Morgunblaðið - 08.12.2006, Blaðsíða 54

54 FÖSTUDAGUR 8. DESEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Kristinn Guð-mundsson fædd-
ist í Vogatungu í
Leirársveit 10. ágúst
1941. Hann andaðist
á heimili sínu 27.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Guðmundur
Guðmundsson frá
Sigurðsstöðum á
Akranesi og Ólöf
Guðjónsdóttir frá
Vogatungu í Leir-
ársveit. Kristinn á
sjö systkini, þau eru:
Böðvar, f. 30. desember 1933, maki
Hrefna Aðalsteinsdóttir, Guð-
mundur, f. 17. febrúar 1935, maki
Gunnþórunn Aðalsteinsdóttir, Una,
f. 15. mars 1938, maki Svanur Geir-
Helgi, f. 12. febrúar 1972. Móðir
Lilja Friðriksdóttir. Maki Ruth
Jakobsdóttir. Börn Rúnars og And-
reu G. Gunnlaugsdóttur eru Agnes
Sara, f. 11. ágúst 1989, og Kristinn
Þeyr, f. 28. apríl 1993. 2) Petra
Kristín, f. 16. apríl 1975, maki Ein-
ar G. Þorsteinsson, börn þeirra eru
Þorsteinn Björn, f. 28. júní 1996,
Ólöf Sigurlína, f. 12. maí 1999, og
Sigríður Ingibjörg, f. 20. júní 2002.
3) Guðmundur Kristinn, f. 26. mars
1977, maki Kristín Brynja Gúst-
afsdóttir. 4) Guðlaugur Guðjón, f.
18. janúar 1982, maki Sylvía Clot-
hier Rúdolfsdóttir, sonur þeirra er
Theodór, f. 8. febrúar 2006.
Kristinn starfaði bæði til sjós og
lands. Frá árinu 1996 var Kristinn
bílstjóri hjá Sementsverksmiðjunni
á Akranesi.
Útför Kristins verður gerð frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14. Jarðsett verður
í Akraneskirkjugarði.
dal, Halla, f. 15. mars
1938, maki Baldur
Ólafsson, Kristín, f.
10. ágúst 1941, maki
Magnús Þ. Pétursson,
Guðjón, f. 24. ágúst
1945, maki Margrét
A. Guðmundsdóttir,
og Dóra, f. 24. júlí
1952, maki Ólafur
Grétar Ólafsson.
Kristinn kvæntist
hinn 7. desember
1974 Kirstínu Bene-
diktsdóttur frá Víði-
gerði í Reykholtsdal,
f. 31. maí 1952, dóttur hjónanna
Benedikts Guðlaugssonar garð-
yrkjumanns og Petru Kristine Guð-
laugsson.
Börn Kristins eru: 1) Rúnar
Okkur finnst svo ótrúlegt til þess
að hugsa að hann pabbi/tengdapabbi
skuli vera farinn. Hann sem alltaf
var svo hress og kátur og ekkert beit
á.
En þetta er staðreynd, hjá því
verður ekki komist. Undanfarna
daga höfum við verið að rifja upp all-
ar skemmtilegu minningarnar um
hann pabba. Mér, dóttur hans, er
minnisstæðast hvað hann hafði gam-
an af því að gera at í fólki og æsa
menn upp. Hann átti það til að koma
þar sem menn sátu saman hvort sem
það var á dekkjaverkstæðinu eða
rakarastofunni og byrja að tala um
pólitík og þá passaði hann sig alltaf á
að vera á öndverðum meiði við hina
og svo þegar hann var búinn að gera
allt vitlaust lét hann sig hverfa á
braut. Pabbi var mikill söngmaður
og fannst alveg ómissandi að syngja
með lögunum í útvarpinu og ef hann
mundi ekki textann skáldaði hann
bara texta í staðinn. Hann átti það
líka til að fara að dansa í stofunni
heima við eitthvert lagið og valdi mig
þá stundum til að dansa við sig, sér-
staklega af því að ég varð alltaf eins
og tuskudúkka í höndunum á honum
til komast hjá því að dansa. Ég man
líka eftir því þegar ég var í grunn-
skóla. Þá fékk ég vitnisburð heim
með mér eftir einn kennarann, þar
sem hann sagði mig hafa ljúfmann-
lega framkomu. Eftir þetta kallaði
pabbi mig alltaf „Ljúfu litlu“ mér til
mismikillar ánægu. Eins og gengur
og gerist þurfti hann oft að skutla
manni eitt og annað og átti hann það
þá til að veifa til allra sem ég veifaði
til eða hækka í útvarpinu í bílnum í
botn og opna alla glugga. Þannig að
allir sem við keyrðum fram hjá litu
við. Þetta vakti ekki mikla kátínu hjá
dóttur hans.
