Morgunblaðið - 17.10.2006, Blaðsíða 35

manni stundum hendur við að bera
allt inn í bústaðinn því þar var kassi
með prjónadóti og síðan allur mat-
urinn því ekki máttum við nú svelta í
sveitinni.
Alltaf varstu svo jákvæð og glöð
og var það ekki síst þess vegna sem
þér tókst að gera alla þá hluti sem þú
gerðir þrátt fyrir veikindin.
Þegar þú varðst 75 ára var haldin
3 daga afmælisveisla og þú nýkomin
af spítala en með fórstu á Gullfoss og
Geysi og síðan var sjálf afmælisveisl-
an með öllum börnunum þínum og
„dóttur“ þinni frá Ameríku henni
Önnu Lynn, sem við héldum á Hval-
eyrarvatni. Það var yndislegur dag-
ur sem við áttum fjölskyldan þar
saman.
Þú varst svo félagslynd og hafðir
gaman að fara og hitta eldri borgara
í saumum eða spilamennskunni í
Hafnarfirði eða Gullsmáranum. Þú
lést þig sko ekki vanta í ferðina með
skátunum eða fyrrum vinnufélögum
í Landsbankanum. Það varð eitthvað
mikið að ganga á ef það átti að stoppa
þig af að hitta Sigrúnu og fjsk.í Dan-
mörku eða drífa þig í sólina með
pabba á Kanarí. Þú ætlaðir þér sko
að lifa lífinu lifandi.
Við Guðný eigum eftir að sakna
þín sárt, elsku fallega mamma mín.
Ég mun passa litlu stelpuna eins og
þú baðst mig um og hann pabba fyrir
þig.
Ég elska þig.
Þín dóttir,
Hildur
,,Mikið hlýtur mamma þín að vera
hlý manneskja.“ Ég virti fyrir mér
mynd af foreldrum Palla – Siggi var
beinn í baki og reffilegur, með silf-
urhvítan, liðaðan makka og Guðrún,
þessi fallega kona, með bros á vör.
Óendanlegri hlýju stafaði frá augum
hennar. Ég hlakkaði til að hitta þau.
Okkar fyrsta samverustund stað-
festi þessi orð mín. Guðrún var ein-
stök kona. Umhyggja og einlægur
áhugi fyrir annarra hag markaði allt
hennar fas og framkomu. Hún fann
til með sínum minnsta bróður. Van-
líðan annarra varð hennar vanlíðan
og þegar hún vissi að náunginn varð
fyrir aðkasti var réttlætiskennd
hennar misboðið og hún reis strax
upp til varnar.
Það var afar ánægjulegt að kynn-
ast þeim hjónum. Þau voru höfðingj-
ar heim að sækja. Hellt var á könn-
una í snatri og voru heimabökuðu
kökurnar hans Sigga jafnan á borð-
um. Heimilið var hinni stóru fjöl-
skyldu sannkallaður samastaður
enda lágu leiðir barna þeirra oft
heim í hreiðrið.
Stundum var karpað dálítið við
eldhúsborðið, en það kryddaði bara
umræðurnar, undirtónninn var engu
að síður gagnkvæm virðing.
Við Guðrún spjölluðum oft um
stjórnmál, landið okkar, náttúruna,
lífsins gagn og nauðsynjar og það
gladdi að hjörtu okkar slógu þar í
takt.
Þegar ég kom inn í fjölskylduna
fyrir átta árum átti ég oft í stökustu
vandræðum með að finna út hvað var
grín og hvað alvara. Siggi átti það til
að glettast og gantast en ég gat alltaf
reitt mig á að Guðrún kæmi til sög-
unnar og leiddi mig í allan sannleika
án frekari vandræðagangs. Hún átti
það til að hneykslast á tilsvörum
bónda síns þegar hún rakti samskipti
hans við hina ýmsu menn en augun
loguðu af kímni og hún hafði gaman
af öllu saman.
Hún gekk undir nafninu Rúna en
ég fékk leyfi til að kalla hana sínu
fulla nafni. Ekki það að Rúna væri
ekki gott og gilt gælunafn en ef til vill
hefur mig langað til að skipa henni á
bekk með móður minni og dóttur
sem einnig bera þetta nafn.
Orðið ,,kurteis“ kom fyrst fyrir í
íslensku máli fyrir um 1000 árum.
Það sæmdarheiti á einkar vel við um
tengdamóður mína, Guðrúnu. Hún
var ekki sú sem mest bar á í veislum
eða á öðrum hátíðarstundum en
sómdi sér vel hvar sem hún fór. Það
var eitthvað svo göfugt við hana.
