Skinfaxi - 01.11.1933, Qupperneq 45

SKINFAXI
125
II.
Það var einu sinni sagt um norðlenzkan bónda, sem
fór á stúfana til þess að andæfa hinu gálauslega tali
nútímaskáldanna um kynferðismálin, að það liefði ekki
verið hrifning og eldmóður, sem ýtti honum fram á
ritvöllinn, heldur viðspvrna og andóf.
Þelta verður tæplega sagt um Sigurjón Jónsson á
Þorgeirsstöðum.
Það er ekki einu sinni viðspyrna eða andóf, sem kem-
ur lionuni af stað, og því síður lirifni eða eldmóður.
Það verður ekki bctur séð, en að tilfinning sú, sem
stjórnað liefir penna hans á nýársdag, sé hræðsla —
hræðsla, sem nálgast það, að vera ókarlmannleg.
Honum fer líkt og harni, sem kemur til mömmu sinn-
ar og’ segist liafa séð eittlivað ljólt i göngunum, en við
nánari athugun kemur svo upp úr kafinu, að þetta
Ijóta og skelfilega, sem það hugði vera, var hvorki ljótt
né skelfilegt, heldur hara eitt af systkinum þess, sem
var þar á flakki.
Hefði eg átt kost á að heimsækja Sigurjón á Þorgeirs-
stöðum, mundi eg hafa sezt á rúmið hjá honum og
spjallað við hann um þessa hluti i ró og næði. Því mið-
ur get eg ekki veitt mér þá ánægju. Á milli okkar liggja
öll íslands öræfi. En af því að eg á ekki þvi iáni að
fagna, verð eg að hiðja Skinfaxa fyrir eftirfarandi
hollaleggingar, með þvi líka að mér er ekki grunlaust
um, að sumir lesendur lians kunni að taka svipuðum
tökum á málum þeim, sem hér er um að ræða og Sigur-
jón á Þorgeirsstöðum. Hafa þeir þvi vafalaust gott af
að lesa þessar línur, enda eru þær aðallega ætlaðar
fólki með þannig lagaðan þenkimáta; a. m. lc. býst eg
við, að „kommúnistar“ láli sér fátt um finnast, ef þeir
skyldu reka augun i ])essa ritsmið.
Sigurjón talar ákaflega mikið um byltirigastefnur í
grein sinni. Á hann þar aðalelga við „kommúnismann“,
enda sagði útvarpið, þegar það skýrði frá efni ritsins,