Morgunblaðið - 07.01.2007, Síða 51

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 7. JANÚAR 2007 51
✝ Kjartan ÖrnJónsson fæddist í
Reykjavík 28. nóv-
ember 1959. Hann
lést á Randers Cent-
ral Sygehuset í Dan-
mörku 30. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hans eru hjón-
in Jón Ingvarsson, f.
10. febrúar 1937, og
Ingveldur Hilm-
arsdóttir, f. 27. júlí
1937. Systkini Kjart-
ans eru Erlendur, f.
27. febrúar 1957, og
Ásta Unnur, f. 18. október 1963, d.
15. ágúst 2006.
Kjartan kvæntist 6. september
1980 Irenu Erlingsdóttur. For-
eldrar hennar eru Erling Ottósson
og Vilma Mar. Börn
Irenu og Kjartans
eru, Erla Björk, f. 24.
janúar 1981, sam-
býlismaður Ágúst
Hilmar Jónsson, f.
15. júlí 1976, og Otto
Erling, f. 17. júní
1983.
Kjartan bjó sín
uppvaxtarár í föð-
urhúsum, lauk gagn-
fræðaprófi frá
Hvassaleitisskóla.
Hann fór síðan að
vinna í Plastos og
starfaði þar allt þar til hann flutti til
Danmerkur þar sem hann bjó til
dánardægurs.
Kjartan var jarðsettur í Havndal-
kirkjugarði á Jótlandi 8. desember.
Mig langar að minnast starfs-
manns míns og vinnufélaga Kjart-
ans Arnar Jónssonar, sem lést í
Danmörku 30. nóvember.
Ég sá Kjartan fyrst 1977 er ég
kom til starfa hjá Plastos sem þá
var nýlega flutt á Grensásveg.
Starfsmenn voru um eða innan við
15. Þá var að myndast kjarni
trausts starfsfólks sem er svo nauð-
synlegur hverju fyrirtæki eigi það
að vaxa og dafna. Ekki grunaði mig
þá að Kjartan ætti eftir að verða
ein sterkasta stoðin í þeim kjarna.
Kjartan kom til Plastos að loknu
skyldunámi. Starfaði fyrst á poka-
vél og sá líka um lagerinn, sem
fljótlega varð fullt starf. Eins og
margir fleiri fann Kjartan lífsföru-
naut við plastpokavél.
Af Grensásveginum var flutt á
Bíldshöfða. Ég hafði tekið eftir að
Kjartan hafði til að bera þá þjón-
ustulipurð sem er nauðsynleg góð-
um sölumanni og framleiðsluna
þekkti hann út og inn. Ég ákvað að
fá hann í söluna. Óttuðust ýmsir að
lítil menntun myndi há honum. Sá
ótti reyndist ástæðulaus. Kjartan
lagði sig fram og var fljótur að
læra. Helst að stafsetningin háði
honum, en hann var talnaglöggur,
sem kom sér vel í tilboðsgerð.
Kjartan hafði ekki verið lengi í söl-
unni þegar heyrðist frá þeim sem
voru eldri og reyndari. „Heyrðu
Kjarri, ertu ekki til í að stikka
þetta út fyrir mig.“ Það segir mest
um frammistöðuna að 5 árum síðar,
þegar flutt var á Krókháls, var
hann orðinn sölustjóri. Ekki vil ég
vanmeta menntun en Kjartan sann-
aði að menntun er ekki alltaf nóg
eða allt sem þarf.
Á Bíldshöfðanum kom fram að
Kjartan gekk ekki heill til skógar.
Jafnvægisskynið var ekki í lagi. Ég
minnist frá Krókhálsinum þegar
Kjartan kom frá lækni og sagðist
hafa greinst með MS sem ég vissi
ekki hvað var. Seinna skýrði læknir
út fyrir mér að MS væri líkt og að
standa í stiga og komast aldrei í
næstu tröppu fyrir ofan. Til að fara
ekki neðar skipti mestu máli að
forðast álag og vera vel hvíldur.
Erfitt var að halda aftur af
Kjartani í vinnu og skipti þá ekki
máli þótt markaðsstjóri væri ráðinn
til að létta á honum. Oft var erfitt
að horfa upp á Kjartan veikan í
vinnunni á sama tíma og ýmsir aðr-
ir minna veikir voru heima.