Þegar hún gekk í salinn, smekklega
klædd að vanda, leit hún yfir mann-
fjöldann og ég sá að hún tók salinn
leiftursnöggt út. Ef hún mat aðstæð-
ur þannig að einhver væri einn síns
liðs eða þyrfti hennar með að öðru
leyti gekk hún rakleiðis með bónda
sínum að borði viðkomanda og fékk
sér þar sæti. Þannig var Guðrún.
Guðrún var vinmörg og vinföst og
héldu æskuvinkonurnar ævilangri
tryggð. Þrátt fyrir langvarandi veik-
indi tók hún þátt í öllu því sem unnt
var. Lífskrafturinn var svo mikill að
þótt hún væri nýkomin heim af
sjúkrahúsi og afar lasburða gat hún
brugðið sér í skemmtiferð skömmu
síðar. Hugurinn og eljan var slík að
undrum sætti.
Fjölskyldan stóð þétt saman og
auk hefðbundinna jóla- og afmælis-
boða þar sem var spilað, dansað og
slegið á létta strengi hittist fjölskyld-
an á hinum svokallaða ,,súpudegi“
einu sinni í mánuði. Þá hittust allir
þeir sem tök höfðu á og eyddu há-
degisstund saman. Á slíkum stund-
um skynjaði ég stolt ættmóðurinnar
þegar hún leit myndarlegan hópinn
sinn.
Þegar Guðrún lá banaleguna kom
samheldni fjölskyldunnar enn betur
í ljós. Þótt vikan væri svo erfið sem
raun bar vitni þar sem öllum var ljóst
hvert stefndi má einnig segja að hún
hafi verið innihaldsrík og gefandi því
að börnin sex vöktu dag og nótt við
beð hennar ásamt föðurnum og fjöl-
skylduböndin styrktust við það enn
frekar. Ljúfsár kveðjustundin gat
því ekki verið fegurri og erum við,
fólkið hennar Guðrúnar, full þakk-
lætis fyrir þennan tíma. Ómetanlegt
var fórnfúst starf og hjálpsemi
starfsfólksins á 14 G Landspítalan-
um og djáknans Rósu. Þeim eru
færðar bestu þakkir.
Við sem erum að færast upp ald-
ursstigann veltum stundum fyrir
okkur hverju við getum skilað til
barna okkar, barnabarna, já og til
þjóðfélagsins í heild. Höfum við haft í
heiðri hinar fornu dyggðir sem eiga
erindi við allar kynslóðir allra tíma?
Ég trúi því að heiðarleiki Guðrúnar,
umhyggja, varfærni í nærveru sálar,
virðing og óendanleg væntumþykja
skili sér og breiðist út til allra þeirra
er henni kynntust. Kveðjuorð mín til
hennar eru orð dætra minna er þær
heyrðu að hún væri mikið veik: „Guð-
rún er þannig kona að hún gleymist
aldrei.“
Aldís Aðalbjarnardóttir.
Elsku amma mín, ég á erfitt með
að koma tilfinningum mínum á blað
en það er svo margt sem mig langar
að segja þér og þakka þér fyrir.
Söknuður minn og okkar allra er svo
mikill að við eigum erfitt með að
sætta okkar við þetta en þú varst
orðin svo veik, amma mín, og ég veit
að þér líður betur núna. Þú ert búin
að hitta mömmu þína og pabba og
bróður þinn Mumma. Ég veit líka að
þú ert búin að hitta pabba minn, ykk-
ur þótti svo vænt hvoru um annað og
ég veit að þegar þú og afi fóruð með
plokkfiskinn til hans á líknardeildina
og kvödduð hann þá þótti honum það
svo gott að hitta ykkur enda var
plokkfiskurinn þinn í uppáhaldi hjá
honum.
Ég er svo þakklát þér, amma mín,
fyrir svo margt og ég veit að ég náði
að segja þér svo margt og við gátum
talað saman svo mikið, þú fórst að
passa mig þegar ég var þriggja mán-
aða þegar þið afi Siggi bjugguð á
Sunnuveginum. Mér þykir það svo
góð minning að hugsa um að fyrir
rétt rúmum mánuði komuð þið afi í
heimsókn til okkar Óskars, en þú
vildir gera allt til þess að komast í af-
mælið hans og gefa honum ljóðabók-
ina sem langafi hans færði pabba
þínum að gjöf fyrir mörgum áratug-
um. Þú varst svo falleg, amma mín,
og enginn skilur að þú sért farin að-
eins mánuði eftir að þau sáu þig í af-
mælinu. Þú varst alltaf svo brosmild
og ástfangin af honum afa Sigga. Ég
lofa þér því, amma mín, að við mun-
um hugsa vel um hann og Hrefnu
systur hans.
