Morgunblaðið - 26.04.2008, Blaðsíða 38

38 LAUGARDAGUR 26. APRÍL 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sigurður Ás-geirsson fæddist
að Ytri-Sólheimum í
Mýrdal 19. desem-
ber 1930. Hann lést
á Lundi, hjúkrunar-
og dvalarheimilinu
á Hellu 17. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Kristín H. Tóm-
asdóttir húsfreyja
frá Skammadal í
Mýrdal, f. 10. mars
1893, d. 15. apríl
1975 og Ásgeir
Pálsson bóndi frá Brekkubæ í
Nesjum, Austur-Skaftafellssýslu,
f. 2. júlí 1895, d. 28. júlí 1973. Þau
byggðu nýbýlið Framnes í Mýr-
dal árið 1936. Systkini Sigurðar
voru sjö, Ása Pálína, Stefán, Mar-
grét, Guðgeir og Unnur Aðal-
björg sem öll eru látin, en tvö lifa
bróður sinn, þau Siggeir og Ingi-
björg.
Sigurður kvæntist árið 1956
Lilju Sigurðardóttur frá Stein-
móðarbæ Vestur-Eyjafjöllum.
Þau slitu sam-
vistum.
Sigurður ólst upp
í Framnesi og
stundaði öll almenn
sveitastörf, reri til
fiskjar, sótti vertíð-
ir í Vestmanna-
eyjum og sinnti far-
andvinnu við
skurðgröft og hey-
bindingu. Hann hóf
störf hjá Land-
græðslunni í Gunn-
arsholti á sjöunda
áratugnum og
starfaði þar til sjötugs, var
lengstum ráðsmaður. Hann var
sjálfmenntaður þúsundþjala-
smiður og hannaði og smíðaði
fjölda véla og tækja fyrir Land-
græðsluna. Hann unni náttúru
landsins, var afar fróður um
fugla og landsþekkt refaskytta.
Útför Sigurðar verður gerð frá
Oddakirkju á Rangárvöllum í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Jarðsett verður að Sólheimum í
Mýrdal.
Þegar ég hugsa um Sigga þá sé ég
hann fyrir mér glaðan í bragði með
derhúfu á höfðinu á leið í veiðiferð –
í augunum er hlýja og kímni. Þannig
var Siggi. Hann var kraftmikill,
kvikur og lífsglaður maður sem féll
sjaldan verk úr hendi.
Þegar ég lít til baka og rifja upp
allar þær góðu og skemmtilegu
stundir sem ég hef átt með Sigga þá
er svo ótalmargt sem kemur upp í
hugann. Siggi var veiðimaður af
guðs náð. Hann þekkti alla fugla og
fiska, vissi hvernig minkar og refir
hugsuðu og hegðuðu sér, hann kunni
að fara yfir straumharðar ár og klífa
brött fjöll, og alltaf vissi hann hvar
best væri að fara í berjamó.
Þegar ég var lítil fannst mér ekk-
ert skemmtilegra en að fá að fara
með Sigga í leiðangra og saman
lentum við í ótal ævintýrum. Og ég
var ekki há í loftinu þegar hann fór
að kenna mér að keyra bíl. Fyrst sat
ég í fanginu á honum og stýrði en
fljótlega var ég farin að keyra sjálf
og sat þá ofaná tveimur eða þremur
símaskrám svo ég sæi nú örugglega
út um framrúðuna.
Í einum leiðangrinum fundum við
Siggi uglu sem hafði lent í ógöngum.
Við tókum hana með heim og Siggi
tók að sér að hjúkra henni þar til
hún gat flogið á ný.
Og þegar Siggi eignaðist hana
Buslu sína þá var ég boðin og búin
að aðstoða hann við uppeldið á
henni. Eitt sinn böðuðum við hana í
baðkarinu heima hjá ömmu og afa
og á eftir burstaði ég feldinn hennar
með burstanum hennar ömmu. Það
fannst nú ekki öllum jafn fyndið og
okkur Sigga.
Ég á svo margar góðar minningar
frá því að við Siggi keyrðum saman
um sveitina. Þá sagði hann mér sög-
ur úr veiðiferðum og öðrum svað-
ilförum sem hann hafði komist í. Og
það var sama hvað kom upp, Siggi
gat leyst úr öllu og hafði ráð undir
rifi hverju. Hann tók öllum hlutum
af þolinmæði og með stóískri ró og
það var andstætt eðli hans að mikla
hlutina fyrir sér.