Núna, seinni árin eftir að ég og
maðurinn minn fórum að búa saman,
áttum við Hauk í horni þar sem
pabbi var því alltaf reyndi hann eftir
bestu getu að hjálpa til. Hvort sem
það var við heyskap, smíðar, barna-
pössun eða reddingar í Reykjavík.
Honum fannst það alveg óskaplega
skemmtilegt ef hann fékk að rúnta
um á gamla „Nallanum“ hvort sem
það var í heyskap eða við skítmokst-
ur. Það komst enginn annar traktor
að, þótt nýrri væru. En þessir tímar
eru liðnir og nú er pabbi bara með
okkur í huganum og við vitum ef við
okkur vantar aðstoð fáum við hana,
en með öðrum hætti.
Góði Guð, styrktu mömmu í sorg-
inni og hjálpaðu okkur öllum í gegn-
um þennan erfiða tíma. Ég er sann-
færð um að pabbi vakir yfir okkur
öllum.
Petra og Einar.
Elsku besti pabbi minn. Nú sit ég
að skrifa minningargrein um þig,
eitthvað sem ég átti ekki von á að
gera næstum því strax en hlutirnir
breytast svo hratt. 6. júní 2006 er
dagur sem ég gleymi aldrei, þá sagð-
ir þú mér að þú værir með ólæknandi
sjúkdóm. En þú með þínu æðruleysi
og yfirvegun varst svo langt frá því
að gefast upp.
Samband okkar var alltaf mjög
gott. Eftir að ég flutti að heiman
heyrðumst við í síma nánast daglega
og reyndum að hittast við öll tæki-
færi. Þá ræddum við yfirleitt síðasta
United-leik og þegar illa gekk hjá
þeim spöruðum við ekki lýsingarorð-
in.
Það sem stendur upp úr er þegar
ég, þú og Gulli bróðir fórum á Man.
Utd–Fulham hinn 18. ágúst síðast-
liðinn. Við vorum oft búnir að tala um
að fara á leik og svo varð úr því núna
í haust þegar við systkinin gáfum þér
ferðina út til Englands, í 65 ára af-
mælisgjöf.
Hjálpsemi, dugnaður og góður
pabbi eru orð sem lýsa þér best. Þú
byrjaðir aldrei á neinu nema að klára
það. Ég man þegar þú komst suður
til okkar Kristínar í sumar til þess að
setja parketlistana á gólfið. Það lá
ekkert á því að setja þá á en þú vildir
klára verkið á einum degi. Þótt þú
hafir varla getað gengið í 3 daga á
eftir fyrir strengjum var aðalmálið
að við kláruðum þetta á þeim tíma
sem þú ætlaðir þér.
Elsku pabbi, í eina skiptið á ævinni
ákvaðstu að gefa eftir og svara kalli
guðs sem sóttist svo hart eftir að fá
þig til sín.
Takk fyrir allt, elsku besti pabbi,
sofðu rótt.
Kveðja, þinn Gummi,
Guðmundur Kristinn.
Elsku pabbi minn, í hvert skipti
sem ég kem heim til ykkar mömmu
vona ég að þú sitjir við eldhúsborðið
eins og þú gerðir oft eftir vinnu með
kaffi og sígarettu. En í dag verð ég
að notast við myndir í huganum og í
hjartanu. Ef ég ætti eina ósk myndi
ég óska þess að þú hefðir getað séð
litla strákinn minn stækka og tekið
hann með í ferðir á vörubílnum þín-
um.
Ég mun alltaf elska þig pabbi.
Guðlaugur.
Elsku Kiddi minn, nú ertu farinn
frá okkur og þó að ég viti að þú ert á
góðum stað er svo erfitt að kveðja.
Mér finnst eins og tíminn hafi bara
flogið áfram og ég gerði mér ekki
grein fyrir því hvað það var stutt í
kveðjustundina.