Ég ætla að kveðja þig með nokkr-
um orðum sem Hörður Zoph. samdi
en þau lýsa þér svo vel:
Í Hafnarfirði eiga heima úrvalsfljóð,
með yndisþokka og notalega hjartaglóð.
Rúna Páls var reyndar þar,
ráðsett hún af konum bar,
talaði og hló svo hátt.
Frækin var í handboltanum hringaná,
hentist þá um völlinn allan til og frá.
Og því var ekki að neita að að oft var herj-
ans hark,
í hámarki var gleðin, þegar tuðran skaust í
mark.
Eignast vildi eiginmann,
elska skyldi Rúna hann,
sigurglöð í sókn og vörn.
Svo gerðist það að Rúna Páls hann Sigga
sá,
sjóðbullandi þá kviknaði ástarþrá.
Við elskum hana Rúnu Páls með létta lund,
sem ljúf og hjálpsöm gleður okkur hverja
stund.
Hláturinn að vekja, já, hefur á því lag
Með prjóna sína puðar hún,
prjónar stanslaust, létt á brún
hvar sem er og hvert sem fer,
hvert sem Rúnu um heiminn ber,
prúð og iðin prjónandi hún sífellt er.
Barnabarnið hennar elsta er ég,
og auðvitað því nafnið Guðrún ber ég.
Kom ég oft til ömmu og kjötsúpu fékk þar,
á kjötsúpu við nöfnu sína var ekki spar.
Þú varðst amma barnabrek að þola
og bæta úr, ef einhver fór að vola.
Gullið finnst og gimsteinar í höllu,
en Guðrún amma ber af þessu öllu.
Með augun full af lífi og eld í hjarta sér
alltaf reynist besti vinur, bæði þér og mér.
Elsku amma mín, ég kveð þig með
miklum söknuði, ég lofa þér því að ég
mun hugsa vel um afa og Hrefnu
frænku.
Megi góður Guð geyma þig og
varðveita, og ég veit að við hittumst
aftur.
Þín nafna
Guðrún Pálsdóttir.
Elsku amma. Ég vorkenni þér svo
að vera dáin. Mér þykir svo vænt um
þig.
Ég skal passa afa fyrir þig.
Ég veit ég get aldrei séð þig aftur
fyrr en ég er komin til þín.
Þín,
Guðný.
 Fleiri minningargreinar um Guð-
rúnu Pálsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Höfundar eru: Anna Linn; Ásthild-
ur og Garðar; „Saumaklúbbur“ St.
Georgsgildisins í Hafnarfirði;
Hanna Maddý, Guðrún Gísla, Svala
og Sólveig; Steindór, Áslaug, Þór-
unn og Guðrún; Jón Özur og Snorri
Rafn Snorrasynir.
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 17. OKTÓBER 2006 35
Fallegir legsteinar á góðu verði í sýningarsal okkar
Englasteinar
Helluhrauni 10
220 Hafnarfjörður
Sími 565 2566
www.englasteinar.is
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ELÍNBORG GÍSLADÓTTIR,
Álftamýri 56,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum við Hringbraut sunnudag-
inn 15. október.
Höskuldur Einarsson, Sigríður Ólafsdóttir,
Þórlaug Einarsdóttir, Erling Hermannsson,
Sigrún Björk Einarsdóttir,
Guðrún Einarsdóttir, Kristján Sæmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir og afi,
BÖÐVAR ÞÓRIR PÁLSSON,
Hringbraut 77,
Keflavík,
er látinn.
Útförin fer fram frá Keflavíkurkirkju föstudaginn
20. október kl. 14.00.
Ásta Vigdís Böðvarsdóttir, Kristján Vilhjálmsson,
Margrét Böðvarsdóttir, Einar Bergsson,
Anna Þóra Böðvarsdóttir, Lúðvík Smárason
og afabörn.
Yndislegi gimsteinninn okkar,
ARNA PLODER,
lést laugardaginn 14. október.
Blóm og kransar afþakkaðir.
Svafa Arnardóttir,
Björgvin Ploder,
Fróði Ploder,
Sindri Ploder.
HELENA PÁLSSON,
Malmö,
Svíþjóð,
er látin.
Jarðsett verður í Malmö föstudaginn 20. október.
Fyrir hönd aðstandenda,
Páll Sveinsson.
Elskuleg móðir okkar og tengdamóðir,
ANNA GUÐRÚN STEINGRÍMSDÓTTIR,
Hávallagötu 30,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni föstudaginn
6. október.
Útför hennar verður gerð frá Dómkirkjunni þriðju-
daginn 24. október kl. 13:00.
Fyrir hönd vandamanna,
Kristján Árnason, Inga Huld Hákonardóttir,
Kristín Árnadóttir, Fernando Ferrer-Viana.