Morgunblaðið - 22.04.2007, Blaðsíða 61

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 22. APRÍL 2007 61
Kistur • Krossar • Sálmaskrár • Duftker • Blóm • Fáni • Gestabók • Erfidrykkja • Prestur
Kirkja • Legstaður • Tónlist • Tilkynningar í fjölmiðla • Landsbyggðarþjónusta • Líkflutningar
Suðurhlíð 35 Fossvogi • www.utforin.is
Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 • Sólarhringsvakt
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
Bryndís ValbjarnardóttirSverrir Einarsson
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Það sem hafa ber í huga varðandi andlát og útför
Hermann Jónasson Geir Harðarson
Útfararþjónusta
Davíðs Ósvaldssonar ehf.
Davíð Ósvaldsson
Útfararstjóri
S. 896 6988 / 553 6699
Óli Pétur Friðþjófsson
Útfararstjóri
S. 892 8947 / 565 6511
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma, lang-
amma og systir,
UNNUR RUNÓLFSDÓTTIR,
Kambaseli 85,
sem lést á Landakotsspítala fimmtudaginn
12. apríl, verður jarðsungin frá Seljakirkju mánu-
daginn 23. apríl kl. 15.00.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á Hjartavernd.
Birna Valgeirsdóttir, Rúnar G. Guðjónsson,
Víðir Valgeirsson,
Guðrún Valgeirsdóttir, Ásgeir Sigurðsson,
Auður Valgeirsdóttir, Sigurgeir Þráinn Jónsson,
Stefanía Runólfsdóttir,
Sigurður Runólfsson,
Aðalheiður Runólfsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg frænka okkar,
ANNA SIGRÍÐUR MAGNÚSDÓTTIR,
áður til heimilis á Bjarnarstíg 5,
Reykjavík,
sem lést á dvalar- og hjúkrunarheimilinu Grund
miðvikudaginn 11. apríl, verður jarðsungin frá
Fossvogskapellu þriðjudaginn 24. apríl kl. 13.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Hrafn Magnússon,
Helga Ívarsdóttir.
Vönduð og persónuleg þjónusta
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Sími 551 7080
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
Ólafur Örn
útfararstjóri,
s. 896 6544
Inger Rós
útfararþj.,
s. 691 0919
Mæður og feður
vina verða oft bestu
vinir manns. Þannig
var því farið um
Hönnu Helgadóttur. Hanna var ein
af mæðrunum í efri Stigahlíð, sem
ásamt eiginmanni sínum Ásmundi J.
Ásmundssyni, gerði efri Stigahlíðina
svo eftirminnilega í mínum huga.
Hugfanginn blaðburðardrengur til
nokkurra ára hljóp um í botnlanga-
götunum með fallegu húsunum með
stóru görðunum.
Hanna hélt úti myndarlegu heimili
og setti fjölskyldu sína í fyrsta sæti.
Það var ekki bara það að vera aufús-
gestur á heimili þeirra hjóna heldur
einnig sú gjöf sem hún gaf okkur, að
leiðbeina um það sem betur mátti
fara.
Heimilið var opið okkur strákun-
um, vinum Magnúsar Þórs. Mörg
sokkaboltamótin, pílukastkeppnir og
borðtennismót voru haldin dag eftir
dag. Mörg kakómjólkurglösin
drukkin, brauðsneiðar og kexpakkar
hurfu eins og dögg fyrir sólu. Alltaf
komu nýir kexpakkar sem biðu eftir
okkur og svo skellti Hanna í vöfflur
eða pönnsur.
Hanna og Ásmundur voru aldrei
hörkuleg við okkur heldur vildu
leyfa okkur að leika og sprella innan
rammans. Það að geta komið drull-
ugur inn eftir fótbolta af Jón Ben
túninu eða úr reiðhjólakeppni, skáta-
starfi og setið í skjóli vinar síns var
gjöf sem fullseint er metin. Þannig
urðu foreldrar besta vinarins hluti af
lífshlaupi barnsins og unglingsins.
