Morgunblaðið - 17.10.2006, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 17. OKTÓBER 2006 33
bjóst hér í nokkra mánuði en fórst
svo aftur út. Árið 1983–84 fluttir þú
svo endanlega heim. Þá hættir þú
líka alveg að drekka og gerðist mikill
baráttumaður í AA-samtökunum.
Mikið naust þú þess að hafa fast land
undir fótum.
Þú hafðir mikinn metnað fyrir okk-
ar hönd og hvattir okkur til náms og
annars sem okkur langaði að gera.
Samt varst þú aldrei ýtinn eða reynd-
ir að koma þínum sjónarmiðum að, en
alltaf varstu jafnglaður þegar ein-
hverjum vegnaði vel.
Óteljandi eru stundirnar sem þú
komst í mat til okkar, passaðir börn-
in, fórst með okkur í útilegur um allt
land eða tókst barnabörnin með þér í
stuttar ferðir í fjöruna eða að renna
fyrir fisk. Ef við fórum í útilegu var
alltaf viðkvæðið: Eruð þið búin að
hringja í pabba, kemur hann með?
Ekki varstu samt hættur að ferðast.
Þú gerðist heimshornaflakkari okkur
og barnabörnunum til mikils gamans.
Börnin voru svo stolt af afa sínum
sem hafði klappað hlébarða, hitt inn-
fædda í Kenýa, séð alla gömlu bílana
hans Kastró, gengið um Péturstorgið
í Rússlandi, hitt gamla hermenn í Ví-
etnam og svo dvalið langdvölum í
Taílandi. Þó við höfum séð mikið eftir
þér þegar þú fórst að vera svo mán-
uðum skiptir í Taílandi vorum við
glöð fyrir þína hönd því þér leið vel í
hitanum og rólegheitalífinu þar.
Draumaferðin var þó á æskuslóðir
pabba þíns í Bolungarvík og Furu-
fjörð á Hornströndum. Þangað hafðir
þú komið oft áður með Ullu, Lárusi
vini þínum og í eitt skiptið með Helgu
systur. Allan tímann á meðan við vor-
um þarna ljómaðir þú. Þú varst svo
stoltur og ánægður yfir upprunanum.
Á þessum tíma voru fæturnir þínir
farnir að gefa sig og þú gast ekki
gengið mikið, en það kom ekki að sök.
Þú hafðir farið á kajaknámskeið og
keypt þér kajak sem þú rerir á með-
fram ströndinni á meðan við hin
gengum yfir Bolungarvíkurófæruna,
sem afi hafði svo oft gengið þegar
hann var ungur. Í Furufirði skoðuð-
um við gömlu kirkjuna og kirkju-
garðinn þar sem afi þinn og amma
hvíla. Gengum innan um risavaxnar
hvannir, sáum ref í ætisleit og rennd-
um fyrir fisk í árósinum. Þetta var
ógleymanlegur tími. Við létum okkur
líka dreyma um að reisa lítið hús
þarna eða kaupa slysavarnaskýlið og
endurbyggja það. Kannski getum við
gert það einhvern tímann. Þá fær það
nafnið Bjarnahús eða afabústaður.
Katrín, Soffía og Helga.
Í dag kveð ég tengdapabba minn.
Það hvarflaði ekki að mér þegar við
sátum saman í afmælinu mínu í júlí
síðastliðinn að þú ættir bara tæpa
þrjá mánuði eftir ólifaða, en það er
ekki spurt um tíma þegar kallið kem-
ur.
Ég kynntist þér þegar ég og Soffía
fórum að sækja þig til Keflavíkur árið
1980. Þá varst þú að koma frá Nor-
egi. Þar varst þú búinn að vinna í
mörg ár, á borpalli í Norðursjó og
fleiri stöðum. Það var svolítil spenna í
mér að hitta tengdapabba í fyrsta
sinn. En sú spenna hvarf fljótt, okkur
kom alltaf vel saman. Þú varst dug-
legur að koma og heimsækja okkur í
Vesturbergið og passaðir börnin
mjög oft. Einkum man ég eftir
skemmtilegum „vídeó kvöldum“.
