður Hansína Sigfúsdóttir
1915–1999. Bróðir samfeðra er
Ragnar Kristinn Sigfússon, f.
1930.
Hinn 28. maí 1944 kvæntist
Árni Sigríði Guðmundsdóttur, f.
á Böðmóðsstöðum í
Laugardal í Árn.
11. maí 1925. Börn
þeirra eru: 1) Svala
Árnadóttir, f. 1945,
maki Vigfús Aðal-
steinsson, f. 1941.
Börn þeirra eru: a)
Árni Gunnar, f.
1967. Börn Árna
Gunnars eru Daníel
Freyr, f. 1994, Al-
mar Nökkvi, f.
1999, og Embla, f.
2001. b) Aðalheið-
ur, f. 1973, sam-
býlismaður Vigfús Sveinbjörns-
son, f. 1972. 2) Karólína
Árnadóttir, f. 1947, maki Guð-
mundur Salbergsson, f. 1945, d.
1993. Börn þeirra eru: a) Hrund,
f. 1974, sambýlismaður Þórhallur
Einisson, f. 1973. b) Sigríður, f.
1977, sambýlismaður Lárus Árni
Hermannsson, f. 1976. Barn Sig-
ríðar og Lárusar er Guðmundur
Hermann, f. 2003. 3) Sigfús Ægir
Árnason, f. 1954, maki: Stefanía
Haraldsdóttir, f. 1963. Börn
þeirra eru: Haraldur, f. 1987, og
Árni Gestur, f. 1990.
Útför Árna fór fram 7. febrúar
í kyrrþey að ósk hins látna.
Ég kynntist Árna tengdaföður
mínum fyrir um 40 árum, er ég og
dóttir hans, Svala, fórum að draga
okkur saman.
Allt frá því við Árni sáumst fyrst,
tók hann mér vel, handtakið var alla
tíð þétt og hlýtt og brosið vinalegt.
Árni var fæddur á Ægissíðu í
Vestur-Húnavatnssýslu 25. ágúst
1912. Hann missti móður sína, sem
lést af barnsförum þegar hann var
þriggja ára. Föður sinn missti hann
svo þegar hann var 22 ára og þá
voru þau systkin alein, bæði móður-
og föðurlaus. Kom að því að þau
systkin seldu jörðina Ægissíðu. Árni
hafði farið í bændaskólann á Hvann-
eyri og útskrifaðist sem búfræðing-
ur árið 1931. Hann vann um tíma í
Reykjavík og þar kynntist hann
konuefni sínu, Sigríði Guðmunds-
dóttur frá Böðmóðsstöðum í Laug-
ardal, og giftust þau 28. maí 1944.
Árni og Sigríður unnu um tíma í
Garðyrkjuskólanum á Reykjum í
Hveragerði og þar lærði Árni til
verka við garðyrkjustörf.
Árið 1949 bauðst þeim hjónum að
kaupa af foreldrum Sigríðar hluta af
jörðinni Böðmóðsstaðir í Laugar-
dalshreppi.
Þau hjónin höfðu búið í Hvera-
gerði en þar áttu þau lítið hús, sem
þau nefndu Ægissíðu.
Þegar þau fluttu á Böðmóðsstaði
voru aðstæður þar heldur betur
öðruvísi en þær eru í dag, en ungu
hjónin voru bjartsýn með tvær
hendur tómar og með dugnaðinn að
leiðarljósi
Þau byrjuðu búskapinn á Böð-
móðsstöðum með því að flytja inn í
eitt herbergi hjá foreldrum Sigríðar,
þeim Guðmundi og Karólínu, sem
bjuggu þar í litlum burstabæ með
einni baðstofu og svefnherbergi, þar
sem hjónin dvöldu fyrst með dætur
sínar. Ekkert rafmagn var, matur
var eldaður á kolaeldavél en hiti var
á ofnum, þannig að alltaf var hlýtt í
bænum.
Árni hófst strax handa og byggði
einbýlishús og útihús fyrir kýr og
kindur og seinna byggði hann gróð-
urhús á jörðinni.
