Morgunblaðið - 08.12.2006, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. DESEMBER 2006 53
Nú þegar ævin er öll hjá Þórarni
Ólafssyni, föðurbróður mínum, vil
ég nota tilefnið til að festa á blað
nokkrar endurminningar um merk-
an mann. Hann fæddist árið 1908,
næstum því er hægt að segja hann
hafa verið aldamótamann en þeir
sem fengu þá virðingarnafnbót
munu fyrst og fremst hafa verið áar
okkar sem stóðu að framförum
þjóðarinnar, um og upp úr aldamót-
unum 1900. En Þórarinn frændi
kom í liðið á besta tíma, hann lærði
smíðar strax í æsku og réttindi í
húsasmíði fékk hann síðar. Strax
1929 er hans getið sem smiðs við
íbúðarhúsbyggingu hér í Þistilfirði
og fram yfir 1940 var hann að smíða
í Þórshöfn eða nærsveitum.
Aðallega íbúðarhús en líka fleira,
t.d. sundlaug á Þórshöfn, sláturhús
á Kópaskeri og samkomuhús á Sval-
barði, trúlega ekki tekið mikið fyrir
það. Húsið byggt af ungmenna-
félaginu hvar Þórarinn var sjálfur
öflugur liðsmaður. En á þeim árum,
kreppuárunum, voru peningar fáir
og erfitt um efniskaup, sem sjá má
á sperrunum í umræddu samkomu-
húsi. En samtakamátturinn byggði
húsið, ekki neitt glæsihús, en vin-
sælan samkomustað í 40 ár.
Á meðan Þórarinn var ungur og
einhleypur hér á æskuslóðum, gat
hann sér gott orð fyrir margt, fram-
farahug, félagshyggju og dugnað.
Hann var t.d. einn af stofnfélögum
Sparisjóðs Þórshafnar og lagði þar í
stofnfé 300 kr. Þegar flestir lögðu
eitt hundrað.
Við smíðar og fleira gerðust hlut-
ir hjá Þórarni sem mátti kalla smá-
slysni og spaugsamir menn héldu til
haga. Snemma gekk hann í gegnum
þær hremmingar að eiga bíl. Vegir
vondir, vélfræðikunnátta lítil og
tækið bráðónýtt. Þetta átti að heita
vörubíll og notaðist víst eitthvað
sem slíkur, þurfti samt stundum að
spenna hesta framan í ef brekka var
brött. Tvær smásögur vil ég segja
af þessum bíl sem ég hygg að séu
sannar.
Eggert, faðir minn, var farþegi
frá Þórshöfn heim í Dal en tækið
gekk illa, nánast gafst upp úti á
Syðri-Brekknabörðum. Þá fundu
bræður það út að mótorinn frísk-
aðist ef blásið væri fast niður í bens-
íntankinn. Af því að tankurinn var
inni í bílnum tókst að aka á leið-
arenda með því að farþeginn krypi á
gólfinu og blési án afláts í tankopið.
Þeir voru í tímahraki því það átti að
fara á ball um kvöldið.
Eggert sagði svo frá seinna að
þetta hefði verið slæm ferð. Hann
kominn með ærandi höfuðverk er
henni lauk og fráleitt maður til að
fara á ball. Í annað sinn kom Þór-
arinn á þessum bíl að túnhliðinu í
Holti. Þegar til baka skyldi haldið
mistókst kveiking en frændi ham-
aðist á sveifinni langa lotu án árang-
urs.
Einhver nærstaddur spurði:
Hvað er nú til ráða? Þá gekk Þór-
arinn nokkur skref aftur á bak og
horfði framan í tækið og mælti fast
„Ef ég hefði sleggju.“
Já, oft unnu þeir saman að bygg-
ingum bræðurnir Kjartan og Þór-
arinn, sá eldri kominn með meist-
araréttindi snemma og Þórarinn
nemi hans, sem fyrr segir mest við
íbúðarhús í heimahéraði en síðar
fyrir sunnan. Árið 1961 vann Þór-
arinn síðast á Þórshöfn en í Reykja-
vík voru verkin fleiri og þar stóð
hans hús. Já, fjölskyldufaðirinn á
Tunguvegi 10 var meira en venju-
legur. Það var hreint og beint
kennslustund til hjónabands að vera
um stund hjá Þórarni og Guðlaugu.
