Morgunblaðið - 26.04.2008, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 26. APRÍL 2008 39
✝ Agnes Árna-dóttir fæddist í
Sauðhaga í Valla-
hreppi í Suður-
Múlasýslu 3. sept-
ember 1919. Hún
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
9. apríl síðastliðinn
eftir stutta sjúkra-
húslegu. Foreldrar
hennar voru Árni
Jónsson, f. 24. apríl
1888, d. 1932 og
Jónína Björnsdóttir,
f. 13. júlí 1885, d.
25. október 1968. Þau slitu sam-
vistir. Agnes ólst upp í Geitdal í
Skriðdal hjá fósturforeldrum sín-
um, þeim Einari Jónssyni bónda,
f. 5. desember 1891, d. 12. mars
1975 og eiginkonu hans, Amalíu
Björnsdóttur, f. 21. desember
1891, d. 3. maí 1984. Einar var
föðurbróðir Angesar og Amalía
móðursystir hennar. Fóstursystir
hennar er Ingibjörg Einarsdóttir,
búsett á Mýrum í Skriðdal, f.
27.okt 1913.
Agnes giftist Þórhalli Ein-
arssyni bónda þann 24. október
1941. Þórhallur fæddist að
Hvannstóði í Borgarfirði eystri
12. desember 1906, d. 19. júlí
1984. Hann fluttist á þriðja ári
með móður sinni að Mýrum í
Skriðdal og ólst þar upp hjá hjón-
4.desember 1974. 7) Herdís,
sjúkraliði, f. 7. maí 1954. Maki
Þorsteinn N. Ingvarsson, f. 4.
febrúar 1953. Þau eiga 3 börn. 8)
Þórarinn, mjólkurfræðingur, f.
21. október 1956. Maki María R.
Ólafsdóttir, f. 9. júní 1958. Þau
eiga eina dóttur. 9) Lárus, kjöt-
iðnaðarmaður, f. 28. júní 1959.
Maki Hildur E. J. Kolbeins, f. 20.
febrúar 1962. Þau eiga fjögur
börn og þrjú barnabörn. 10) Þór-
hildur, starfar á ferðaskrifstofu,
f. 25. mars 1965. Maki Reynir
Sturluson, f. 23.júní 1962. Þau
eiga þrjár dætur.
Agnes og Þórhallur hófu bú-
skap á Hreiðarsstöðum í Fellum
árið 1943 og bjuggu þar í fjögur
ár. Þaðan fluttu þau að Þingmúla
í Skriðdal og bjuggu þar í 13 ár.
Árið 1960 fluttust þau að Kirkju-
bóli í Norðfirði og stunduðu bú-
skap þar allt til ársins 1974. Þau
voru alla tíð dugmikið bændafólk
og framsýn á margan hátt. Árið
1974 brugðu þau búi og fluttust
suður í Kópavog þar sem þau
bjuggu í tvö ár. Eftir það lá leiðin
aftur austur á land á gamlar
heimaslóðir og settust þau að á
Egilsstöðum. Þar áttu þau mörg
góð ár saman. Agnes starfaði í
nokkur ár á Prjónastofunni
Dyngju. Árið 1990 flutti hún suð-
ur, bjó í Hafnarfirði í eitt ár og
eftir það í Sunnuhlíð í Kópavogi.
Útför Agnesar verður gerð frá
Egilsstaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 14.
unum Stefáni Þór-
arinssyni og Jónínu
Einarsdóttur. Agnes
og Þórhallur eign-
uðust 10 börn: 1)
Árni, verkamaður, f.
