Skinfaxi - 01.11.1933, Síða 61

SIvINFAXI
141
sanna megi með rökum, að liún vilji það, sem miður fer.
Annars verða þau að nátttröllum og steini.
Hér er eigi mælt án reynslu, þvi að sum liéraðssam-
höndin liafa gert kröftulegar tilraunir til að losna við
hindindisbrot. Má nefna til dæmis Héraðssambandið
Skarphéðin. Það hefir að baki tíu ára þrotlaust slrið
í þessu efni. Héraðsþing og héraðsstjórn gengu ríkt eft-
ir, að félögin hefðu lireinan skjöld. Hvað eftir annað
var gengið eftir nýjum undirskriftum undir hindindis-
heitið. Sum félög skelltu skollaeyrum við þessu. Önnur
lireinsuðu til, en lijá þeim sótti jafnan aftur í sama
horf. Heildarástandið innan héraðssamhandsins versn-
aði því meir sem lengra leið, þar til síðasta liéraðsþing
sá ekki fram á annað en upplausn sambandsins, ef
ganga ætti ríkt eftir bindindi. Þetta er stærsta héraðs-
sambandið. Og það er ekki eitt um að liafa hrotinn
pott.
Ýmsir munu vafalaust lialda þvi fram, að samhands-
þing U. M. F. í. hefði átt að kæra sig kollótt um allar
þessar staðreyndir, halda sitt strik i bindindismálinu og
beygja livergi af. Reka miskunnarlaust öll þau félög,
sem gátu ekki verið eða vildu ekki vera hrein bindindis-
félög. Nú vita kunnugir, að þau félög eru fleiri en hin,
og að ýms þeirra vinna ærið og ágætt starf að málum
U. M. F., þó að sá ljóður sé á ráði þeirra, að margir
íelagsmenn fáist ekki til að láta vera að „súpa á“ ein-
stöku sinnum. Því að eins er unnt að halda fram, að
reka eigi öll þessi félög, að því sé haldið fram um leið,
að hindindismálið eitt sé meira vert. en öll önnur við-
fangsefni U. M. F. til samans, og að minni liluti eigi að
ráða fyrir meiri hluta.
3. Þá er komið að þeirri leið, sem sambandsþing U.
M. F. í. varð sammála um að velja: að liætta að krefj-
ast bindindisheits af liverjum einstaldingi, er í sam-
bandsfélag gengur. Og ekki einasta þess, heldur allra
Iiátiðlegra og stórorðra loforða.