Það sem var svo einstakt við
Sigga var að hann kom alltaf fram
við aðra sem jafningja og þá gilti
einu hvort um börn eða fullorðna var
að ræða. Það gerði það að verkum
að börn áttu auðvelt með að tengjast
honum og heilluðust af honum. Ég
hef alltaf litið á hann sem afa minn
og mér finnst ég hafa verið forrétt-
indamanneskja að hafa átt þrjá góða
afa.
Þegar ég var lítil var ég ákveðin í
að verða alveg eins og Siggi þegar
ég yrði stór og þannig er það enn á
margan hátt. Siggi er ein af mínum
helstu fyrirmyndum í lífinu og ég er
þakklát fyrir að hafa fengið að kynn-
ast honum og fyrir allt það sem hann
kenndi mér, bæði meðvitað og ómeð-
vitað og mér finnst ég einstaklega
lánsöm að hafa átt hann fyrir afa og
vin.
Sigurveig
Þórhallsdóttir.
Vorið er komið sem aldrei fyrr,
öllum ber saman um að farfuglarnir
hafi sjaldan komið í svo stórum hóp-
um. Loftið er fullt af söng um vor og
frelsi, með von um langt sumar fullt
af björtum nóttum, blómum og sól-
skini.
Þrettánda apríl síðastliðinn lagði
ég leið mína til mágs míns Sigurðar
Ásgeirssonar, þá á dvalarheimilinu
Lundi á Hellu. Það hafði snjóað um
nóttina svo að hvergi sá á dökkan
díl, og þar sem ég sat við rúmið hjá
honum og horfði út um gluggann sá
ég hvar gæsirnar stóðu, ráðvilltar á
snjóbreiðunni, teygðu upp hálsana,
eins og til að gá að einhverri leið inn
í vorið.
Eins var með vin min Sigurð. Ill-
vígur sjúkdómur sem hann hafði háð
harðvítuga glímu við var sjáanlega
að sigra. Í augunum var spurningin:
Hvernig kemst ég út í vorið og frels-
ið? Sá sem öllu ræður hefur nú kom-
ið honum út úr þjáningunum. Vorið,
birtan og frelsið hefur tekið við.
Kæri vinur, hjartans þakkir fyrir
allt á liðnum árum.
Takk fyrir bjartan og áhyggju-
lausan hláturinn.
Takk fyrir tryggð við börnin okk-
ar Stefáns bróður þíns.
Farðu í Guðs friði inn í víðáttu
vorsins.
Kveðja frá Áslaugu Kjart-
ansdóttur og Ástu Ósk, Kjartani
og Kristni Stefánsbörnum.
Elsku Siggi okkar. Mikið erum við
systur lánsamar að hafa átt þig að
og getað notið þess tíma sem við
höfðum þó að það væru ekki nema
nokkur ár. Þú sýndir okkur alveg
einstaka þolinmæði, ást og um-
hyggju frá fyrsta degi og það var
sko gagnkvæmt. Það var ekkert of
lítið eða of mikið sem þú lést þig
ekki varða þegar við vorum annars
vegar. Haustferðirnar upp í Kot í
berjamó, þær voru skemmtilegar.
Þú dröslaðist með okkur á eftir þér
upp og niður móann og eins og flest-
ir geta ímyndað sér voru berja-
heimtur svona frekar litlar og bág-
bornar en það gerði ekkert til,
samverustundirnar voru aðalatriðið.
Svo voru göngutúrarnir, spjallið,
kubbarnir, púslin og svo margt ann-
að sem þú gerðir með okkur, alls
þessa eigum við eftir að sakna.
Nú eru englarnir á himnum búnir
að taka þig að sér og ætla að passa
þig. Okkur finnst gott að vita af því.
En við vitum líka að þú verður alltaf
hjá okkur í huga og hjarta og örugg-
lega verndarengillinn okkar.
Sendum þér stórt knús og kossa
og takk fyrir okkur.
Jóna Kristín, Svandís Ósk
og Anna Lísa.
Nú er skarð fyrir skildi í Gunn-
arsholti, við fráfall náttúrubarnsins
Sigurðar frá Framnesi. Hann setti
svip á staðinn og er sárt saknað af
öllum hér. Kær vinur og félagi er
látinn en bjartar minningar um ynd-
islegan mann munu lifa áfram í hug-
um okkar.
Margs er að minnast þegar litið er
yfir farinn veg liðlega fjörutíu ára
samskipta við Sigga. Okkur er sér-
staklega minnisstætt hvernig Sig-
urður ræktaði samband við syni
okkar strax frá unga aldri. Síðar
meir tókst með þeim órofa vinskap-
ur þegar Sigurður leiðbeindi þeim
við veiðar og að virða náttúruna.