5. mars 1942. Hann
var giftur Svanfríði
Hagvaag. Þau slitu
samvistir. Þau eiga
eina dóttur og þrjú
barnabörn. 2)
Amalía, hjúkr-
unarfræðingur, f. 4.
apríl 1943. Maki Jó-
hann Kárason, f. 18.
maí 1944, d. 11. ágúst 1990. Dæt-
ur þeirra eru fjórar, barnabörnin
átta og eitt barnabarnabarn. 3)
Stefán, vélstjóri, f. 28. júlí 1944,
d. 19. mars 1995. Maki Svanhildur
Jónasdóttir, f. 4. júní 1947, d. 20.
september 1993. Þeirra synir eru
þrír og barnabörnin þrjú. 4) Ingi-
björg, vinnur við heimaþjónustu,
f. 2. ágúst 1945. Maki Gunnlaugur
Þorgilsson, f. 25. september 1946,
d. 12. mars 1988. Börn þeirra
voru fjögur. Elsti sonur þeirra
var Árni, f. 24. október 1967, d.
12. mars 1988. Barnabörnin eru
fimm. 5) Kristín, félagsliði, f. 24.
september 1946. Maki Helgi Jó-
hannsson, f. 6. júní 1948, d. 25.
desember 2007. Börn þeirra eru
fjögur og barnabörnin níu. 6)
Sveinn, kennari, f. 31. júlí 1950, d.
Elsku mamma mín.
Ekki gat mig órað fyrir því þegar
ég kvaddi þig með kossi í litlu nota-
legu íbúðinni þinni í Sunnuhlíð, dag-
inn fyrir páskafrí, að það yrði í síð-
asta sinn sem ég hitti þig þar. Daginn
eftir skruppum við fjölskyldan til út-
landa svo vika leið á milli þess sem
við hittumst næst. Þá varstu komin á
Landspítalann í Fossvogi þar sem þú
háðir stutta en erfiða baráttu við
veikindi sem höfðu yfirhöndina að
lokum.
Ég sakna þín sárt og minningar og
myndir, svo ótal margar, koma upp í
hugann. Ég minnist æskuáranna á
Kirkjubóli í Norðfirði þar sem þið
pabbi stýrðuð fallegu og stóru búi
með miklum myndarskap. Dugnaður
þinn, umhyggja og hlýja fyrir mönn-
um og málleysingum var einkenn-
andi í fari þínu alla tíð. Ég man eftir
litlu veikburða lömbunum sem eygðu
lífsvon í ofninum í eldhúsinu. Ég man
eftir gullabúinu mínu í lægðinni fyrir
ofan fjósið þar sem ég hélt ófá kaffi-
boðin og bauð þér upp á moldarkök-
ur, fagurlega skreyttar fíflum og sól-
eyjum. Ég man eftir þér úti á túni í
heyskap, inni í fjósi að mjólka kýrn-
ar, inni í húsi að elda og baka og svo
mætti lengi telja. Gestrisni þín var
einnig óendanleg og þér ávallt um-
hugað að gera vel við alla sem komu í
heimsókn, hvort sem var í sveitinni, á
Egilsstöðum eða seinna meir í
Sunnuhlíð.
Þú hafðir svo stórt hjarta og hlýjan
faðm elsku mamma. Þú áttir líka sér-
staklega auðvelt með að umgangast
fólk og alltaf tilbúin að leggja öðrum
lið. Ekki fórum við Reynir varhluta
af hjálpsemi þinni enda varstu alltaf
boðin og búin að koma og passa stelp-
urnar okkar þegar þær voru litlar og
barst sérstaka umhyggju fyrir þeim.
Við fjölskyldan eigum svo margar
minningar um notalegar samveru-
stundir með þér og kemur aðfanga-
dagur sérstaklega upp í hugann en
hann áttum við Reynir og stelpurnar
óskiptan með þér alla tíð síðustu 17
árin. Rjúpur voru alltaf á borðum
eins og í sveitinni forðum. Þetta var
þinn siður sem mér fannst sjálfri
ómissandi að halda í. Það verður
óraunverulegt og tómlegt að hafa þig
ekki til að stússast í eldhúsinu með
mér næstu jól og sjá þig hverfa í
pakkaflóðið.
