Morgunblaðið - 12.02.2006, Blaðsíða 18

18 SUNNUDAGUR 12. FEBRÚAR 2006 MORGUNBLAÐIÐ
GRANDAVEGURSigga Dóra er komin í bæinn. Hún stendur á tröppunum fyr-ir utan heimili Guðrúnar Ás-mundsdóttur og Birgis Matthías-
sonar með ferðatösku og matarkistu – 13 kílóa
yfirvigt af hákarli og fiski.
Og húslykla.
Það er notalegt að vera með fast herbergi
fyrir sunnan. Hún tekur flíkurnar úr töskunni
og dreifir úr sér; þetta er búningsherbergi leik-
húsgestsins.
– Það var mikil gæfa að kynnast konu eins og
Guðrúnu, segir hún. Síminn þagnar ekki allan
daginn – hún er stanslaust að aðstoða fólk. Og
ég er ekki sú eina sem leggst upp á þetta heim-
ili, bætir Sigga Dóra við og hlær.
Áttar sig ekki á því að hún er um leið að lýsa
sjálfri sér, Sigríði Dóru Sverrisdóttur, konu
sem víkur úr húsi á Vopnafirði fyrir ferðalöng-
um, sem oftast ganga erinda menningarinnar.
Þá geta þeir gengið að rækjubrauðtertu vísri í
eldhúsinu við sólarupprás.
ÞJÓÐLEIKHÚSIÐ
Og rækjubrauðterta kemur mjög við sögu í
leikritinu Eldhús eftir máli. Það er uppselt. Á
fremsta bekk fyrir miðju sitja prímadonnur
leikhússins, Guðrún Ásmundsdóttir af sviðinu
og Sigga Dóra úr salnum.
Á sviðinu eru konur á blæðingum þegar körl-
unum hentar og heilalausar þegar börnunum
hentar. En alltaf gefa þær sér tíma til að gera
rækjubrauðtertu.
Eftir sýningu er heilinn lagður á hillu fyrir
utan búningsaðstöðuna með blómvendi, rauð-
um gleraugum, appelsínu og sérríflösku.
Prímadonnurnar kyssa leikarana og síðan
hleypur Sigga Dóra yfir í Iðnó til að ná síðustu
mínútum annars leikrits, Ég er mín eigin kona.
Hún hefur séð sýninguna áður.
– En hún er aldrei eins!
AUSTURSTRÆTI
Á leiðinni spyr blaðamaður:
– Hvaða leikrit er þér eftirminnilegast?
– Ég held það sé Veislan, svarar hún eftir
nokkra umhugsun. En þau eru nokkur, flýtir
hún sér að bæta við. Maður getur eiginlega ekki
gert upp á milli barnanna sinna.
– Veislan af því að þá varstu hluti af sýning-
unni?
– Nei, ég vildi ekki sitja við veisluborðið.
Maður gat valið og ég vildi heldur sitja úti í sal.
Sigga Dóra er óróleg og eitthvað að brjótast
um í kollinum á henni. Allt í einu byrjar hún að
þylja upp:
– Ausa, Dagur vonar, Gísl. Svo var ég ánægð
með Fátækt fólk. Og Edith Piaf! Þetta eru ólík-
ar sýningar, en þær hafa eitthvað – þetta eitt-
hvað, segir hún óðamála. Og Ég er mín eigin
kona. Mér líka ekki söngleikir eins og Gæjar og
píur. Skækjan! Það var sýning sem mér fannst
æðisleg.
Svo getur einn leikari heillað mig, þó að hann
sé með pínulitla rullu. Mér finnst það líka
dásamlegt. En ég hef misst af sterkum sýn-
ingum. Ég er til dæmis miður mín yfir að hafa
ekki séð sýningu Hugleiks Dagssonar. Stund-
um vildi ég að ég ætti hjámann sem væri at-
vinnuflugmaður og ætti litla rellu, segir hún og
hlær.
IÐNÓ
Sigga Dóra er í kjól og flauelsjakka; hún fer
alltaf spariklædd í leikhús. Og hún er enginn
venjulegur leikhúsgestur. Hún var valin áhorf-
andi ársins við afhendingu Grímuverðlaunanna
í fyrra og sá þann vetur 27 leiksýningar. Nú er
komið fram í febrúar og sýningarnar orðnar 12.
– Það er heldur ámátlegt, segir hún dauflega.
En ég fékk flugmiða frá manninum mínum
[Svavari Halldórssyni] í jólagjöf þannig að ferð-
irnar verða fleiri, bætir hún við og ljómar þá af
ánægju og tilhlökkun.
Sumum finnst þetta flottræfilsháttur, en með
aðhaldi getur maður leyft sér þetta. Ef valið
stendur um nýja flík eða leikhús, þá kýs ég leik-
húsið.