Marga sunnudaga áttum við fjöl-
skyldan saman með þér þegar þú
komst í mat til okkar og fékkst uppá-
haldið þitt, íslenskt lambakjöt.
Skemmtilegan tíma áttum við fjöl-
skyldan saman, þú og dætur þínar,
tengdasynir og barnabörn, þegar við
fórum til Bolungarvíkur á Horn-
ströndum fyrir um fjórum árum. Þá
tókum við með okkur kajakinn þinn.
Við fórum frá Ísafirði með bát að Bol-
ungarvík og þar vorum við ferjuð
með gúmmíbát í land. Síðan fóru allir
labbandi til Furufjarðar en þú rerir á
kajak þangað. Þar skoðuðum við
heimaslóðir pabba þíns og renndum
fyrir fisk.
Þú hafðir mikla ævintýraþrá og
hafðir gaman af að ferðast sem þú
gerðir mikið af og ég veit að þar sem
þú ert núna heldur þú áfram að
ferðast. Þannig leið þér best.
Guð geymi þig, kæri tengdapabbi
og góða ferð.
Guðlaugur Ómar Leifsson.
Það er ótrúlega skrítið að hugsa til
þess að afi sé farinn, hann hefur átt
svo stóran þátt í lífi okkar systkin-
anna.
Afi var svo mikill ævintýramaður,
ferðaðist um allan heiminn og hann
var þannig persónuleiki að hann lét
hugmyndir sínar og langanir verða
að veruleika. Þegar kom á daginn að
fæturnir fóru að bregðast honum og
hann gat ekki lengur gengið um fjöll
og firnindi skellti hann sér á kaj-
aknámskeið og eftir það fór hann um
allt á kajak. Það var alltaf eitthvað
spennandi í gangi hjá afa og við
barnabörnin eigum yndislegar minn-
ingar saman og hvert fyrir sig um
góðan tíma með afa. Minnumst við þó
helst tímanna saman í afabústað,
veiðiferða og Góu rúsínanna.
Við systkinin erum sammála því að
við höfum alltaf verið svo stolt þegar
við segjum frá afa og nýjustu ferðum
hans eða uppátækjum. Við höfum
líka hugsað með okkur að svona vilj-
um við vera þegar við verðum eldri.
Við þökkum guði fyrir þann tíma sem
við áttum með honum og geymum
minningarnar í hjarta okkar.
Karen, Anna Birna,
Leifur og Atli.
Elsku afi.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem)
Það er erfitt að kveðja þig og sætta
sig við að þín nýtur ekki lengur við.
Þú varst alltaf svo hress og lifðir
lífinu til fulls. Ólíkt mörgum naust þú
þess að hætta að vinna og eyddir síð-
ustu árunum í ferðalög, innanlands
sem utan. Þú hafðir gaman af að
koma austur í heimsókn til okkar og
til Bjarna og fjölskyldu í Danmörku.
Þú hafðir ráðgert að fara í haust til
Danmerkur og varst spenntur að
hitta litla Jónatan en í staðinn komu
þau hingað til þín og gladdi það þig
mikið. En elsku afi:
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem)
Hvíl í friði, elsku afi.
Þín barnabörn
Bjarni Baldvin, Sandra, Guð-
mundur Þór og Margrét Brynja.
Hann Bjarni mágur minn er far-
inn. Síminn hringdi hjá mér á mánu-
dagsmorgun kl. átta og vissi ég þá að
það mundi vera einhver af krökkun-
um þeirra Bjarna og Svövu sem
reyndist rétt. Sævar var að tilkynna
mér lát föður síns. Það var sárt þó svo
að ég vissi að hverju stefndi. Ég er
mjög þakklát fyrir að hafa hitt hann
stuttu áður og við gátum aðeins rabb-
að saman um gamla daga og ég fékk
bros frá honum. Við Bjarni vorum
búin að þekkjast í 52 ár eða frá því að
ég var átta ára og hann og Svava
systir voru trúlofuð og seinna gift.
