Skinfaxi - 01.11.1933, Qupperneq 58

SKINFAXI
138
gildisspjöll, að drekka sig kenndan við og við. Ungir
sveinar geta nú, borið liöfuð liátt og litið án blygðunar
framan í livern sem er, þótt valdið liafi ölæðisspjöll-
um á mannfundum, legið ælandi á almannafæri eða
komið flækingsrökkum i stað hundaþúfu á vegum úti.
Það er orðið „fínt“ að drekka, bæði fyrir menn og
meyjar. Hitt er hálfgerð niðrún, eða að minnsta kosti
útúrboruháttur, hugleysi eða gamaldags smámunasemi,
að vilja ekki súpa á í kunningjahópi. Almenningsálit-
ið beldur hlífiskildi yfir heimabruggi, þar sem það er
rekið. Það getur ekki þrifizt, þar sem þorri manna vill
eklci slikt þola. Heilbrigt almenningsáiil er bczta lög-
reglan i bannlandi.
Þetta er ástand þjóðarinnar nú um sinn. Og þessu
líkt er ástand ungmennafélaganna. Þau cru ekki ann-
að en lítið brot af þjóðinni. Brot, sem líkist heildinni,
liefir kosti bennar og galla og er báð aldarhætti lið-
andi líma. Ungmennafélagar eru fæstir hafnir yfir
samtíð sína, en bafa veiíur og vantanir, eins og fólk
flest. Þess vegna bafa nokkuð margir þeirra lirakizt
l’yrir straumi tímans af þeirri leið, sem þeir liöfðu val-
ið sér, er þeir gerðust ungmennafélagar. Þeir liafa ekki
staðizt ögranir liinna, er á flöskunni héldu, og látið
raunverulegt bugrekki fyrir ímyndað. Þeir hafa ekki
liaft bolmagn lil að risa gegn tízkunni, sem lét vera
„fínt“ að súpa á. Og kjörorð aldarfarsins: „livað gerir
það til?“ hefir hljómað nægilega oft i eyrum þeirra
til ])ess, að þeir liættu að gcra sér rellu út af öðrum
eins „smámunum“ og rofnu drengskaparlieiti. Þó bef-
ir slæm samvizka í þessu efni vafalaust fjarlægt marg-
an félagsmann félaginu sinu. Og meðvitund félags um
vanmátt og vanrækslu í bindindisefnum iiefir oft og
víða firrt það kjarki og dregið úr því þrótt lil ann-
arra framkvæmda.
í sainbandsfélögum U. M. F. í. gat enginn verið lög-
legur félagi, nema bann befði skriflega „lofað því og