Við frændur í stofu að segja hvor
öðrum sögur og fréttir þegar hús-
freyjan bar að okkur góðgerðir.
Hvert einasta sinn sem Guðlaug
kom spratt gamli maðurinn upp úr
sófanum og kyssti hana og faðmaði
innilega. En þetta var, svo ég veit,
ekki óvanalegt en því miður óvana-
legt að hjónabönd séu svona ástrík.
Það mátti heimfæra upp á Þórarin
Ólafsson. „Hver horfði af meiri
kurteisi í kvenmannsaugu blíð.“
Þær verða líka blíðar á svip og vo-
teygðar gamlar konur á Langanesi
þegar þeim eru sagðar fréttir af
Þórarni.
Með kveðju úr Laxárdal,
Stefán Eggertsson.
✝ Gyða WaageÓlafsdóttir
fæddist á Auðkúlu
við Arnarfjörð 15.
apríl 1920. Hún lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Sunnuhlíð 28.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Ólafur
M. Waage, f. 17. maí
1898 í Mýrarhúsum
við Arnarfjörð, og
Jóna Ágústína Jóns-
dóttir, f. 15. nóvem-
ber 1882 í Hokins-
dal við Arnarfjörð. Gyða átti tvö
systkin sammæðra, þau Guðríði
Jónu og Skarphéðin. Samfeðra
átti hún þrjú systkin, þau Markús,
Jensínu og Jóhann. Skarphéðinn
og Jóhann eru eftirlifandi af
systkinum Gyðu. Gyða ólst upp hjá
móður sinni fyrst á Auðkúlu og
síðan á Laugarbóli en þegar Gyða
var um tíu ára flytjast þær mæðg-
ur til Bíldudals.
Elín Benediktsdóttir; Valgerður,
maki Sigupáll Einarsson (látinn),
búsett í Ástralíu; Pálmi, maki
Ragnhildur Óskarsdóttir; Gyða,
var gift Friðfinni Sigurðssyni, bú-
sett í Svíþjóð; og Gunnlaugur,
maki Sigríður Svansdóttir, búsett
í Ástralíu. Barnabörn eru 25, þar
af fimm stjúpbörn. Barnabarna-
börn eru 50 og barnabarnabarna-
börn tvö.
Gyða prjónaði og saumaði mikið
á börnin sín. Ragnar var sjómaður
alla sína ævi og Gyða var útivinn-
andi eftir að börnin komust á legg.
Þau hjónin fluttu í Kópavog upp
úr 1970 en Ragnar lést 12. desem-
ber 1986.
Gyða var ætíð trúuð kona og
hlustaði mikið á kristilega tónlist.
Hún tók undir í fyrirbænum á út-
varpsstöðinni Lindinni bæði fyrir
sig og aðra. Einnig var hún bók-
hneigð kona og las mikið.
Gyða verður jarðsungin frá
Digraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Árið 1939, þá 19
ára gömul, hóf Gyða
búskap með verðandi
eiginmanni sínum
Ragnari Jóhannssyni
frá Jaðri á Bíldudal
en þau giftu sig árið
1940. Jóna móðir
Gyðu bjó hjá þeim
hjónum þar til hún
lést árið 1960. Árið
1947 flutti fjöl-
skyldan til Grinda-
víkur en þá voru
börn þeirra orðin
fjögur en Gyða átti
fyrir son með Sæmundi Kristjáns-
syni frá Bíldudal. Í Grindavík
bættust önnur fjögur börn í hóp-
inn. Það þurfti útsjónarsemi og
ráðdeild til að fæða og klæða
þennan stóra barnahóp. Börn
Gyðu eru: Hafsteinn, maki Ágústa
Gísladóttir; Eygló, maki Jörundur
Jónsson; Unnur, í sambúð með
Ragnari Jóhannessyni; Jóhann,
maki Sigríður Waage; Gylfi, maki
Elsku móðir mín, hér eftir gengur
þú á guðs vegum eftir langa ævi sem
nú er lokið. Margs er að minnast og
margt að þakka. Það kemur svo oft
upp í huga minn er ég flutti í Kópa-
voginn með litlu dóttur mína, sem
var þá átta ára gömul, hvað þú tókst
okkur opnum örmum. Við vorum
mikið hjá þér í Hlégerðinu þar sem
þú bjóst áfram eftir að pabbi dó,
blessuð sé minning hans. Þú varst
mér ætíð góð móðir og mín besta vin-
kona, ég gat ætíð leitað til þín og tal-
að um það sem mér lá helst á hjarta
þá stundina. Þú gafst þér alltaf tíma
til að hlusta og ráðholl varstu svo ég
fór ætíð létt í lundu er við kvödd-
umst.