Margar ógleymanlegar ánægju-
stundir áttum við feðgarnir með
honum, við veiðar eða að ræða um
veiðar eða bara um lífið og tilveruna.
Starfsfólk Landgræðslunnar þakkar
fjölmargar samverustundir við
vinnu, kannski sérstaklega smala-
mennsku um fjöll og firnindi þar
sem þekking hans á örnöfnum og
náttúrunni naut sín best.
Sigurður ólst upp í foreldrahúsum
í Framnesi í Mýrdal og vann við öll
almenn bústörf og reri til fiskjar
með föður sínum á bát hans Lukku-
sæl frá Maríuhliði við Jökulsárósa.
Sigurður var einstakur hagleiks-
maður á tré og járn. Ungur nam
hann frumatriði tréskurðar en auðn-
aðist ekki að sækja framhaldsnám á
því sviði. Hann var annálaður véla-
viðgerðarmaður og í þeim erindum
kom hann fyrst í Gunnarsholt á sjö-
unda áratugnum. Í mörg ár var
hann ráðsmaður á stórbúinu í Gunn-
arsholti og hafði frábært lag á ungu
fólki sem allt laðaðist að honum.
Hann var snillingur í frumsmíði véla
og verkfæra og mörg eru þau tækin
í Gunnarsholti er bera handbragði
hans fagurt vitni.
Ævi Sigurðar var þó fyrst og
fremst helguð veiðiskap á refnum og
þar átti hann einstakan feril. Sig-
urður gerði sér manna best grein
fyrir þeim skaðvaldi sem refurinn er
í íslensku vistkerfi. Honum var ljóst
að umsvif mannanna hafa raskað
jafnvægi náttúrunnar og skapað
refnum svigrúm til offjölgunar með
hörmulegum afleiðingum fyrir
fuglalíf landsins. Sigurði var tamt að
fylgjast grannt með öllum tilbrigð-
um náttúrunnar, sérstaklega fugla-
lífi. Hann virtist þekkja alla fugla á
augabragði. Hann gafst aldrei upp
og hélt refaveiðum áfram, löngu eft-
ir að baráttan hófst við illvígan sjúk-
dóm.
Að leiðarlokum er okkur efst í
huga söknuður og þakklæti fyrir
áralanga vináttu, drengskap og sam-
skipti sem aldrei bar skugga á. Það
var okkur mikill heiður að fá að
njóta samvista við hann. Öll voru
þau samskipti á einn veg, hann var
traustur félagi, hreinn og beinn og
frá honum stafaði mikil innri hlýja.
Það voru forréttindi að kynnast hon-
um og minningin lifir um góðan
dreng.
Systkini, ættingjar og vinir kveðja
nú mikilhæfan mann með söknuði og
þakklæti fyrir að hafa fengið að
njóta samvistanna við hann. Við
biðjum þeim Guðs blessunar og vott-
um þeim okkar dýpstu samúð. Megi
almættið, sem leiðir okkur og alla þá
er hjarta þitt sló fyrir, leiða þig í
kyrrð íslenskra öræfa um ókomin
ár, kæri vinur.
Oddný og Sveinn, Gunnarsholti.
Yndislegur vinur er nú fallinn frá.
Betri maður og skemmtilegri félagi
er vart til. Viðhorfið hans Sigga til
lífsins var einstakt, bjartsýni og
gleði einkenndi allt lífið hans og ég
heyrði hann aldrei segja slæmt orð
um nokkur mann né heldur segja
stakt orð í reiði eða pirringi.
Við bræðurnir vorum ekki háir í
loftinu þegar við byrjuðum að flakka
um hálendið með Sigga. Það var al-
gild regla að þegar við fórum með
honum þá gerðist alltaf eitthvað.
Það skipti engu hvort eitthvað
veiddist, allar ferðir voru ævintýri.
Broncoinn hans virtist rata sjálf-
krafa um hraunin og það var ein af
hans náðargjöfum að hann villtist
aldrei. Það var alveg eins og hann
hefði ratsjá í höfðinu.
Þær eru óteljandi, veiðisögurnar
um Sigga. Sérstaklega í kringum
refaveiðarnar. Margir sögðu að
hann hefði sjötta skilningarvitið
þegar kom að rebba, aðrir vildu
meina að hann hugsaði eins og tófa.
Siggi sjálfur gaf nú lítið út á þetta og
hló bara. Það var ekki hans vani að
segja grobbsögur af sjálfum sér.
Ein sagan sem við heyrðum var af
Sigga þegar hann var lítill og var
spurður um einhvern, þá vissi
drengurinn alltaf nákvæmlega hvar
viðkomandi var og í hvaða ævintýr-
um hann var að lenda í. Sögurnar
hans voru lifandi og glaðar, en
kannski ekki alltaf alveg sannleik-
anum sannkvæmar.
