Skinfaxi - 01.05.1942, Blaðsíða 26

2(3
SKINFAXI
og reynsla æfinganna leiða í ljós, livað hverjum hentar bezt
í því efni, og hvar hver einstaklingur byrjar að lengja skref-
ir. (3—5 seinustu) á undan uppstökkinu.
Fremsta myndin sýnir þær þrjár hreyfingar, sem í eftirfar-
andi röð efla stökldyftuna: 1) Uppsveifla sveiflufótarins.
2) Uppsveifla handleggjanna, ásamt lyftu axla og mjaðma,
fyrir tilverknað hryggvöðvanna. Við þessa lyftu minnkar
þunginn á stökkfætinum. 3) Kröftug fráspyrna stökkfótar. —
Þá er uppstökk. Viðnám hælsins öruggt. — Loks skakkt upp-
stökk. Viðnám hælsins ekkert (rennur). Braut þungamiðj-
unnar lág.
Uppstökkið hefst á liví, að hæll stökkfótarins nemur við
jörðu — stappar niður. Af hælnum færist líkamsþung-
inn yfir á táberg og lær af atrennuhraðanum. Bolurinn var
nokkuð aftan við stökkfótinn, er hællinn nam við jörðu, og
hné stökkfótar bogið. Líkami stökkmannsins er, i þeirri and-
rá, er þungamiðjan er lóðrétt yfir stökkfætinum, nokkuð lík-
ur stálfjöður er hefir stuðningsendann á jörðti — og í þcirri
svipan hefst „stökkskrefið".. Lausa fætinum — sveiflufætin-
um, — er sveiflað með hálfbognu hné upp í brjósthæð, eða
vel það. Hreyfing hans, ásamt axla- og handléggja teygju-
sveiflunum, auka lyftinguna í stökkinu og minnka líkams-
þungann á stökkfætinum, sem nú réttist og skilur við jörð-
ina með fráspyrnu af tánum. Stökkmaðurinn lýftist upp —
spyrnir sér upp. Stökkfóturinn „hangir“ augnablik, en lyftist
síðan boginn — afslappaður — á eftir i eðlilegri slcrefhreyf-
ingu, og þegar hné hans liefir náð upp á móts við rána, hefjast
fóta-, bak- og mjaðmahreyfingar á þann hátt, sem liver kýs
sér, eða æfingin leiðir í ljós, að honum er eðlilegastur. Áríð-
andi er að trufla ekki jafnvægi líkamans, meðan á lyfting-
unni stendur, með spörkum eða bolvindum.