Það eru ekki mörg ár síðan ég
kynntist Gulla og kom í fjölskylduna
ykkar, þú tókst svo vel á móti mér að
mér fannst ég strax verða hluti af
ykkur. Ég man eftir því þegar ég
hitti þig og Stínu fyrst, ég var svo
stressuð en þið voruð svo afslöppuð
og róleg og byrjuðuð bara að spjalla
um lífið og tilveruna. Það var svo
notalegt að sitja við eldhúsborðið og
ræða málin eins og við gerðum svo
oft.
Þú hafðir alltaf svo skemmtilegar
sögur að segja, enda búinn að lenda í
mörgu og upplifa margt. Ég er ekki
frá því að ég hafi heyrt sumar sög-
urnar oftar en einu sinni en það var
samt alltaf jafn gaman að heyra þig
segja frá því sem þú gerðir þegar að
þú varst yngri. Þú varst líka alltaf
svo hjálpsamur og þegar okkur Gulla
vantaði einhverja hjálp varst þú
fyrstur til að mæta á svæðið og gera
það sem þurfti að gera, núna hugsa
ég um það hvort þú hafir nokkuð vit-
að hversu þakklát ég var fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir okkur. Þér
fannst vera svo sjálfsagt að gera allt
fyrir okkur og meira að segja eftir að
þú veiktist varstu að passa hann
Theodór fyrir okkur og þér þótti það
nú ekki vera mikið mál. Enda varstu
svo ótrúlega hrifinn af honum Theo-
dóri, og hann af þér og þegar hann sá
þig ljómaði hann allur og vildi fara til
þín. Þú varst líka svo duglegur að
leika og syngja fyrir hann og ég ætla
að sjá til þess að hann muni vita hvað
afi Kiddi hafi verið góður afi.
Ég þakka fyrir að hafa kynnst þér
og fengið að hafa þig í lífi mínu og ég
mun geyma minningarnar um þig í
hjarta mínu.
Þín tengdadóttir
Sylvía.
Kveðja til afa Kidda.
Við vissum að þú varst mikið veik-
ur en gerðum okkur ekki grein fyrir
því að þú gætir dáið. Svo hringdi
mamma og þá vissum við það. Hann
afi Kiddi er dáinn. Sigríður litla gerir
sér ekki grein fyrir því og sagði við
mömmu að afi kæmi bara aftur á jól-
unum. Ef það væri nú svo einfalt.
Ólöf hefur mestar áhyggjur á því að
afi fái ekki neinn jólamat. Það finnst
henni einna verst. Nú er það heldur
ekki lengur í boði að fara smárúnt á
sementsbílnum með afa. Eða fara í
gönguferð niður að á. Eða hjólreiðat-
úr á Akranesi. Nú er heldur enginn
afi til að laga bremsurnar á hjólinu
hans Þorsteins. Enginn afi sem læt-
ur eins og kjáni með tennurnar sín-
ar. Eða skutlast til Reykjavíkur til
að ná í Þorstein á BSÍ svo hann kom-
ist á Akranes. En við erum samt viss
um að þú ert hjá okkur öllum og
passar upp á okkur. Við munum
geyma mynd af þér í hjarta okkar og
svo höfum við eina fína mynd af þér í
stofunni hjá okkur. Bless bless, elsku
afi, og biddu Guð að passa upp á hana
ömmu Stínu.
Þorsteinn Björn,
Ólöf Sigurlína og
Sigríður Ingibjörg.
Margs er að minnast þegar hugs-
að er til baka um hann Kidda en það
er komið á fjórða áratug síðan hann
kom inn í fjölskyldu okkar. Gaman-
semi, húmor og hjálpsemi voru hans
einkenni.
Þegar Kiddi veiktist fyrst í vor
hvarflaði ekki annað að okkur en að
hann myndi sigrast á veikindunum.
Hann barðist hetjulega með Stínu og
börnin sér við hlið. Baráttan var
stutt og erfið. Það var mjög ánægju-
legt að Kiddi skyldi geta, þrátt fyrir
veikindin, farið með sonum sínum á
fótboltaleik með uppáhaldsliðinu
sínu, Manchester United, í ágúst síð-
astliðnum.