Það leitar margt á hugann þegar
litið er til baka. Sérstaklega er mér
minnisstætt þegar pabbi minn lést,
ég tólf ára og var þá hjá þeim hjónum
þann vetur, hvað Bjarni reyndist mér
vel, var alltaf svo þolinmóður og góð-
ur við mig. Við vorum alltaf mjög
góðir vinir. Hann var mikill útivist-
armaður, hafði gaman af að ferðast
innanlands sem utan og að sigla á
kajak var hans yndi. Hann var svo vel
á sig kominn að engum gat dottið í
hug í júní þegar dótturdóttir hans
hún Sandra og Halldór giftu sig að
svo stutt væri eftir. Ég gæti skrifað
stóra ritgerð um þig, elsku Bjarni
minn, en læt þetta duga.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Elsku Sævar, Kata, Soffía, Agnes
Helga og þið öll hin, við Rúnar biðj-
um þess að góður guð megi styrkja
ykku í sorginni.
Agnes.
✝ Borghildur Ás-geirsdóttir
fæddist í Reykjavík
6. júní 1919. Hún
lést á Hrafnistu í
Reykjavík sunnu-
daginn 8. október.
Foreldrar hennar
voru hjónin Þórunn
Þorsteinsdóttir úr
Hafnarfirði, f. 20.8.
1882, d. 20.10. 1935,
og Ásgeir Ásmunds-
son frá Stóra-Seli í
Reykjavík, f. 4.9.
1883, d. 8.1. 1960.
Alsystkini Borghildar voru: Ás-
mundur Kristinn Ásgeirsson skák-
meistari 1906-1986, Ástvaldur
Helgi Ásgeirsson 1908-1980, Gunn-
ar Aðalsteinn Ásgeirsson 1909-
1980, Guðrún Ásgeirsdóttir 1910-
1923, Þórarinn Ásgeir Ásgeirsson
1913-1941, Guðlaugur Adólf Ás-
geirsson, 1915-1958, Laufey Sig-
urrós Ásgeirsdóttir, 1918-2004 auk
tveggja Bryndísa Ásgeirsdætra er
létust ungar. Hálfsystir Borghild-
11. ágúst 1943. Móðir þeirra var
Elín Hólmfríður Helga Frímanns-
dóttir, 1918-1993. Börn Borghildar
eru: 1) Reynir Ásgeirsson, f. 30.6.
1945, faðir Roy Maurice Pitman,
opinber starfsmaður í Weston-
super-Mare, Somerset, Englandi,
hann er látinn. Systkini Roy voru
Louise V. Bond og Jack Pitman,
bæði látin. Reynir er kvæntur
Björgu Rósu Thomassen, móðir
hennar var Rósa Einarsdóttir, f. 3.
maí 1919, d. 15. júní 2003, faðir
Lars Thomassen, f. 1908, d. 1989,
börn þeirra eru: a) Björn Þór
Reynisson, f. 16.2. 1966, kvæntur
Ragnheiði Júlíusdóttur, b) Róbert
Már Reynisson, f. 17.2. 1967,
kvæntur Bergþóru Sigurð-
ardóttur, c) Gunnar Tryggvi Reyn-
isson, f. 1.3. 1971, kvæntur Ingi-
björgu Frostadóttur, d) Einar
Þröstur Reynisson, f. 20. mars
1981, unnusta Laufey Guðmunds-
dóttir. 2) Gunnhildur Gunn-
arsdóttir, f. 26.6. 1951. 3) Baldur
Gunnarsson, f. 22.12. 1953, börn
hans eru: a) Gunnarr Baldursson,
f. 5.11. 1988, b) Júlía Leví Bald-
ursdóttir, f. 14. júní 1990, móðir
þeirra er Arndís Halla Ásgeirs-
dóttir.