Ég hef margs að minnast frá liðn-
um árum, móðir mín, minningarnar
lifa.
Sofðu rótt, ég kveð þig með sömu
ljóðlínum og nöfnu mína og barna-
barn, Unni Bettý, sem lést hinn 28.
ágúst sl. af slysförum.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
svo hlusti englar guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
Úr furutré, sem fann ég út við sjó,
eg fugla skar og líka úr smiðjumó.
Í huganum til himins oft eg svíf
og hlýt að geta sungið í þá líf.
Þeir geta sumir synt á læk og tjörn,
og sumir verða alltaf lítil börn.
En sólin gyllir sund og bláan fjörð
og sameinar með töfrum loft og jörð.
Eg heyri í fjarska villtan vængja þyt.
Um varpann leikur draumsins perluglit.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
og hlustið, englar guðs í Paradís.
(Davíð Stef.)
Hinsta kveðja.
Þín dóttir,
Unnur Ragnarsdóttir.
Gyðu Waage – þessari ágætu konu
kynntist ég fyrst eftir að ég og dóttir
hennar Unnur Ragnarsdóttir áttum
samleið og síðar sambúð frá árinu
1995. Eiginmaður Gyðu, Ragnar Jó-
hannsson, lést 1982.
Þrátt fyrir mikla vinnu að baki,
bæði heima fyrir sem og útivinnandi
með stóran barnahóp, var ætíð gleði
og stutt í fallega brosið hennar er við
hittumst, ætíð hress í máli og hafði
frá mörgu að segja enda afbragðs vel
minnug.
Börn og barnabörn báru mikinn
hlýhug til hennar og var því oft gest-
kvæmt á hennar heimili.
Að því kom að heilsu fór að hraka
og þá um leið fann hún til óöryggis
sem varð til þess að hún flutti af sínu
heimili og fór á hjúkrunarheimili,
þar sem hún lést 86 ára gömul.
Eitt sinn verða allir menn að deyja,
eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það, en samt ég verð að segja,
að sumarið líður allt of fljótt.
(Vilhj. Vilhj.)
Með söknuði kveð ég þig.
Ragnar Jóhann Jóhannesson.
Elsku hjartans amma mín. Nú
ertu farin héðan og komin á betri
stað, laus við þjáningar og bið.
Ég hef alltaf reynt að halda góðu
sambandi við ömmu Gyðu, hringt oft
og komið í heimsókn eins oft og ég
hef getað þó svo að ég hafi búið er-
lendis í 25 ár.
Það hefur verið sérstaklega erfitt
að búa svona langt í burtu síðustu
árin þegar maður hefur vitað hvað
amma var lasin.
Amma hefur alltaf verið auka-
mamma fyrir mig. Við áttum nú
heima á Bjargi í Grindavík hjá afa og
ömmu fyrstu ár ævi minnar, svo það
er ekkert skrítið að hún amma hafi
alltaf verið mér náin, og þegar þau
afi fluttu í Kópavog vildi ég helst
fara og vera hjá ömmu á hverri
helgi.
Við amma höfum átt margar góð-
ar stundir saman og minningarnar
eru margar – sérstaklega frá mínum
æskuárum. Amma átti alltaf tíma
fyrir mig – hún hafði tíma til að
hlusta þegar ég þurfti á því að halda.
Við gátum rætt málin og sáum þá oft
hlutina frá annarri hlið og svo varð
allt einhvern veginn einfaldara eftir
að hafa spjallað við ömmu!
Þegar amma var flutt í Kópavog
kom ég oft í heimsókn. Á sumrin vor-
um við oft lengi úti í garði – amma
elskaði blóm og hafði gaman af garð-
yrkju. Blómin hennar voru alltaf fal-
legust, fannst mér. Ég naut þess að
fá að hjálpa henni og reyndi lengi að
læra öll blómanöfnin sem hún kunni.