Siggi var dverghagur, bæði á tré
og stál. Hann var einstaklega hug-
myndaríkur og eftir hann liggja
margar uppfinningar sem enn eru í
notkun. Það var gaman að fylgjast
með honum smíða, hann var skjálf-
hentur og hélt á örlitlu stykki t. d.
gikk á byssu. Svo allt í einu urðu
hendurnar hans stöðugar og hárná-
kvæmar og allt small saman.
Hann var innan um vélarnar,
smurolíurnar og suðuvinnuna í fínu
peysunni sinni og dönsku blanks-
kónum og einhvern veginn varð
hann ekki skítugur. Og hann stopp-
aði ekki, ekki einu sinni til að slá
öskuna af Bagatello vindlinum sem
hann var oftast með í munninum.
Siggi var hjá okkur öll jól sem við
munum eftir og okkur er svo eft-
irminnilegt hvað hann lagði mikla
vinnu í allar jólagjafir. Hann er ein
af þeim manneskjum sem alltaf hafa
verið hluti af lífi okkar bræðra, og
það er skrítin tilfinning þegar höfð-
ingi eins og hann kveður þennan
heim.
Hvíldu í friði, kæri vinur.
Runólfur, Páll og Sæmundur.
Ég man fyrst eftir Sigga þegar ég
var 12-13 ára, þegar mamma og Þór-
hallur stjúppabbi minn byrjuðu að
vera saman. Þá varð mikill sam-
gangur á milli okkar og heimilis for-
eldra Þórhalls, þeirra Svavars sem
lést árið 2000 og Jónu sem lifir mann
sinn. Á þeirra heimili var Siggi mik-
ill fjölskylduvinur. Ég man einmitt á
þessum árum hvað Sigurveig, stjúp-
systir mín var hænd að Sigga, þau
voru miklir mátar allt til hinstu
stundar. Mína tengingu eignaðist ég
svo nokkrum árum seinna í gegnum
litlu systur mínar, þær Jónu Krist-
ínu, Svandísi Ósk og Önnu Lísu. Eitt
af þeim fyrstu nöfnum sem þær
lærðu var einmitt „Didgi“ (sem
þýddi auðvitað Siggi) og fljótlega
eftir það stóðu dömurnar allar og
hrópuðu „Siggi minn“ þegar rauði
jeppinn hans stoppaði fyrir utan
húsið. Það þótti engum skrítið
hversu hændar þær voru að honum
því hann sat tímunum saman og lék
við þær á gólfinu, labbaði með þær
um húsið þegar þær voru lasnar og
leyfði þeim að róta í vösunum og
veskinu sínu eins og þær vildu, hjá
Sigga mátti næstum allt. Hann átti
endalausan tíma fyrir þær og var
alla tíð mikil barnagæla. Ég var svo
lánsöm að í árslok 2003 eignaðist ég
kærasta sem ég elska af öllu hjarta,
hann Sæma okkar úr holtinu en við
ætlum að láta gefa okkur saman í
Odda núna í ágúst. Þar fundum við
aðra tengingu því Siggi hafði alla tíð
borið mikla umhyggju fyrir þeim
bræðrum úr Gunnarsholti og var
mikill fjölskylduvinur tengdafor-
eldra minna. Siggi hafði eins og allir
sem vita sem þekktu alveg ofboðs-
lega gaman af öllum veiðiskap og
þótti ótrúlega seigur í öllu sem
tengdist því. Þá iðju stundaði hann
eftir bestu getu þegar hann var orð-
inn veikur. Ég á aldrei eftir að
gleyma því þegar ég fékk að fara
með honum og fleirum í Affallið í
fyrsta skipti. Þá fékk ég að fylgja
honum við hvert fótmál og hann
kenndi mér lífsins lystisemdir í
stangveiði. Hann sýndi mér hvar
fiskurinn lægi, hverju ég ætti að
beita og hvernig ég ætti að halda á
stönginni. Ég man líka hvað ég var
montin í mígandi rigningu og roki
þegar hann hrósaði mér fyrir að gef-
ast ekki upp og reyna samt að fá
fisk, þá varð ég sko montin. Siggi
var mikill viskubrunnur á þessum
sviðum og strákarnir úr holtinu
elskuðu þær stundir sem þeir áttu
með honum við þessa iðju.
Ég er heppin að hafa fengið að
kynnast þér. Við krakkarnir getum
verið svo þakklát fyrir að hafa eign-
ast einn svona bónus-afa-kall sem
vildi allt fyrir okkur gera.