Útför Borghildar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
ar sammæðra úr síð-
ara hjónabandi Þór-
unnar og Friðriks
Welding var Guðrún
Welding Dyrnes
1928-2006.
Eiginmaður Borg-
hildar var Gunnar
Guðjónsson, vél-
smiður, f. 9. nóv-
ember 1921, fórst
með Stormsvölunni
24. desember 1982.
Foreldrar hans voru
hjónin Guðjón Sig-
urðsson, f. 26. maí
1893, yfirvélstjóri á varðskipinu
Hermóði og fórst með því 18. febr-
úar 1959, og Guðný Jensína Gils-
dóttir frá Arnarnesi í Dýrafirði, f.
22. september 1891 d. 28. júlí 1985.
Bróðir hans var Guðmundur Gils-
son Guðjónsson, f. 22. júlí 1926, d.
6. janúar 1992. Börn Gunnars af
fyrra hjónabandi eru: a) Ásthildur
Gunnarsdóttir, f. 13. febrúar 1941,
b) Halldór Gunnarsson, f. 29. mars
1942, c) Halldís Gunnarsdóttir, f.
Okkar kæra móðir er látin, hún var
okkur börnum sínum sú besta móðir
sem nokkur getur óskað sér. Hún var
svo bjartsýn að okkur þótti ekkert
vera ómögulegt. Hún sá aldrei hindr-
anir, aðeins lausnir og átti hlý og upp-
örvandi orð fyrir alla. Hver sem hitti
hana fór glaðari af þeim fundi. Hún
var falleg og glæsileg kona, en hjarta-
hlýjan var það sem einkenndi hana.
Hún fæddist 6. júní 1919 yngst af
tíu alsystkinum þar til Gunna frænka
bættist í hópinn níu árum síðar. Á Ís-
landi var lífsbarátta þorra manna
hörð á 3. og 4. áratug síðustu aldar.
Mamma var aðeins barn að aldri þeg-
ar hún fór að vinna fyrir sér með því
að fara í vist á önnur heimili, gætti þar
barna og vann önnur störf sem féllu
til á heimilunum. Fékk í staðinn fæði
og húsnæði. Alla vikuna beið hún eftir
frídegi sínum og þá fór hún í hvert
sinn inn í Sogamýri að hitta mömmu
sína sem henni þótti vænst um af öll-
um í heiminum. Þórunn amma dó eft-
ir erfið veikindi þegar mamma var 16
ára. Samt finnst okkur börnunum að
við gjörþekkjum Þórunni ömmu, svo
oft sagði mamma okkur sögur af
henni, gáfum hennar, fáguðu fasi,
glæsileika og fagurri söngrödd.
Mamma þráði heitt að menntast,
átti auðvelt með að læra og tók tvo
efstu bekkina í barnaskóla saman
þótt hún væri að vinna í vist. Þrátt
fyrir skamma skólagöngu var hún vel
menntuð og lærði dönsku og ensku í
sjálfsnámi. Hún lagði fast að okkur
börnunum að menntast og sýndi
hverri framför okkar athygli og
áhuga.
Í síðari heimsstyrjöldinni kom
hingað til lands ungur og glæsilegur
maður að nafni Roy Maurice Pitman.
Hann var frá Weston-super-Mare í
Englandi. Hann vann hug hennar og
hjarta og áttu þau nokkur yndisleg ár
saman. En stríðið var í algleymingi og
hann var sendur burtu í byrjun árs
1945 til að taka þátt í stríðsátökum á
meginlandi Evrópu. Móðir okkar sem
þá bar sitt fyrsta barn undir belti,
lýsti því fyrir okkur þegar hún klifraði
út um þakglugga á húsi í Vesturbæn-
um og horfði á skipið sem bar hann
burt hverfa við sjóndeildarhring.
Það liðu 47 ár þar til þau sáust aft-
ur, þegar þær Gunnhildur fóru í
heimsókn til aunt Louise, systur Roy.
Viku eftir þá endurfundi lést Roy.