Hann var mikið fyrir jarðrækt og
var frumkvöðull að ræktun með hita
á Böðmóðsstöðum. Hann ræktaði
gulrætur í reitum, ennfremur rækt-
aði hann gulrófur og kál. Seinna var
hann með tómataræktun í gróður-
húsinu. Hann sáði gulrótunum í
mars á hverju ári til að vera fyrstur
á markaðinn með sína framleiðslu.
Til að komast yfir öll þau verkefni,
sem fyrir lágu, vaknaði Árni til
vinnu kl. 5 á nánast hverjum
morgni.
Þau hjónin voru alltaf með krakka
í sumarvinnu ásamt dætrum sínum
og þrátt fyrir mikla vinnu var oft
glaðværð kringum Árna og Sigríði.
Árni varð að hætta búskap af
heilsufarsástæðum árið 1961. Þau
hjónin seldu jörðina bræðrum Sig-
ríðar og fluttu til Reykjavíkur.
Keyptu þau hjónin sér íbúð að
Bugðulæk 6, þar sem Árni bjó með-
an heilsa hans leyfði.
Eftir að Árni flutti til Reykjavík-
ur vann hann hjá Bifreiðastöð Ís-
lands sem afgreiðslumaður og
seinna húsvörður, fyrst á Kalkofns-
veginum og síðar hjá Umferðarmið-
stöðinni í Vatnsmýrinni er Bifreiða-
stöð Íslands flutti þangað. Hann
hætti ekki störfum hjá Umferðar-
miðstöðinni fyrr en hann var kom-
inn hátt á áttræðisaldur.
Árni var lagður inn á spítala í des-
ember 2004 vegna mjaðmagrindar-
brots og fór þaðan í Hjúkrunar-
heimili aldraðra í Víðinesi, þar sem
hann dvaldi til hinstu stundar.
Starfsfólkið í Víðinesi var honum
einstaklega gott og þakkar fjöl-
skylda Árna þeim sérstaklega fyrir
það.
Ég kveð tengdaföður minn með
virðingu og bið Guð að blessa minn-
ingu hans.
Vigfús Aðalsteinsson.
Þær eru margar minningarnar
um kæran tengdaföður sem ég
geymi, allt frá þeim fyrsta degi er
þú bauðst mig velkomna inn í fjöl-
skylduna. Fyrir mér varstu yndis-
legur og traustur vinur og hlýjan og
gagnkvæm virðingin var alltaf okk-
ar á milli. Eitt sinn hafði ég verið
með kvef í langan tíma og þér leist
nú ekkert á blikuna, en þú varst nú
viss um að þú hefðir lækninguna. Þá
læddistu inn í eldhús og að bragði
var ég komin með í hendur dýrindis
toddý, að hætti hússins. Þetta virk-
aði bara vel enda var þessi drykkur
á boðstólum alltaf þegar ég fékk ein-
hverja pestina.
Sterkust er þó minningin um sam-
verustundirnar okkar saman í sum-
arbústað fjölskyldunnar, þar sem þú
lékst á als oddi.
Þar varstu á heimavelli og naust
þess að fylgjast með bústörfum
bændanna, sitjandi löngum stundum
úti á pallinum, auðvitað með pípuna
og kíkinn í seilingarfjarlægð.
Og þegar sveitungana bar að
garði var mikið spurt og spekúlerað
um nýjustu tæki og tækni. Þú vildir
fylgjast með allri framþróun í bú-
skaparháttum.
Þú hlúðir að hverri plöntu, enda
með græna fingur og lagðir þig fram
við að rækta garðinn þinn hvort
heldur var í bænum eða í sveitinni.
Þú hafðir yndi að vorinu þegar
páskaliljurnar voru að kíkja upp,
eftir vetrardvalann.
Í hverri heimsókn á þessum árs-
tíma, kíktir þú út í garðinn þinn og
tíndir upp nokkrar páskaliljur og
sendir mig með heim til að setja í
vasa. Það gladdi þig mest að geta
gefið blóm úr þínum garði.
Í hjarta mínu geymi ég minning-
arnar og þakka fyrir þann tíma sem
okkur varð gefinn og ég veit, að nú
ertu vinnumaður í garði Drottins.
Guð blessi minningu þína, kæri vin-
ur.
Ebba.