Takk fyrir allt og allt. Við Sæmi,
mamma, Þórhallur, Jóna og Sigur-
veig verðum dugleg að tala um þig
við stelpurnar litlu svo þær muni vel
eftir þér þegar þær verða stærri.
Við skulum segja þeim að núna eigi
þær 2 engla á himnum, afa Svavar
og þig, sem passa þær alltaf. Okkur
Sæma finnst sárt að þú getir ekki
verið með okkur í ágúst en núna
ertu kominn á betri stað. Þar sem þú
ert frjáls og óháður fjötrum líkam-
ans sem var orðinn þreyttur í lokin
þó hugurinn vildi áfram og lífsviljinn
væri endalaus. Elsku vinur, þú munt
ávallt eiga sérstakan stað í hjarta
mínu.
Kær kveðja,
Vigdís.
Nú þegar Sigurður hefur hafið þá
ferð sem einhvern tíma bíður okkar
allra, rifjast upp ótal minningar um
„Sigga tófu“ eins og margir vinir og
kunningjar kölluðu hann, vegna
margra áratuga veiðimennsku hans.
Ég kynntist Sigurði fyrst í Gunn-
arsholti á Rangárvöllum sumarið
1965. Það var mikil upplifun fyrir
ungan kaupamann að fá að kynnast
þessu stórbýli og því fólki sem þar
starfaði undir dyggri forystu fyrrv.
landgræðslustjóra, Páls Sveinsson-
ar, og daglegri verkstjórn bróður-
sonar hans, Sveins Runólfssonar,
núverandi landgræðslustjóra. Okk-
ur sumarfólkinu varð jafnframt
fljótlega ljóst að Sigurður, þessi
keiki en jafnframt hógværi maður,
var í framvarðarsveit Páls.
Síðar, í nær tvo áratugi, hittumst
við oft í tengslum við áburðarflug
Landgræðslunnar og alltaf var jafn-
þægilegt og gott að spjalla við Sig-
urð með sitt prúða og rólega yfir-
bragð. Það var því sérlega ánægju-
legt þegar ég frétti síðsumars 2006
að við Sigurður, sem þá um tíma
hafði betur í baráttunni við sinn erf-
iða sjúkdóm, mundum lenda saman í
hópi hreindýra- og silungsveiði-
manna í veiðiferð til Grænlands.
Sú ferð er ógleymanleg. Sigurður,
sem var aldursforseti og heiðurs-
félagi hópsins, miðlaði þeim sem
vildu af reynslu sinni á sinn hægláta
og yfirvegaða hátt. Það var lán okk-
ar hinna að hann samþykkti að veiða
fyrsta dýrið seinni veiðidaginn, því
þegar það fannst, var það aðeins á
valdi albestu skotveiðimanna að
reyna við slíkt færi. Eftir að skotið
reið af gekk hann orðalaust að föllnu
dýrinu, meðan við hinir héldum enn
niðri í okkur andanum. Ekki var
síðra að fylgjast með þeim félögum
Sigurði og Guðmari Jóni gera að
dýrum sínum og hjálpa okkur hin-
um, sem styttra vorum komnir í list-
inni. Þá var ætíð stutt í glettnina og
húmorinn hjá Sigurði.
Sigurður ávann sér virðingu og
aðdáun sonar míns er hann sl. haust
bauð okkur á sitt eigið skotæfinga-
svæði við Hróarslæk á Rangávöll-
um. Hann leiðbeindi og kenndi unga
manninum meðferð og notkun
stærri veiðiriffla. Þar ríkti sama ró-
semin og æðruleysið og sl. haust í
heimsókn til hans á sjúkrahúsið, þar
sem Sigurður vildi ekki ræða sjúk-
dóma og þjáningar, en heldur fá
fréttir af veiðifélögunum og spjalla
um liðnar stundir.
Ég er þakklátur fyrir vinskap Sig-
urðar og fá að vera samferðamaður
hans um stund. Ég sendi systkinum
hans, vinum og vandamönnum sam-
úðarkveðjur. Minningin um góðan
dreng lifir.
Tryggvi Baldursson.
Sigurður Ásgeirsson
Snert hörpu mína, himinborna dís,
svo hlusti englar Guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
Ég heyri í fjarska villtan vængjaþyt.
Um varpann leikur draumsins perluglit.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
og hlustið, englar Guðs í Paradís.
Vertu sæll, minn kæri vinur.
Sigrún Aspelund.
HINSTA KVEÐJA
 Fleiri minningargreinar um Sig-
urð Ásgeirsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.