Stundum settumst við svo á teppi
eða í sólstól úti í garði – og bara nut-
um lífsins.
Amma Gyða var líka mikið fyrir
handavinnu. Hún kenndi mér mikið
og ég man alltaf hvað hún hafði
mikla þolinmæði þegar hún kenndi
mér að telja út. Hún gat alltaf, þegar
ég þurfti að rekja allt upp aftur og
aftur, sagt eitthvað jákvætt – svo ég
gæfist ekki upp.
Amma sýndi alltaf mikinn áhuga á
barnabörnum sínum, barnabarna-
börnum og barnabarnabarnabörn-
um. Spurði alltaf mikið um strákana
mína, systur mínar og fjölskyldur
þeirra. Hún hefur alla mína ævi fært
mér fréttir af fólkinu okkar. Ætt-
ingjar að útskrifast, trúlofa sig, eign-
ast börn, gifta sig, láta skíra, ferma
eða fara í ferðalög – við erum mörg,
en amma var alltaf með þetta á
hreinu.
Elsku amma mín, ég eins og
margir aðrir, vissi að tími þinn á
þessari jörðu var að nálgast enda-
lokin – en maður er aldrei tilbúinn að
taka því þegar þar að kemur – ekki
ég allavega! Ég þakka samt Guði
fyrir að hafa gefið mér tækifærið til
að koma heim og ná því að kveðja þig
áður en þú fórst, elsku amma mín.
Ég sakna þín, elsku besta amma
mín, en ég veit að þér líður vel núna.
Þú átt alltaf pláss í hjarta mínu og
lifir áfram bæði í huga mínum og
hjarta. Hluti af mér fór með þér,
amma mín, kvöldið sem Guð tók þig
heim.
Þín
Linda.
Nú er elsku amma mín dáin. Hún
er eflaust hvíldinni fegin en ég sit
eftir og sakna hennar mikið eins og
ég veit að fleiri gera. Sakna þess að
geta ekki heimsótt hana lengur og
spjallað við hana um lífið og til-
veruna og heyrt sögur af því þegar
hún var að alast upp fyrir vestan.
Hjá ömmu fékk ég líka oft fréttir af
fólkinu okkar sem hún talaði alltaf
um eins og hún hefði verið hjá þeim
þótt hún hefði aðeins verið að tala við
þau í síma. Fréttir af fjölskyldunni
sem er dreifð um landið og heiminn.
Ég er rík að hafa fengið að hafa hana
svona lengi og á góðar minningar um
hana sem ég get yljað mér við um
ókomna daga. Ég man eftir að hafa
heimsótt hana í Grindavík þó að
minningin sé ekki skýr þar sem ég
var frekar lítil þegar hún bjó þar. Ég
man líka að sem barn fór ég hreykin
eitt haustið í skólann í glænýjum
buxum og vesti, köflóttu, sem amma
hafði saumað á mig. Kleinurnar
hennar ömmu voru líka engu líkar og
aldrei var skortur á þeim hjá henni
og sama hvað ég eða mamma reynd-
um að líkja eftir þeim þá komust þær
aldrei í hálfkvisti við ömmukleinur.
Í Hlégerðinu og Hamraborginni
voru stundirnar sem ég man betur
eftir og einnig þær sem ég átti með
henni þegar hún var komin í Sunnu-
hlíð. Þar áttum við saman ófáar
stundir þar sem hún sagði mér frá lífi
sínu. Sögur af ýmsu sem var henni
minnisstætt. Amma sagði mér t.d.
frá því þegar hún var lítil og renndi
sér á skautum með krökkunum á
Bíldudal. Hún talaði einnig oft um
hve húsið á Bjargi á Bíldudal var vel
búið með rennandi vatn, rafmagn og
annan lúxus sem hún svo missti þeg-
ar hún flutti til Grindavíkur.
Margar fleiri minningar á ég um
ömmu, ljúfa konu sem gott var að
koma til og alltaf voru dyr hennar
opnar fyrir mér og mínum. Í dag
horfi ég til baka og þakka fyrir þær
stundir sem við áttum saman. Ég
kveð þig, elsku amma mín.
Þín nafna og barnabarn
Sóley Gyða.