Það sem kemur upp í hugann eru
margar skemmtilegar uppákomur
og þá sérstaklega úr sameiginlegum
ferðalögum fjölskyldna okkar, bæði
hérlendis og erlendis. Eftirminnileg-
ast er þó sennilega ferðalagið okkar
um Norðurlöndin og Þýskaland. Það
var sumarið 1988 sem við fórum með
Norrænu með útilegugræjurnar í
skottinu eða á toppgrindinni. Fyrir
ferðina hafði verið fjárfest í forláta
hústjaldi sem rúmaði tvær fjölskyld-
ur og var það bústaður okkar alla
ferðina. Verkaskiptingin var skýr og
var það hlutverk Kidda að sjá um að
morgunkaffið væri tilbúið þegar aðr-
ir komu á fætur og klikkaði það aldr-
ei. Minnistætt er þegar Kiddi tók frá
bílastæðið fyrir okkur en einhvers
staðar sem við komum var sérlega
erfitt að fá stæði. Kiddi fann strax
stæði fyrir sinn bíl og kom auga á
annað. Það skipti engum togum að
hann skellti sér út úr bílnum, lagðist
í lausa stæðið og passaði það þangað
til við komum! Þetta hefði engum
dottið í hug nema Kidda. Það væri
efni í heila bók ef skrifa ætti allar
skemmtilegu minningarnar. Í ferð-
inni naut Kiddi sín sérstaklega í Nor-
egi en þar heillaði fjallafegurðin
hann mjög.
Sérstaklega erum við þakklát fyrir
alla hjálpsemina sem við höfum notið
góðs af í gegnum tíðina. Kiddi var
alltaf boðinn og búinn að gera öðrum
greiða ef á þurfti að halda eins og til
dæmis þegar átti að mála húsið okk-
ar að utan. Þá sagði Kiddi: „Við bara
drífum í þessu um helgina“, og það
var gert, enda þótti honum ekki
ástæða til að tvínóna við hlutina.
Við erum þakklát fyrir að hafa
kynnst Kidda og notið hjálpsemi
hans og góðvildar.
Við biðjum góðan Guð að varðveita
minningu hans og styrkja Stínu og
börnin í sorginni.
Guðrún, Hannes og Hanna Rósa.
Í dag verður Kristinn Guðmunds-
son borinn til grafar. Kiddi í Tjörn,
eins og hann var kallaður hjá okkur á
Skaganum, lést um aldur fram að-
eins 65 ára. Það sem hann taldi vera
skrokkskjóður af of mikilli vinnu á
síðasta ári, reyndist vera sá sjúk-
dómur sem deyddi hann á mjög
stuttum tíma. Kiddi ók sements-
flutningabíl fyrir Sementsverk-
smiðjuna á Akranesi í mörg ár. Okk-
ar leiðir lágu saman þegar ég var
ráðinn verkstjóri í sementinu. Ég
var hræddur með því að bílstjórar
væru sérstakur þjóðflokkur sem erf-
itt væri að stjórna. Þetta reyndist
vera mikið orðum aukið. Þarna voru
hinir bestu drengir, stundum smá-
baldnir og létu heyra í sér. Ég held
að ég halli ekki á neinn minna manna
þótt ég segi að fremstur meðal jafn-
ingja hafi Kiddi staðið. Hann gat ver-
ið baldinn og hann hafði munninn
fyrir neðan nefið og hann gat verið
stríðnari en kölski. En þegar kom að
því að vinna stóðu honum fáir á
sporði. Það var alveg sama hvað
maður bað hann að framkvæma,
hann sagði alltaf já. Öll sú vinna sem
hann tók að sér var unnin af vand-
virkni og samviskusemi. Það var un-
un að sjá hvernig hann fór með þá
bíla sem hann hafði undir höndum.
Þeim var aldrei lagt að kvöldi
óþvegnum og það var ekki liðið að
eitthvað væri bilað, það skyldi lagað
strax. Það var ekki bara góðlátleg
stríðni að hann var oft kallaður yf-
irbílstjórinn hjá okkur. Menn báru
geysimikla virðingu fyrir mikilli
hæfni Kidda og víðtækri reynslu í
akstri stórra farartækja við erfið
skilyrði um allt land. Stundum hafði
ég gaman af því þegar Kiddi var að
reyna að vera harðneskjulegur og
„kúl“, þá þurfti ekki annað en að
spyrja hvað væri að frétta af familí-
unni. Þá varð nú heldur breyting á
mínum. Það breyttist meira að segja
röddin, varð engilblíð og mjúk.
Þannig var nú þessi vinur, fólkið
hans var honum allt. Ef hann fór um
Suðurland varð hann að koma við hjá
„stelpunni sinni“, eða að hann varð
að athuga með íbúðina hjá Gumma
og svo fylgdist hann með því að Gulli
stæði sig, einni sagðist hann eiga
„einn til“ fyrir norðan.
