Skinfaxi - 01.10.1934, Qupperneq 31

SKINFAXI
111
annan. Hann var þraulseigur, bóndinn, sem bar á bak-
inu 80 punda baggann úr kaupstaðnum heim til sin,
5 stunda ferð. 1 buga mínum bregður fyrir mynd af
honum, þar sem hann þrannnar upp með ánni í
skammdegisrökkrinu. Lági bærinn lians er liálfur 1
snjó. En hann nær þangað heilu og höldnu, og að vísu
kemur hann ekki alveg að tómum kofannm, því er nú
betur. — Eg sé hann líka standa yfir fénu sinu npp í
brékkunni. Hópurinn er lítill og jörðin svo sem engin.
Þorrastormurinn næðir nmhverfis. En bóndinn lield-
ur á sér lúla. Hann mokar snjónum burt með rekn.
Hann veit hvar haglendið er bezt. Og á eftir lætnr hann
hjörð sína krafsa betur bnrt snjóinn og beitir henni
á þessa iitlu bletti. —
En núna er öðruvísi umlivorfs í dalnum. Hann er
nú klæddur sinum fegursta skrúða, og' helzt lítur út fyr-
ir, að hann vilji ekki við það kannast, hversu hart hann
iiefir stundum agað börsi sín. En Miðaftanlinjúkur
mænir þögull ofan yfir dalinn. Mætti hann mæla,
myndi liann liafa frá mörgu að segja.
Ain niðar inni í dalnum. Morgunsóiin ris. Hún
gyliir fjallalmjúkana, sem enn eru faldaðir fönnum.
Ærnar rísa á fætur og dreifa sér víðsvegar. Lömbin
í'vlgja þeim.
Við höldum iieimleiðis. Féð felum við forsjá allra
góðra vætta i eyðidalnum, sem einu sinni var byggður.
Þar á það að vera í sumardvöl.
Við komum heim þegar morgunsólin laugar allt í
gcislafióði sínu. Hamrabellin að vestanverðu í dalnum
ldæja nú við henni, og þar ber hvergi skugga á. En úti
við hafsbrún er því iikast sem sjái í dökkan vegg. Þar
er þokubakki í uppsiglingu. Bráðum mun þokan byrgja
alla útsýn.
En við bíðum ekki eftir þvi. Svefninn sældr okkur
Iieim og þreytan. Nú skulum við hvíla okkur í dag. Það
er lielgur dagur, hvíldardagur, sunnudagurinn fyrsti