Þú varst mikil félagsvera og þér
leið best í návistum við ættingja og
vini. Ómetanlegar eru stundirnar
sem við áttum saman í hádeginu í
Sunnuhlíð oft í viku og iðulega kíkti
einhver annar úr stórfjölskyldunni
við hjá þér daglega eða sótti þig um
helgar í mat eða kaffi. Þú átt stóran
afkomendahóp sem þú varst stolt af
og erum við öll glöð yfir því að síðasta
sumar áttir þú yndislegar stundir á
stóru ættarmóti systkina pabba á
Borgarfirði eystri. Þar varst þú heið-
ursgestur sem eini eftirlifandi mak-
inn. Þú naust þín í hvívetna meðal
fólksins í fallegu veðri og umhverfi og
heimsóttir gamlar æskuslóðir í
Skriðdal sem þú minntist ævinlega
með gleði og hlýju og glampa í aug-
um.
Elsku mamma, þú gafst svo mikið
af þér og alúð þín og hlýja fyrir öðr-
um var eftirtekarverð. Þú lést alla
aðra en þig hafa forgang en varst þó
jafnframt mjög sjálfstæð og föst á
þínu alla tíð og allt fram undir það
síðasta.
Mikil var reisn þín.
Þú ert hetjan mín.
Þín,
Þórhildur
Fyrstu minningarnar um ömmu
eru þegar við erum litlar stúlkur að
koma í sveitina á Kirkjuból í Norð-
fjarðarsveit. Þetta voru dagar sak-
leysisins í endalausu sólskini. Við
systur og Þórhildur frænka, yngsta
systir mömmu, lékum í gullabúinu
hennar Þórhildar og sóttum bökun-
arefni og ýmsar nauðsynjar inn til
ömmu, því nauðsynlegt var að
krydda vel og skreyta afraksturinn.
Því næst var kallað í hundinn Kát og
honum boðið upp á herlegheitin.
Minningarnar úr sveitinni eru dýr-
mætar og að sumu leyti óljósar.
Amma stjórnaði ásamt afa með
myndarbrag og við nutum góðs af
því.
Afi og amma fluttu í Kópavoginn.
Við vorum tíðir gestir á heimilinu
enda stutt að fara. Höfuðborgar-
svæðið átti þó ekki við hana ömmu og
fluttu þau aftur austur og nú til Eg-
ilsstaða.
Afi dó sumarið 1984 og amma varð
ein. Stærsti hluti fjölskyldunnar var
kominn suður og því lá beinast við að
amma flytti aftur til að vera nær fólk-
inu sínu.
Amma flutti í fallega litla íbúð á
Kópavogsbraut við Sunnuhlíð þar
sem hún hélt heimili fram á síðasta
dag. Það var alltaf notalegt að koma
til hennar. Bollarnir sóttir upp í skáp
fyrir kaffisopann og ef sérsaklega lá
vel á henni voru fínu Cananda-boll-
arnir brúkaðir. Eitthvert góðgæti
var alltaf á boðstólum. Amma var
gestrisin og hafði áhuga á að leggja
vel og fallega á borð.
Amma var góð manneskja, hún var
iðin með eindæmum og kunni því illa
að fólk slægi slöku við. Allir áttu að
leggja hönd á plóginn enda hafði lífið
verið erilsamt á stóru heimili þar sem
miklu skipti að allir tækju þátt. Hún
var lagin við að stjórna og gerði það
leynt og ljóst fram á síðasta dag. Það
var ekki laust við að við brostum
stundum út í annað þegar hún tók
völdin í sínar hendur.
Amma lét sér mjög annt um
náungann, hún var lítillát, hugsaði
vel um alla í kringum sig. Hún var
glaðleg og hláturmild og smitaði
nærstædda með hlátri sínu.
Það fer um okkur tómleikatilfinn-
ing að hugsa til þess að þessar stund-
ir hjá ömmu verða ekki fleiri. Eftir
stendur stór og samhent fjölskylda,
stolt af þessari konu sem skildi svo
mikið eftir sig.
Við kveðjum með söknuði og þakk-
læti.
Ester og Agnes.
Með sorg og söknuði í hjarta
kveðjum við Agnesi ömmu okkar.
Margar minningar leita á hugann
og þá sérstaklega minningar um þær
notalegu stundir sem við áttum í eld-
húskróknum heima hjá henni í Kópa-
vogi.