Hún amma mín Gyða Waage
Ólafsdóttir er nú látin. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð. Hún
var fædd 15. apríl 1920 og var því
orðin 86 ára gömul. Ég man hversu
gaman var að koma í heimsókn til
hennar í Hlégerðið. Hún var svona
ekta amma, alltaf með nýbakaðar
kökur handa okkur og nýja rifsberja-
saft sem hún bjó alltaf til úr rifsberj-
unum sem hún tíndi úti í garði.
Það var svo gaman að leika sér hjá
ömmu í stóra garðinum, sérstaklega
þegar hún var með veislur. Þá voru
allir krakkarnir úti í garði í eltinga-
leik. Eftir að afi dó 1986 var hún ein í
þessu stóra húsi og hún varð að
minnka við sig og flutti í æðislega
íbúð í Hamraborginni.
Hún amma var svo dugleg í hönd-
unum og föndraði mikið og saumaði
út og myndirnar eftir hana voru æð-
islegar. Á heimili hennar voru mynd-
ir uppi um alla veggi eftir hana.
Hún flutti svo á elliheimilið í Gull-
smára og var þar í nokkur ár og flutt-
ist svo á hjúkrunarheimilið Sunnu-
hlíð og var þar fram á síðasta dag.
Mér leið alltaf svo vel þegar ég var
búin að heimsækja hana ömmu. Hún
var svo góð og skemmtileg kona.
Hún var alltaf með allt á hreinu. Hún
átti tæp 90 afkomendur sem búa vítt
og dreift um heiminn og hún fylgdist
vel með og var með allar fréttir af
frændfólkinu þegar ég kom í heim-
sókn.
Það verður svo skrítið að hringja í
pabba og spyrja ekki: „Jæja, hvernig
hefur hún amma það? En núna veit
ég að hún amma mín hefur það gott
og er komin til hans afa sem hún er
búin að sakna síðan 1986. Loksins
eru þau saman á ný og byrjuð að lifa
öðru lífi þarna uppi. En, elsku amma,
ég sakna þín svo mikið, ég kveð þig
hér með mörgum tárum.
Tár í augum, tóm að vakna
tregi’ í mínum huga er.
Þig ég elska, þín ég sakna,
þú átt stað í hjarta mér.
Þín nafna
Gyða Waage Pálmadóttir.
Amma mín var einstök kona, glað-
lynd og umhyggjusöm sem sárt er
saknað.
Margar á ég góðar minningar um
hana sem ég mun varðveita í hjarta
mínu. Umhyggja hennar fyrir af-
komendum var mikil. Amma fylgdist
vel með fjölskyldunni sinni og vissi
nákvæmlega hvað var að gerast. Á
sínum yngri árum var hún mikið gef-
in fyrir hannyrðir og eru ótal stundir
sem við áttum saman við útsaum í
stofunni í Hlégerði. Mér er minni-
stæð mynd sem amma flosaði en það
fannst mér mjög merkilegur sauma-
skapur og fékk því kennslu hjá henni
hvernig það var gert. Ekki má nú
gleyma öllum búðarferðunum en
amma sagði alltaf þegar ég fór í búð-
ina „keyptu nú eitthvað gott handa
þér“.
Blítt mér kenn að biðja,
bænin veitir fró.
Indæl bænaiðja
eykur frið og ró.
Kenndu mér að krjúpa
kross þinn, Jesú við.
Láttu, Drottinn, drjúpa
dýrð í hjarta og frið.
(Hellzon,
þýð. Björgvin Jörgensson)
Elsku amma mín, nú ertu komin til
hans afa. Ég þakka þér fyrir sam-
veruna. Megi Guð og englarnir passa
þig og vaka yfir sálu þinni.
Þín
Guðrún Elín Björnsdóttir.
Gyða Waage Ólafsdóttir
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐJÓN OTTÓ BJARNASON
frá Böðvarsholti,
Ennisbraut 18,
Ólafsvík,
verður jarðsunginn frá Ólafsvíkurkirkju laugardag-
inn 9. desember kl. 13.30
Jarðsett verður frá Ingjaldshólskirkjugarði.
Kristín Jóna Guðjónsdóttir, Gunnar H. Hauksson,
Bjarni Guðjónsson, Bjarney Guðmundsdóttir,
Jóhann Pétur Guðjónsson, Þórey Kjartansdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.