Aunt Louise og móðir okkar urðu
miklar vinkonur og skrifuðust á í 58
ár frá því áður en Reynir fæddist eða
meðan báðar lifðu. Nú halda Gunn-
hildur og Suzanne dóttir Louise þeim
skrifum áfram. Reynir heimsótti föð-
ur sinn nokkrum sinnum og heldur
enn góðu sambandi við föðurfjöl-
skyldu sína á Englandi.
Nokkrum árum síðar brosti ham-
ingjan aftur við móður okkar þegar
hún hitti Gunnar Guðjónsson sem síð-
ar varð eiginmaður hennar. Hann
gekk Reyni í föðurstað og síðan fædd-
ist Gunnhildur 1951 og að lokum
Baldur 1953. Það var mikil húsnæð-
isekla á 6. áratugnum og því hófst bú-
skapur þeirra í litlum sumarbústað í
eigu afa okkar og ömmu, Bergvöllum
við Kleppsveg. Allt í kring var víð-
áttumikil ósnortin náttúran, leiksvæði
okkar barnanna. Þar bjuggu þau
fyrstu níu árin við þröngan kost og í
litlu húsnæði, en gleðina og ein-
drægnina skorti ekki. Mamma var
með lífrænan matjurtagarð, ræktaði
Ólafsrauð, danskan rabarbara, gul-
rætur með sætu bragði, rifsber og
stéttin að útidyrunum var vörðuð
þykku lúpínugerði. Í minningu okkar
stendur mamma syngjandi í eldhús-
inu á meðan hún matreiðir hollar
kræsingar og þá komu afurðirnar úr
garðinum sér vel. Hjartahlýjan sá til
þess að húsakynnin rúmuðu alla sem
á þurftu að halda. Allt var skínandi
hreint og viðrað, skrúbbað, skúrað og
bónað. Þegar pabbi kom heim úr
vinnunni seint á kvöldin spilaði hann á
gítar og söng okkur í svefn. Við mun-
um eftir sólardögum þar sem við flat-
möguðum og sleiktum sólskinið og
borðuðum brauð og kökur í sólbyrg-
inu sem hann smíðaði, sumarfrísferð-
um um landið þar sem ætíð var tjald-
að við vatn svo hægt væri að fara í
bátsferð og Laugarvatn var í miklu
uppáhaldi því þar var hægt að komast
í heitar sturtur og ekta gufubað. Sól-
ardögum þar sem pabbi var að gera
við bílinn og mamma reytti arfa úr
gulrótarbeðinu. Umhyggja hennar
fyrir velferð okkar bannaði alla notk-
un plöntulyfja.
Svo liðu árin. Fjölskyldan flutti úr
bústaðnum í nýja íbúð við Goðheima.
Börnin hennar mömmu voru af þeirri
kynslóð sem síðust naut þeirra gæða
á Íslandi að húsmóðir tók á móti börn-
unum þegar þau komu heim úr skól-
anum. Velferð og lífsgleði barnanna
skipti hana meginmáli. Hún sá til þess
að við værum vel nærð, vel klædd,
sofin og undirbúin fyrir skólann.
Lagði mikla áherslu á að allir borðuðu
saman, og þá var rætt um allt á milli
himins og jarðar. Stjórnmál, bók-
menntir, bíómyndir, náttúrufegurð
og það sem efst var á baugi hverju
sinni. Á vorin lagði svo fjölskyldan á
ráðin um hvaða hluti Íslands skyldi
kannaður það sumarið.
Foreldrar okkar unnust mjög og
báru djúpa virðingu hvort fyrir öðru.
Þau leiddust iðulega og segja má með
sanni að þau hafi leiðst í gegnum lífið.
Faðir okkar var búinn fjölþættum
hæfileikum og mannkostum. Hann
hafði ríka tilfinningu fyrir því sem
fagurt er og kom það fram í mörgu.