Um tíma sá hún Stína konan hans
Kidda um þrif hjá okkur, stundum
tók Kiddi vaktina fyrir sína og skúr-
aði og þreif. Ég var einhverju sinni
að stríða honum vegna skúringanna
og sagði að annaðhvort væri hann
hræddur við Stínu eða þætti rosa-
lega vænt um hana. Svarið var Kidda
líkt, „ég er ekki hræddur við neitt“,
svo eftir stóð hinn kosturinn.
Við vinnufélagarnir vonuðum í
lengstu lög að hann kæmist yfir þessi
erfiðu veikindi en sú varð ekki raun-
in, hjá okkur er skarð fyrir skildi og
söknuður. Stína mín og allt fólkið
hans Kidda, meiri er ykkar missir og
söknuður. Um leið og ég þakka
Kidda samstarfið og vinskap, vona
ég að almættið létti ykkur sorgina í
minningunni um góðan dreng.
Þórður Árnason.
Um 10 ára skeið starfaði Kristinn
Guðmundsson hjá fyrirtækinu Óskar
Jónsson og Co á Dalvík, við vöru-
flutninga milli Dalvíkur og Reykja-
víkur.
Eins og þá var títt, var hann á
heimili okkar og varð um tíma eins
og einn af fjölskyldunni. Kiddi, eins
og við ávallt kölluðum hann var harð-
duglegur, mjög góður bílstjóri og
farsæll í starfi. Hann hugsaði sér-
staklega vel um bílana og þegar hann
átti frístundir tók hann sig til og
þreif og bónaði þessi stóru farartæki
því ekki var eins auðvelt að halda bíl-
unum hreinum þá og nú þar sem
flestir vegir voru malarvegir. Kiddi
hafði alla þá eiginleika sem góður bíl-
stjóri þarf að hafa. Hann þekkti vel
tækin sem hann vann á, var stál-
minnugur og fljótur að tileinka sér
hlutina. Hann var ætíð hress og kát-
ur, barngóður og hjálpsamur og allt-
af gott að leita til hans.
Hann naut þess að aka góðum bíl-
um og það var óhætt að treysta hon-
um fyrir þeim.
Kynni okkar við Kidda vöruðu í
um 40 ár og var hann alltaf jafn
áhugasamur með að fylgjast með líð-
an okkar.
Fyrir allt þetta og margt fleira
viljum við þakka að lokum og votta
Kristínu, Rúnari, Petru, Guðmundi
og Guðlaugi og fjölskyldum þeirra
innilega samúð.
Guð veri með ykkur öllum.
Óskar Jónsson og fjölskylda,
Dalvík.
Í dag kveðjum við elskulegan
frænda okkar Kristin Guðmundsson
sem við kölluðum alltaf Kidda. Þótt
ekki hafi verið mikill samgangur
okkar á milli höfum við alltaf vitað í
hjarta okkar að við ættum stuðning
hans vísan ef á þyrftum að halda og
okkur hefur alltaf þótt afskaplega
vænt um hann Kidda. Hann er sá
fyrsti af stórum systkinahóp sem yf-
irgefur þetta líf og það gerðist alltof
snemma. Hann var aðeins 65 ára og
þegar hann veiktist áttum við ekki
von á að svona færi.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum í trú
á að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni
veki þig með sól að morgni.
Farðu í friði, vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
(Bubbi Morthens.)
Elsku Stína, Rúnar Helgi, Petra,
Gummi og Gulli, við finnum sárt til
með ykkur og vitum að missir ykkar
er mikill. Megi minningar um góðan
mann ylja ykkar og veita ykkur
styrk í sorginni.
Margret og Pétur.
Kristinn Guðmundsson
✝
Einlægar þakkir til ættingja, vina og allra þeirra
sem sýndu okkur ómetanlega vináttu, samúð og
hlýhug gegnum veikindi og við andlát og útför ást-
kærs sonar okkar, bróður, mágs og frænda,
ARNAR STEINARS ÁSBJARNARSONAR.
Starfsfólk líknardeildarinnar í Kópavogi fær sérstak-
ar þakkir fyrir einstaka umönnun.
Kristín Guðjónsdóttir,
Ásbjörn Guðmundsson,
Þorbjörg Ásbjarnardóttir, J. Óskar Sigurbjörnsson,
Margrét Ásbjarnardóttir, Þorvaldur Kristjánsson,
Ásbjörn, Alexander og Þorvaldur Örn.