Elsku afi Bomm. Nú ertu farinn á
annan stað. Mig langaði að þakka
þér fyrir árin 39 sem ég fékk að
njóta með þér, þakka þér fyrir hvað
þú hefur alltaf verið góður við mig
og svo fyrir nafnið sem ég fékk frá
þér.
Ég var svo heppinn að vera eina
barnabarnið í sjö ár og kúturinn
fékk alla athygli óskipta frá ykkur
ömmu Siggu og þó svo að fleiri
bættust í hópinn þá vantaði ekkert
upp á hana.
Þetta voru yndislegir tímar sem
ég átti á Bugðulæknum og ég man
enn þegar þú varst að hossa mér á
löppinni á þér og svo hummaðir þú
alltaf um leið og sagðir: „bomm,
bomm, bomm, bomm“. Ég reyndar
endurskírði þig þá og fór að kalla
þig „afa Bomm“.
Ég fékk stundum að vera hjá þér í
vinnunni á BSÍ. Það var eitt það
skemmtilegasta sem ég gerði. Þið
Garðar voruð oft að bralla ýmislegt
sem mér fannst svakalega spenn-
andi að hjálpa ykkur með og alltaf
varstu að lauma í mig pening til að
setja í tíkallakassana eða eitthvað.
Árin liðu og það var allt í einu
komið að fermingunni minni. Þá
gafstu mér fyrstu rakvélina mína.
Ég var hálf móðgaður enda fannst
mér ég nú ekki vera orðinn þannig
kall að ég ætti að fara að raka mig.
En þú vissir hvað þú varst að gera
og það kom í ljós á endanum að
fermingargjöfin frá þér og ömmu
Siggu var ein besta fermingargjöfin
sem ég fékk, að öðrum ólöstuðum,
og notaði ég hana í mörg ár. Þetta
var ágætis ábending um að hýjung-
urinn væri orðinn allt of síður.
Það var alltaf gott að koma í
heimsókn til ykkar, þó svo að maður
hafi seinni árin gert allt of lítið af
því, en enginn veit hvað átt hefur
fyrr en misst hefur.
Alltaf sastu í rólegheitunum í
stólnum þínum með pípuna þína.
Ég gleymi ekki sögunni af því
þegar Kalla frænka var svo al-
mennileg við þig að þvo pípuna þína
vel og vandlega með sápu. Held þú
hafir ekki verið mjög ánægður með
það.
Það er þó nokkuð sem ég hef séð
að ég hef fengið frá genunum í þér.
Þar ber helst að nefna augnabrún-
irnar, skemmtilega húmorinn og
smekkinn fyrir mér yngri konum.
Þegar þú varst níræður þá hélst
þú upp á afmælið þitt með okkur
fjölskyldunni þinni á Snæfellsnesi.
Það voru leigðir nokkrir bústaðir og
haldin veisla. Að sjálfsögðu voru
haldnar ræður og þegar leið á kvöld-
ið þá barðir þú stafnum þínum í
gluggann og kvaddir þér hljóðs og
hélst hörku ræðu og sagðir okkur
skemmtilegar sögur úr fortíðinni. Í
lokin endaðir þú með því að segja:
„Jæja. Ég kann fullt af svona sögum
sem ég get sagt ykkur en ég nenni
því ekki.“ Þetta fannst mér virkilega
snjallt.
Ég hitti þig síðast annan dag jóla í
jólaboðinu hjá Ebbu og Ægi. Ég
hafði verið með veislu fyrir pabba og
mömmu kvöldið áður og mamma
hafði sagt þér að ég ætlaði að hafa
kengúru í matinn. Ég fékk þau
skilaboð að þig langaði að smakka
kengúru og að sjálfsögðu kom ég
með smá kengúrukjöt í jólaboðið
sem þú og smakkaðir. Ég veit ekk-
ert hvort þér líkaði það eða ekki en
þú kannski segir mér það einhvern
tímann. Ég vissi að þú varst orðinn
lasinn en ég bjóst ekki við að missa
þig svona snemma. Svona er þetta
nú. Þú ert örugglega einhvers stað-
ar núna að láta gott af þér leiða.
Einhvern tímann hitti ég þig aft-
ur.
Þinn nafni,
Árni Gunnar.
ÁRNI G.
SIGFÚSSON
HUGVEKJA