Hann unni skáldskap og tónlist, lék
sjálfur á fiðlu og fleiri hljóðfæri, var
teiknari ágætur og skrifaði hina feg-
urstu rithönd. Verkmaður var hann
afbragðsgóður, svo allt sem hann
snerti á lék í höndum hans og hann
vann af sannri starfsgleði vegna
starfsins sjálfs. Trúnaður hans var
gagnvart verkinu og því hvernig það
yrði unnið sem best. Hann sagði við
okkur: „Það er með þetta eins og svo
margt annað, að það er ekki sama
hvernig það er gert,“ og líka „það get-
ur verið að það sé ekki svo mikill
vandi að gera þetta, en það er vandi
að gera það vel.“ Grandvar var hann
og heiðarlegur í viðskiptum sínum við
aðra menn og mátti ekki vamm sitt
vita. Slíkir menn safna ekki auði.
Auður þeirra er lífsviðhorf þeirra.
En lífsviðhorf Gunnars kom samt
skýrast fram í því hvernig hann varði
frítíma sínum. Margoft á lífsleið sinni
gekk hann fram á hluti sem muna
máttu tímana tvenna. Oftast voru
þeir fallegir, stundum tígulegir, alltaf
sérstæðir og oftar en ekki fulltrúar
tíma sem voru á förum. En allir áttu
það sammerkt að vera niðurníddir og
eiga eyðilegginguna vísa. Allir voru
sammála um að þeir hefðu verið hin
mesta völundarsmíð á sinni tíð en
enginn lét sig dreyma um að hægt
væri að snúa við því ferli eyðingar og
dauða sem fyrir svo löngu hafði hafið
göngu sína og myndi fyrr en síðar
gera þá að engu. Enginn nema faðir
okkar. Hann dreymdi um að endur-
vekja þá til lífsins og hann hófst
handa um að láta draum sinn rætast.
Til þess varði hann frítíma sínum. Svo
mikið gaf hann af líkama og sál í verk-
efnið að meira líktist köllun en áhuga-
máli. Og aldrei gafst hann upp. Þegar
hann stóð upp frá verki sínu voru
hlutirnir orðnir nýir aftur.
Síðast var það seglskipið „Storm-
svalan“. Skúta þessi var upphaflega
smíðuð í Skotlandi og löngu síðar
keypt hingað til lands. En þegar
Gunnar hóf viðgerð á henni hafði hún
legið í moldarbarði árum saman og
var farin að gisna talsvert. Það
reyndist ærið verkefni að gera hana
sjófæra á ný en því lauk faðir okkar á
tveimur árum. Síðan var hún gleði-
gjafi fjölskyldunnar í mörg ár þar til
hún steytti á skeri í mynni Skerja-
fjarðar og hann fórst með henni 24.
desember 1982.
Mikill harmur var kveðinn að fjöl-
skyldu hans, ekki síst móður okkar
sem 63 ára gömul horfði nú á bak lífs-
förunaut sínum. Hún syrgði hann alla
tíð og það leið ekki sá dagur að hún
minntist hans ekki. Við börnin henn-
ar reyndum að styðja hana og
styrkja. Þar sem Reynir og fjölskylda
voru búsett á Svarfhóli í Hvalfjarð-
arsveit og leið Baldurs lá til Banda-
ríkjanna til frekara háskólanáms
leiddi það af sjálfu sér að Gunnhildur
sem þá var fráskilin tók að sér að
hugsa um mömmu. Hún flutti í íbúð í
sama húsi og þar voru þær nágrann-
ar, bestu vinkonur og góðir ferða-
félagar. Með hjálp Gunnhildar gat
mamma verið ánægð í eigin ranni, allt
þar til fyrir tveimur árum að hún
flutti á Hrafnistu í Laugarási, 85 ára
að aldri. Þar naut hún ágætrar
umönnunar í rúm tvö ár, eða þar til
hún kvaddi sunnudaginn 8. október
síðastliðinn.
Mikil persóna og hjartahlý kona er
nú horfin á braut. En við varðveitum
minninguna um okkar ástríku móður.
Baldur, Gunnhildur og Reynir.
Borghildur
Ásgeirsdóttir