Hanna Helgadóttir
✝ Hanna Helga-dóttir fæddist í
Reykjavík 2. sept-
ember 1928. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 9. mars
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Bústaðakirkju
16. mars.
Að eiga skjól innan
hundrað metra frá
menntaskólanum var
ómetanlegt og það
nýttum við okkur þeg-
ar var dimmiterað.
Að leiðarlokum er
margt sem ber að
þakka fyrir og leið-
rétta, það hefði betur
verið gert fyrr. Við
eigum sökina, vinir
Magga, að hafa brotið
eitt fallegasta blómið á
heimilinu. Við vorum
ekki betri skotmenn
en það, Maggi var okkur miklu
fremri.
Með Hönnu er gengin einn af betri
einstaklingum sem ég hef kynnst um
ævina. Ég og Hrönn sendum sam-
úðarkveðjur til Magga og Soffíu,
Sigrúnar og Gutta, Röggu, Helga og
Ása Palla, barna og barnabarna.
Megi Guð veita okkur, hinum syrgj-
andi, styrk og stoð.
Gunnar Svavarsson
Elsku amma mín.
Við vorum oft saman í Ásholtinu
heima hjá þér, að spila, horfa á sjón-
varpið eða borða í kaffitíma. Amma
kom oft að sækja mig í skólasund eða
á æfingar. Hún fór meira að segja
alltaf með mér í píanótíma á þriðju-
dögum og beint eftir þá fórum við í
Ásholtið. Einu sinni fór ég, fjöl-
skylda mín, frændfólk mitt og báðar
ömmur mínar saman í sumarfrí til
Mallorca. Það var mjög gaman.
Amma var alltaf til í að spila eða
leika við mig. Þegar ég var lítill fór-
um við amma oft saman í Fjölskyldu-
garðinn.
Það var svo fínt því hvorugt okkar
þurfti að borga inn, amma var of
gömul og ég of ungur. Rétt eftir jól
2006 veiktist amma með krabbamein
og þurfti að fara upp á spítala. Síðan
gat hún komið aftur heim í Ásholtið í
smátíma. Frændi minn hann Ási
Palli flutti heim frá New York og er
búinn að vera heima hjá ömmu síðan.
Við vorum líka mikið heima hjá
ömmu þá. Síðan einn daginn fór ég
til ömmu og Ása og kvaddi ömmu.
Það var erfitt. Ég mun aldrei gleyma
þér og á eftir að sakna þín mikið.
Ásmundur Hrafn.
Móðurbróður minn
Valdimar Björnsson
er fallinn frá. Á útfar-
arstundu Valda var ég
á heimleið yfir Atl-
antshafið, nú skýjum ofar en ekki á
báruföldum hafsins sem svo oft áður
fyrr.
Við Valdi frændi urðum báðir
þeirra gæfu aðnjótandi að dvelja
mörg sumur að Kollslæk í Hálsasveit
hjá þeim sómahjónum Andrési Vig-
fússyni og konu hans Höllu Jóns-
dóttur, en Halla var vinnukona hjá
ömmu minni, móður Valda, og með
þeim tókst ævilöng vinátta. Vegna
aldursmunar vorum við ekki sam-
tímis að Kollslæk, en á tímabili lá við
að ég legði nokkra fæð á frænda
minn, en algengt var að verk okkar,
kunnátta og röskleiki væri borinn
saman og fór ég ævinlega halloka í
þeim samanburði. Í bókinni Engja-
fang eftir Magnús Kolbeinsson frá
Stóra-Ási segir svo m.a. á bls. 59 er
hann fjallar um Kollslæk og ábúend-
ur þar. „Flórinn í fjósinu var lagður
hellum og reyndar munu básend-
arnir hafa verið það líka, en fremri
endinn á básunum var tyrfður.
Mykjan úr fjósinu var borin á skófl-
unni á fjóshauginn, sem var norðan-
undir fjósveggnum. Misjafnlega
mun krökkum og unglingum hafa
gengið að hreinsa flórhellurnar.