Kjartan gat verið snöggur til
svars. Í þrítugsafmæli hans varð
mér að orði, að hann yrði erfitt
gamalmenni. Ekki stóð á svari. „Ég
verð ekki gamalmenni.“ Þeirri setn-
ingu gleymi ég aldrei.
Er við fluttum í Garðabæ varð
Kjartan aðstoðarmaður framleiðslu-
stjóra. Þeir unnu mjög vel saman
og nutu hæfileikar Kjartans sín vel.
Hann þekkti framleiðsluna og kunni
á viðskiptavinina.
Ég á margar góðar minningar frá
þessum árum. Í sölunni unnum við
hvern sigurinn á eftir öðrum. Aldrei
plötuðum við neinn en hjálpuðum
mörgum viðskiptavininum að velja
það sem kom honum best.
Oft var samkeppnin erfið við fyr-
irtæki með sterka bakhjarla, en all-
an tímann vorum við í stöðugri
sókn og örum vexti. Undir lokin
voru starfsmenn um eða yfir 100.
Ég þakka Kjartani hans þátt í
hversu vel gekk. Blessuð sé hans
minning.
Konu hans og aðstandendum
sendi ég síðbúnar samúðarkveðjur.
Sigurður Oddsson.
Kjartan Örn Jónsson
✝ Gróa Ragnhild-ur Þorsteins-
dóttir fæddist í
Garðakoti í Mýrdal
5. janúar 1917.
Hún lést á Hrafn-
istu í Hafnarfirði
16. desember síð-
astliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sigurlín Erlends-
dóttir húsfreyja,
frá Hvoli í Mýrdal,
f. 1. september
1885, d. 27. nóv-
ember 1967, og
Þorsteinn Bjarnason bóndi, frá
Holti í Álftaveri, f. 17. apríl
1879, d. 9. desember 1970.
Systkini Gróu eru: Marta, f. 9.
október 1910, d. 2. ágúst 1998,
Jón, f. 17. febrúar 1912, d. 15.
júlí 1998, Sigríður, f. 10. ágúst
Sigurlín, f. 20. maí 1946, maki
Egill Bjarnason, f. 20. júní 1952.
Þeirra synir eru: Tómas, f. 27.
júní 1970, maki Una Björk Unn-
arsdóttur, f. 13. janúar 1972,
þau eiga 3 börn; Þorsteinn, f. 3.
mars 1973 maki Björg Sæ-
mundsdóttir, f. 8. desember
1975, þau eiga eina dóttur.
2) Elín, f. 21. maí 1946, maki
Gunnar Jónasson, f. 10. mars
1942. Þeirra börn eru: Ragnhild-
ur Sif, f. 2. ágúst 1966, maki Jo-
seph Dilschneider, f. 11. nóv-
ember 1968, þau eiga 2 dætur,
Lára, f. 20. ágúst 1969, maki
Christopher Hall, f. 23. desem-
ber 1969, þau eiga eina dóttur,
Jónas Þorri, f. 8. júlí 1976 og
Tómas Sigurður, f. 25. sept-
ember 1985.
Fyrstu hjúskaparárin bjuggu
Gróa og Tómas í Sólheimahjá-
leigu í Mýrdal. Árið 1951 fluttu
þau til Víkur í Mýrdal og bjuggu
þar til 1980 er þau fluttu til
Hafnarfjarðar.
Útförin fór fram í kyrrþey, að
ósk hinnar látnu.
1913, d. 3. febrúar
2003, Elísabet, f. 29.
júlí 1915, d. 10. apr-
íl 2001, Sigríður
Jóna, f. 2. október
1919, d. 7. júní
2004, Eyjólfur Ósk-
ar, f. 4. nóvember
1920, d. 27. febrúar
2003, Guðjón, f. 15.
júní 1924, d. 22. jan-
úar 2006, Kristín
Magnea, f. 6. des-
ember 1925, d. 1.
desember 1926, og
Kristján Magnús, f.
3. febrúar 1929, d. 10. júlí 1931.
Gróa Ragnhildur giftist árið
1946 Tómasi Sigurði Jónssyni
frá Sólheimahjáleigu í Mýrdal, f.
