Skinfaxi - 01.11.1933, Síða 25

SKINFAXI
105
Eigi er niikil fjölbreytni í háttum og rími færeyskra
þjóðkvæða. Stafarím er ekkert, eða þá mjög ófullkom-
ið. Algengast er, að í erindi séu tvær ljóðlínur með
endarími, eða þá fjórar ljóðlinur og endarím í ann-
ari og fjórðu línu. Venja er, að viðlag fylgi hverju
kvæði. Skulu liér tekin tvö dæmi, til þess að sýna mál
kvæðanna og rím, en efnismeðferð verður varla mörk-
uð af svo litlum dæmum. Eru þá fyrst þrjú upphafs-
erindi af Sigmundar kvæði:
Ólavur kongur kristnum býður
gud og mildar miskunnar tiðir.
Ólavur heitir á sveina tvá:
heintið Sigmund inn til vár.
Áðrenn teir hövdu hálvtalað orð,
tá var Sigmundur inn fyri borð.
En viðlag kvæðisins er þetta:
Noregis menn, dansið væl og stillir;*)
stillir*) yðar allra, riddara, Noregis menn,
dansum væl og stillir.*)
Ilitt dæmið er úr kvæðinu um Kjartan Ólafsson:
Kjartan gongur við Guðrun að tala,
tað mátti eingin hoyra,
segði frunni ætlan sín,
hon rodnaði sum ein droyri.
Leggur hann hendur um frúnnar háls,
mælir við liana so blíðum:
ísland skal eg á sumri hava,
vel máttú mær bíða.
*) Stillir = konungur.