Einn strákur var mörg sumur á
Kollslæk, sem þótti tiltakanlega nat-
Valdimar Björnsson
✝ ValdimarBjörnsson fædd-
ist í Reykjavík 16.
ágúst 1927. Hann
lést miðvikudaginn
28. mars síðastlið-
inn og var útför
hans gerð frá Dóm-
kirkjunni í Reykja-
vík 4. apríl.
inn og vandvirkur við
flórmoksturinn, og að
honum loknum fór
hann ætíð með fjós-
skófluna í skurð norð-
an við túnið og þvoði
hana. Sá hét Valdimar
Björnsson frá Ána-
naustum, síðar skip-
stjóri hjá Eimskip í
mörg ár.“ Þessi orð
Magnúsar lýsa frænda
mínum afar vel.
Á árunum 1972 til
1982 nýtti ég sumar-
leyfi mín til afleysinga
til sjós á m.a. Múlafossi og Laxfossi
og þá oftar en ekki undir skipstjórn
Valda og Grétars heitins Hjartar-
sonar frænda okkar ásamt öðrum
góðum skipstjórum á þessum skip-
um. Valdi var hörku sjómaður, há-
vaðasamur og fylginn sér til allra
verka, og sagt var að hann væri sam-
tímis „afturá“ og „framá“ gefandi
fyrirmæli um losun og lestun sinna
skipa. Árið 1985 fékk Valdi blóð-
tappa sem m.a. orsakaði hreyfihöml-
un og talhömlum, en dugnaður hans
og harka fleytti honum yfir margan
hallann, en síðustu árin dvöldu þau
Steina að Sóltúni í Reykjavík og
mátti oft sjá þennan aldna sjómann
sitja fyrir utan herbergi sitt, og vant-
aði aðeins skipstjórahúfuna til að sjá
hann fyrir sér á vaktinni og fylgjast
með hvað væri framundan.
Milli móður minnar og Valda var
góður kærleikur og bauð hann syst-
ur sinni nokkrum sinnum með sér í
ferð með skipum þeim er hann
stjórnað hverju sinni. Ég vil þakka
frænda mínum samfylgdina og sendi
Steinu og hennar fjölskyldu samúð-
arkveðjur, svo og Haraldi móður-
bróður mínum sem nú er einn eftir
þeirra 13 systkina frá Ánanaustum.
Anton Örn Kærnested.
Litli bróðir, þú
komst eins og bjart-
ur sólargeisli inn í
fjölskylduna á dimm-
ustu dögum hennar.
12. febrúar dó elsta barnið í fjöl-
skyldunni, Sigrún Jóhanna, tæpra
sextán ára. Læknirinn, sem kom of
seint henni til bjargar, tók
mömmu með sér til Hólmavíkur.
Heima sátum við mömmulaus í sex
vikur, ég tæpra fjórtán ára, Hákon
ellefu ára og Sigmundur fimm ára.
Það voru langir dagar og nætur
þangað til við fréttum að lítill
bróðir væri fæddur. Það var
klukkutíma gangur á næsta bæ,
þar sem var sími. Ég man enn
hýrubrosið á pabba, þegar hann
sagði okkur fréttirnar.
Svo komuð þið mamma heim, á
sömu litlu trillunni hans Bjarna í
Asparvík, sem kistan hennar Sillu
systur hafði verið flutt burt á. Þá
var sorg, nú var gleði. Pabbi bar
þig upp hólinn, lítinn reifastranga,
vafinn inn í sæng. Bræðurnir
leiddu mömmu, en ég gekk ein,
glaðari en ég hafði haldið að ég
gæti nokkurn tíma orðið aftur.
Á Kleifum var tvíbýli og þetta
vor flutti bróðir pabba og sjö
manna fjölskylda burt. Ég veit
ekki hvernig næsta ár hefði verið
ef þú, með brosið þitt og hjalið,
Magnea Katrín
Bjarnadóttir
✝ Magnea KatrínBjarnadóttir
fæddist í Miðfirði á
Langanesströnd 5.
október 1929. Hún
lést á heimili sínu
31. mars síðastlið-
inn. og var útför
hennar gerð frá
Akraneskirkju 11.
apríl.
hefðir ekki lýst það
upp.