Hún hugsar sig um og bætir við hlæjandi:
– Ég færi ekki ber í leikhús, en svona … já …
hmmm … ég myndi kannski fá lánaðan nátt-
slopp!
GRANDAVEGUR
Sigga Dóra vaknar um miðja nótt.
– Birtíngur!
Og skrifar nafnið á lista á náttborðinu. Henni
gengur illa að festa svefn aftur.
– Stjörnur á morgunhimni! Djöflaeyjan!
SÓLON
Rautt í glasi. Hvít peysa.
– Hvað heillar þig við leikhúsið?
– Ég hef áhuga á allri menningu. En í leik-
húsi sameinast öll þessi ólíku listform, ritlist,
leikmynd, búningar, list leikarans, tónlist.
Þetta eru heimar sem ég get gjörsamlega
gleymt mér í. Oft fer ég ein á leiksýningar, enda
tek ég ekkert eftir því hver situr við hliðina á
mér. Ég er í öðrum heimi – þessum besta heimi
allra heima.
Kertið á borðinu er að hverfa ofan í stjakann
eins og jökulfljót renni inn í fjall.
– Hallgrímur Helgason kallar þig orkuverið!
– Mér finnst það miklu betra en menn-
ingarviti, svarar Sigga Dóra. Ef leitað er skýr-
inga á því í orðabók, þá hugnast mér ekki lýs-
ingin. Manneskja sem þykist vita allt um
menningu og það rignir upp í nefið á henni.
– Það vantar ekki orkuverin austur frá?
– Ég er ekki á móti virkjanaframkvæmdum á
Austurlandi, en mannleg orkuver fara vel með
hinum. Það er nóg af skapandi fólki fyrir aust-
an.
VOPNAFJÖRÐUR
Einn dísætan sumardag á einum veðursæl-
asta stað landsins austur á Vopnafirði. Þó að
enn sé bjart eru komnar veðurfréttir. Og bæj-
arbúar fylgjast í eftirvæntingu með Unni Ólafs-
dóttur veðurfræðingi rýna í kortin; þeir búa þar
sem nálægðin er enn til staðar við náttúruna og
veðrið skiptir máli.
– Það er bara alltaf gott veður á Vopnafirði,
segir Unnur brosandi. Ég er farin að trúa því
sem Sigga Dóra segir!
Hrafnhildur hringir í dóttur sína og segir:
– Svei mér þá, ertu búin að troða þér inn í
veðurfréttirnar líka!
ÁSVALLAGATA
Dyrabjallan hjá Þórarni Eldjárn og Unni er í
ólagi. Sigga Dóra bankar á glerið. Hún veiðir
böggul úr poka þegar Unnur kemur til dyra –
hákarl vafinn í dagblaðapappír. Framundan er
árlegt þorrablót hjá Eldjárnum og hákarlinn
frá Guðjóni á Vopnafirði í hávegum hafður. Á
bögglinum er fyrirsögn: „Lofa nægu gasi“.
ÞVERHOLT
Það hefðu verið orð að sönnu fyrir „eld-
partíið“ síðasta vor. Einu sinni á ári leigir Sigga
Dóra íbúð í Reykjavík. Hún ákvað „að þakka
þessum þolinmóðu leikurum fyrir leikárið“. Og
hélt því matarboð fyrir vini sína úr leikhúsinu
Ingvar Sigurðsson, Hilmi Snæ og Ilmi Krist-
jánsdóttur.
– Ég var í eldhúsinu ásamt Hilmi Snæ þegar
við urðum vör við að það logaði undan borðplöt-
unni, segir hún alvarleg. Eldavélin var með
gashellum sem við notuðum ekki, en samt hefur
orðið gasleki.
Þegar við ætluðum að athuga þetta nánar
varð sprenging. Í því varð Ilmi litið inn í eldhús-
ið og sá okkur mitt í eldhafinu. En við sluppum
ótrúlega vel – með sviðið hár og brenndar flík-
ur. Pilsið sem ég var í hreinlega hvarf! Þegar
Ingvar mætti á svæðið var allt morandi í lög-
reglu- og slökkviliðsbílum fyrir utan.
– Hann hefur haldið að þetta væri heljarinn-
ar partí!
– Já, svarar Sigga Dóra og hlær. Við vorum
að elda humar og nautalundir með marenstertu
í eftirrétt. Og reyndum að fá slökkviliðsmenn-
ina til að setjast og borða með okkur. Því miður
kom annað útkall. En þeir náðu rétt aðeins að
smakka. Við ætlum að endurtaka veisluna í apr-
íl og þá er aldrei að vita nema þeim verði boðið!
VOPNAFJÖRÐUR
– Listaverkið!