Alltaf tók hún á móti okkur með
bros á vör og hlýjan faðm.
Amma var glaðleg, léttlynd og hjá
henni var ávallt stutt í hláturinn.
Sagt er að hláturinn lengi lífið og er-
um við vissar um að það sé satt því
við fengum að njóta ömmu okkar
fram á áttugasta og níunda aldursár
og var hún nær alla sína ævi við góða
heilsu.
Við sjáum, að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóstið þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Í sölum heimsins sólin skín,
við sendum kveðju upp til þín.
Þínar
Bryndís Fjóla og Auður
Sveinbjörg.
Elsku amma
Mikið er skrítið að hafa þig ekki
hér með okkur lengur. Við bjugg-
umst eiginlega við að þú yrðir alltaf
til staðar, að við myndum koma með
börnin okkar í heimsókn til lang-
ömmu í Sunnuhlíð í framtíðinni, en
þannig er lífið víst ekki. Við erum
þakklátar fyrir þann tíma sem við
áttum með þér og eigum fullt af ynd-
islegum minningum. Öll jól síðan við
munum eftir okkur hefur þú alltaf
verið hjá okkur og þegar við vorum
litlar vorum við alltaf svolítið öfund-
sjúkar yfir því að þú áttir alltaf lang-
flestu pakkana. Næstu jól eiga eftir
að vera tómleg en þú verður alltaf
með okkur í hjartanu. Við eigum
einnig margar skemmtilegar minn-
ingar úr Sunnuhlíð enda alltaf sendar
til þín í öllum skólafríum. Þú áttir
alltaf eitthvert gotterí í pokahorninu
til að gefa dúfunum eða kúlunum þín-
um eins og þú kallaðir okkur. Þegar
við lítum til baka þá þykir okkur
voðalega vænt um þessi gæluorð. Þú
fylgdist alltaf vel með okkur og ef
mamma og pabbi fóru út að kvöldlagi
leið þér best ef þú vissir af okkur
systrum saman heima og værum
ekkert að fara neitt. ,,Þið verðið bara
góðar heima er það ekki?“ var spurn-
ing sem við fengum iðulega að heyra,
jafnvel þótt við eltumst.
Þér þótti svo vænt um okkur og
vildir okkur allt það besta og fundum
við allar sannarlega fyrir þeirri miklu
væntumþykju. Þú varst yndisleg, góð
og hlý og eigum við eftir að sakna þín
mikið.
Við elskum þig.
Þínar kúlur,
Marta, Stefanía Rut og
Daníela Rún.
Það urðu ákveðin kaflaskil í lífi
okkar núna fyrir stuttu. Agnes amma
var látin! Hvað getur maður sagt á
svona stundu? Maður finnur óneit-
anlega fyrir tómleika, enda er það
staðreynd að þegar fólkið sem hefur
fylgt manni frá fyrstu tíð fer að falla
frá vantar stóran hluta í líf manns.
Þessir höfðingjar eiga jú mikinn þátt
í því hvernig manneskja maður er í
dag.
Það var alltaf gott að koma í heim-
sókn til ömmu í Sunnuhlíðina. Alltaf
bar hún kræsingar á borð og það
þýddi sko ekkert fyrir mann að vera
með einhverjar afsakanir um megr-
un eða eitthvað álíka. „Láttu ekki
svona og fáðu þér, elskan.“ Og maður
gerði það, þó svo að maður væri full-
ur upp í kok þá fékk maður sér af því
að amma sagði manni að gera það.
Og maður sagði sko ekki nei við
ömmu! Það sem var kannski líka
skemmtilegast við þetta allt var að
maður fékk síðan eftirrétt, einn
súkkulaðimola í eftirrétt. Eftir að
amma flutti suður frá Egilsstöðum
varð það að hefð hjá okkur systkin-
unum að kíkja til hennar með pakka
á aðfangadag. Undir það síðasta var
það algjör nauðsyn að hitta ömmu á
aðfangadag og kom það fyrir nokkr-
um sinnum að maður leitaði hana
uppi hjá Þórhildi frænku en þar var
hún í mat. Þá fussaði hún oft og
sveiaði þegar maður rétti henni
pakkann enda var þetta nú bara al-
gjör óþarfi.