Ári seinna fluttum
við inn að Drangsnesi
og þá hafði lítil fóst-
ursystir, Sigrún, bæst
í hópinn.
Í tvö ár sá ég ykk-
ur litlu systkini mín
vaxa og dafna en síð-
an aðeins í fríum, því
þá þótti ekkert sjálf-
sagðara en sautján
ára manneskja sæi
um sig sjálf.
Eftir fjögur ár á
Drangsnesi flutti fjölskyldan til
Skagastrandar og þar voruð þið
næstu árin.
Átta ára komstu í sveitina til
mín í Eyjafjörðinn og varst öll
sumur fram að fermingu. Betra
barn hefði ég ekki getað hugsað
mér og kallaði þig í gamni sátta-
semjarann. Eftir að ég flutti til
Akureyrar varst þú í tvo vetur hjá
mér ásamt Manna vini þínum, og
eins þegar þú varst í Iðnskólanum,
það var óneitanlega stundum
þröng á þingi en þessir vetur ylja
mér oft um hjartaræturnar, þegar
ég hugsa til þeirra.
Svo skildi leiðir að mestu, ég
fyrir norðan, þú fyrir sunnan, lífið
var þér oft erfitt, hvers vegna?
Það vitum við ekki. Síðustu árin
voru þér betri, Krossinn var þér
mikils virði og þú áttir góðan vin,
hann Gústa, sem alla tíð stóð við
hlið þína. Þú varst sáttur við lífið,
þreyttur eftir að hafa gengið gegn-
um erfiðan sjúkdóm og tilbúinn að
fara á vit hins ókunna.
Þegar ég hugsa heim ert þú allt-
af litli bróðir sólargeislinn sem
lýsti gegnum dimma daga og næt-
ur.
Þökk fyrir allar góðu stundirn-
ar, þín stóra systir
Magnea frá Kleifum.
Ég man eftir henni Magneu
ömmu frá því ég var smá polli,
þegar hún passaði mig.
Ég man hvað mér þótti það leið-
inlegt að hún átti bara sjónvarp en
ekkert vídeó, og þegar ég var að
horfa á barnatímann þótti henni
hann ævinlega vera svo mikið rugl
að hún slökkti á því. Þá varð mað-
ur frekar súr á svipinn en þá
gladdi hún mann bara með ein-
hverju öðru, t.d. með rjómaköku
eða einhverju góðgæti. Svo man ég
að við amma lékum okkur oft sam-
an í feluleik og ég lék mér líka
mikið með leggi sem amma hafði
átt þegar hún var lítil. Svona lifir
hláturinn í minningunni. Amma
var trúuð kona og hjartahlý, las
reglulega Biblíuna og horfði á
Ómega-sjónvarpið, og sótti messur
þegar hún gat.
En eitt er víst að enginn mátti
hjálpa ömmu með neitt nema hún
bæði um það, hún vildi gera allt
sjálf og móðgaðist eiginlega ef
maður bauðst til að hjálpa henni.
En svona var hún amma mín bara.
Amma sagði allar sínar skoðanir á
hlutum, ef henni þótti fötin sem
maður var í ljót þá sagði hún það,
samt móðgaðist maður aldrei því
þetta var hún amma.
Það var stutt í það að amma yrði
langamma og ég var að verða
pabbi, ég talaði við ömmu í símann
29. mars og þá sagði hún mér hvað
hún hlakkaði mikið til að fá fyrsta
langömmubarnið og spurði hvort
allt gengi ekki vel hjá okkur.
Langömmubarnið hennar er fætt
og fæddist lítill drengur á dán-
ardegi hennar, hann Elmar Blær,
og ég skal lofa þér því að ég skal
segja honum frá ömmu sinni,
henni Magneu. Megi hún hvíla í
friði.
Þinn sonarsonur,
Kjartan Benediksson.