Sigga Dóra er enn að rifja upp leiksýningar.
– Óliver! Með fulla vasa af grjóti!
Hún er stuðningsfulltrúi í leikskólanum á
Vopnafirði og hefur tvisvar sett upp leikþætti á
þorrablótum með krökkunum, Karnival dýr-
anna fyrir tveimur árum og Mjallhvíti og
dvergana sjö árið á undan.
– Ert þú þá leikstjórinn?
– Ég skrifa handrit, leikstýri og bý til sviðs-
myndina.
Svo tók hún þátt í að setja upp leiklestur á
hluta af Fjallkirkjunni með ungmennum og at-
vinnuleikurum í samstarfi Skriðuklausturs og
menningarmálanefndar Vopnafjarðar.
– Þú hefur náð að nýta leikhúsáhugann
heima í héraði!
– Jájá, ég hef troðið þessu miskunnarlaust
upp á Vopnfirðinga. Þeir eru áreiðanlega orðnir
hundleiðir á þessu leikhúsþvargi mínu.
Besti heimur allra heima
Viðmanninnmælt
Pétur Blöndal ræðir við
Sigríði Dóru Sverrisdóttur
Morgunblaðið/Kristinn
SIGRÍÐUR DÓRA SVERRISDÓTTIR LEIKHÚSGESTUR
„Við sluppum ótrúlega vel – með sviðið hár og brenndar flíkur.“
’Jón Baldvin, það eru ekki áratuga van-rækslusyndir Sjálfstæðisflokksins sem
leiða til þess hvernig almenningssam-
göngukerfið er í dag. Við erum búin að
stjórna í 12 ár. Við höfðum öll tækifæri.‘Stefán Jón Hafstein í svari við spurningu Jóns Bald-
vins Hannibalssonar um „bætur fyrir áratuga van-
rækslusyndir Sjálfstæðisflokksins varðandi umferð í
Reykjavík og almenningssamgöngur“ á kappræðu-
fundi Samfylkingarinnar á Nasa síðastliðið mið-
vikudagskvöld.
’Það er nóg af verkefnum hérna og mérmun ekki leiðast. En ég get ekki séð að
það skaði SkjáEinn á nokkurn hátt að ég
stjórni morgunsjónvarpi, þeir eru til að
mynda ekki með morgunsjónvarp.‘Sigríður Arnardóttir sem ráðin var í vikunni til að
stjórna sjónvarpsþættinum Ísland í bítið á Stöð 2.
Sigríður hefur að undanförnu unnið að undirbúningi
nýs þáttar á SkjáEinum og voru húsbændur þar því
ósáttir við brotthvarf hennar.
’Ég er búinn að fá nóg, þetta er orðiðágætt og nú sný ég mér annað.‘Viggó Sigurðsson fráfarandi landsliðþjálfari í hand-
knattleik, í samtali við Morgunblaðið miðvikudaginn
8. febrúar eftir að hafa beðið gjaldkera HSÍ að koma
þeim skilaboðum til formanns HSÍ að Viggó væri
ákveðinn í að hætta.
’Á síðustu tveimur kjörtímabilum hefurmér stundum fundist hann vera meira til
hægri en á miðjunni.‘Anna Kristinsdóttir um Framsóknarflokkinn eftir að
hún ákvað að taka ekki annað sætið á lista flokksins í
Reykjavík.
’Það gengur ekki upp að liggja í bókumalla daga, reksturinn hefði örugglega
ekki gengið upp ef ég hefði setið uppi á
kaffistofu alla daga að lesa.‘Stefán Jónasson sem lokaði bókabúð sinni, Bókabúð
Jónasar, á Akureyri sl. föstudag.
’Við eigum ekki að þurfa að bíða eftir þvíað sjá hvort að pápískur bleikur reyk-
hnoðri stígi hugsanlega upp frá húsinu
við Laugaveg 31 á næsta ári eða ekki.
Málið er allt of mikilvægt til þess.‘Hjörtur Magni Jóhannsson fríkirkjuprestur í grein
um réttindamál samkynhneigðra í Morgunblaðinu
föstudaginn 10. febrúar.
’Ég get ekki útskýrt þetta betur en viðbrögðin eru ekki dæmigerð fyrir
viðbrögð þorra múslíma í heiminum,
ef vissir hópar eru undanskildir.
Múslímar grípa ekki til ofbeldis. Ef
fólk er reitt getur það sýnt reiðina
með öðrum hætti.‘Ahmad Akkari , aðaltalsmaður múslíma í Danmörku, í
samtali við Morgunblaðið. Teikningarnar sem Jyl-
lands-Posten birti af Múhameð spámanni hafa leitt til
mikilla mótmæla víða um heim.
Ummæli vikunnar
Reuters