19. október 1900, d. 26. október
1984.
Þau eignuðust tvær dætur: 1)
Það verður erfitt að koma heim
til Íslands án þess að heimsækja
ömmu.
Í gamla daga fórum við austur í
Vík í Mýrdal þar sem að hún rak
hótelið. Það var voða gaman að
hjálpa til í þvottahúsinu að teygja
lökin og búa svo um rúmin á hót-
elherbergjunum. Það var alltaf mik-
ið að gera í eldhúsinu þar sem
amma eldaði bæði fyrir hótelgesti
og heimalninga. Kakósúpa með tví-
bökum var okkar uppáhaldsmatur.
Amma hugsaði líka um gamla fólkið
í Víkinni og við fengum oft að fara
með henni í þær heimsóknir. Amma
og afi fluttu til Hafnarfjarðar 1980
og þá fannst okkur mjög gott að
geta labbað í heimsókn á hverjum
degi. Alltaf var góður grautur til og
á sunnudögum heitar pönnukökur.
Næsta ár fluttum við til Bandaríkj-
anna og þá minnkuðu heimsóknir
okkar mikið. Okkur fannst spenn-
andi að flytja til útlanda en mikið
sárt að vera svona langt í burtu frá
ömmu. Amma Gróa var ekki bara
góð við okkur barnabörnin, hún var
svona góð við alla. Hún var alltaf að
gera eitthvað fyrir aðra. Það var
sama hvort það var að versla fyrir
konurnar í blokkinni, passa börn
eða baka flatkökur fyrir hálfa þjóð-
ina. Amma hafði mesta ánægjuna af
því að gefa og það má eiginlega
segja að það hafi verið hennar ævi-
starf.
Við eigum eftir að sakna ömmu
mikið. Amma verður alltaf í hjarta
okkar.
Ragnhildur Sif, Lára, Jónas
Þorri og Tómas Sigurður.
Nú hefur elskuleg Gróa amma
mín kvatt þennan heim. Ég veit að
hún er hvíldinni fegin enda hafði
hún óskað sér hennar í nokkurn
tíma. Síðasta árið hrakaði heilsu
ömmu mikið og undanfarna mánuði
þurfti hún að þiggja hjálp frá öðr-
um en það þótti henni afskaplega
erfitt. Hún var ávallt sú sem veitti
aðstoð og hennar lífsmottó var að
sælla væri að gefa en þiggja. Á
mínum yngri árum taldi ég til
dæmis að ömmur þyrftu hvorki að
sofa né borða því amma virtist allt-
af vera að. Þó svo að vitað væri í
hvað stefndi í nokkurn tíma og ég
teldi mig undirbúinn að kveðja
hana ömmu, sem hafði kennt mér
svo margt og ég alla tíð litið svo
mikið upp til, þá er kveðjustundin
sár. En minningarnar lifa og ég veit
að góður Guð geymir elskulegu
Gróu ömmu.
Þorsteinn.
Það var erfitt að kveðja hana
ömmu Gróu, sérstaklega svona
skömmu fyrir jól, en ég veit að hún
var hvíldinni fegin. Dugnaður henn-
ar og ósérhlífni í gegnum tíðina
hafði tekið sinn toll og líkaminn var
orðinn þreyttur.
Amma Gróa var vön því að þurfa
að hafa fyrir lífinu, alveg frá barns-
aldri og hún var ekki í rónni nema
hún hefði eitthvað fyrir stafni. Síð-
ustu árin, þegar heilsu hennar fór
að hraka, varð maður var við að
henni leið ekki vel með það að vera
orðin ófær um að gera hluti sem
hún hafði áður dundað sér við. Erf-
iðast hefur henni eflaust þótt það
að vera upp á aðra komin því að
hún var alla tíð mjög sjálfstæð og
hafði mun meira gaman af því að
gleðja og aðstoða aðra en þiggja að-
stoð.