Við áttum margar góðar stundir
með ömmu, en það sem stendur
kannski upp úr er þegar hún tók þátt
í sláturgerð með okkur núna í haust.
Pabbi hafði boðið henni í mat og sagt
henni að við ætluðum að taka slátrið
sjálf og hún fór svona smátt og smátt
að flýta komutímanum til okkar.
Kvöldið fyrir sláturgerðina hringdi
hún og spurði hvort það væri ekki
hægt að sækja hana upp úr hádeg-
inu, hana langaði svo að vera með,
hún gæti jafnvel saumað einn kepp
eða svo. Þegar við byrjuðum sat hún
við borðið og sagði: „Ég get nú ekki
saumað mikið“, en svo byrjaði hún að
sauma. Og frúin stóð við borðið og
saumaði hraðar en saumavél og hrað-
ar en ungu konurnar. Og hún var líka
ekkert á því að hvíla sig. Þetta er að
okkar mati það sem lýsir ömmu best!
Baráttukona og dugnaðarforkur
fram í fingurgóma.
Við eigum eftir að sakna þín elsku
amma okkar. En við huggum okkur
við það að núna geturðu hlaupið um
engin á Kirkjubóli með karlinum
honum afa.
Hvíldu í friði elsku amma okkar!
Ásthildur Jóna, Sveinn Ólafur,
Óttar Freyr og Hugrún Ösp.
Með sorg og söknuði í hjarta
kveðjum við Agnesi ömmu okkar.
Margar minningar leita á hugann
og þá sérstaklega minningar um þær
notalegu stundir sem við áttum í eld-
húskróknum heima hjá henni í Kópa-
vogi.
Alltaf tók hún á móti okkur með
bros á vör og hlýjan faðm.
Amma var glaðleg, léttlynd og hjá
henni var ávallt stutt í hláturinn.
Sagt er að hláturinn lengi lífið og er-
um við vissar um að það sé satt því
við fengum að njóta ömmu okkar
fram á áttugasta og níunda aldursár
og var hún nær alla sína ævi við góða
heilsu.
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær,
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson.)
Í sölum heimsins sólin skín, við
sendum kveðju upp til þín.
Þínar,
Bryndís Fjóla og
Auður Sveinbjörg.
Elsku amma.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleym-
ist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
Með hjartað fullt af virðingu kveðj-
um við þig og biðjum þig að hugsa um
pabba okkar sem var þér svo kær.
Far þú í friði, friður Guðs þig
blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín,
Soffía, Þórhallur, Elva Rut,
Sunna Björg og fjölskyldur.
Agnes Árnadóttir
Þá ég hníg í djúpið dimma,
Drottinn, ráð þú hvernig fer.
þótt mér hverfi heimsins gæði, –
hverfi allt sem kærst mér er;
Æðri heimur, himnafaðir,
hinumegin fagnar mér.
(M. Joch.)
Elsku langamma. Takk fyrir
allar góðu stundirnar okkar.
Guð geymi þig.
Kristey Lea, Símon Gabríel
og Aron Breki.
HINSTA KVEÐJA
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skilafrestur | Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að berast
fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi
eða þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða grein berst ekki innan hins til-
tekna skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss
er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skila-
frestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar séu ekki lengri en 3.000 slög (stafir með bilum -
mælt í Tools/Word Count). Ekki er unnt að senda lengri grein. Hægt er að
senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og votta þeim sem
kvaddur er virðingu sína án þess að það sé gert með langri grein. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli, sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá, sem fjallað er
um, fæddist, hvar og hvenær hann lést, um foreldra hans, systkini, maka og
börn og loks hvaðan útförin fer fram og klukkan hvað athöfnin hefst. Ætlast
er til að þetta komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í
minningargreinunum.
Minningargreinar