Fyrstu minningar mínar um
ömmu eru frá hótelinu í Vík sem
hún rak af miklum myndarskap í
um 20 ár. Þrátt fyrir að vera önn-
um kafin frá morgni til kvölds, og
oft lengur en það, nánast alla daga
ársins gaf hún sér samt tíma til að
sinna okkur krökkunum. Það sama
var upp á teningnum eftir að þau
afi fluttu til Hafnarfjarðar fyrir
rúmum 26 árum. Alltaf var hægt að
skreppa í heimsókn til þeirra á
Laufvanginn og fá eitthvað gott í
gogginn enda amma sjálfmenntaður
bakarameistari með kleinur, pönnu-
kökur og flatkökur sem sérsvið.
Síðustu árin sem amma lifði bjó
hún á Hrafnistu í Hafnarfirði en
myndarskapurinn og gestrisnin
héldust allt til dauðadags. Henni
var mikið í mun að gera vel við þá
sem komu í heimsókn til hennar og
lagði á sig mikið erfiði til þess að
sjá til þess að alltaf væri til kaffi á
könnunni og meðlæti. Hið ríka eðli í
henni til þess að vinna og gera vel
við aðra dreif hana áfram og þá
sjaldan að hún bað mig að gera sér
greiða var hann oft fólginn í því að
aðstoða einhvern annan íbúa á
Hrafnistu sem hún vissi að þarfn-
aðist aðstoðar við eitthvað.
Elsku amma, þín er sárt saknað
en minning þín lifir.
Tómas.
Í dag viljum við minnast hennar
langömmu Gróu eða ömmu Gróu
eins og við systurnar kölluðum
hana. Eflaust er hún hvíldinni fegin
og dansar nú á himnum með honum
Tómasi sínum.
Við systkinin áttum að vísu ekki
langan tíma með henni en getum þó
yljað okkur við minningarnar um
þær góðu stundir sem við áttum
saman. Þegar við komum í heim-
sókn til hennar upp á Hrafnistu
lifnaði alltaf yfir henni, þó hún væri
mjög lasin, og gaman var að sjá
brosið sem lék um varir hennar
þegar við systurnar mættum stoltar
með litla bróður okkar í heimsókn
til hennar. Amma Gróa, nú ertu
farin og þó erfitt sé að kveðja þá
vitum við að þér líður vel og það
gleður okkur. Viljum við á þessum
erfiða tíma minnast þín með þessari
fallegu bæn.
Endar nú dagur, en nótt er nær,
náð þinni lof ég segi,
að þú hefur mér, Herra kær,
hjálp veitt á þessum degi.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Þín barnabarnabörn
Glódís Brá, Unnur Ösp og
Arnar Freyr.
Gróa Ragnhildur
Þorsteinsdóttir
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Önnumst alla þætti útfararinnar
Þegar andlát ber að höndum
Arnór L. Pálsson
framkvæmdastjóri
Ísleifur Jónsson
útfararstjóri
Frímann Andrésson
útfararþjónusta
Svafar Magnússon
útfararþjónusta
Hugrún Jónsdóttir
útfararþjónusta
Guðmundur Baldvinsson
útfararþjónusta
Þorsteinn Elísson
útfararþjónusta
Ellert Ingason
útfararþjónusta
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu samúð og
hlýhug við fráfall og útför elskulegrar eiginkonu
minnar,
HILDAR ÞORBJARNARDÓTTUR
frá Geitaskarði.
Sérstakt þakklæti fær starfsfólk Droplaugarstaða,
sem annaðist Hildi af mikilli umhyggju.
Fyrir hönd vandamanna,
Agnar Tryggvason.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
GUÐRÚN JÓNA STURLUDÓTTIR,
sem lést á Hrafnistu fimmtudaginn 28. desember,
verður jarðsungin frá Laugarneskirkju miðviku-
daginn 10. janúar kl. 13.00.
Blóm og kransar eru vinsamlega afþakkaðir en
þeim sem vilja minnast hennar er bent á að láta
líknarfélög njóta þess.
Hreinn Eyjólfsson,
Jóhanna Hreinsdóttir, Benóní Torfi Eggertsson,
Steinþór Hreinsson, Elín Skarphéðinsdóttir,
Guðrún Hreinsdóttir,
Gestur Hreinsson, Svanhildur Ólöf Þórsteinsdóttir,
Hlynur Hreinsson, Erika Martins Carneiro,
barnabörn og barnabarnabörn.