Skinfaxi - 01.04.1949, Blaðsíða 29

SKINFAXI
29
«g aftur milli þess, sem þeir imeigðu sig með miklum
'virðuleik. Flestir dansarnir gáfu dönsurunum tæki-
íæri lil að sýna hin íburðarmiklu föt sín. Konurnar
’voru umkringdar hinum fögru viðu pilsum, en að
öðru leyti var tíguleikanum að mestu haldið uppi
Jneð „lífstykkjum“ sem takmörkuðu mjög hreyfingar
KVennanna. Hreyfingar karlmannanna voru prýddar
armhreyfingum, sem sérstaldega miðuðu að því að
sýna pífur, blúndur og ganeringar, sem prýddu ermar
á fotum „kaveleranna".
Hirðdansarnir voru nolckuð mismunandi að gerð.
Margir voru mjög hægir, svo sem Pavane (spánskur
að uppruna), Allemande (þýzkur), Sarabande
(spánskur) , Passecalia og Menuet. Aðrir voru nokkuð
hraðir og má sérstaklega nefna Galliard Gavottc og
Gigue. Auk Jiessara dansa voru nokkrir fleiri dansar
algengir meðal hirðanna. Einn franskur dans frá
þessum tíma komst ekki í hirð-danssalina, en það var
Bouree. Á dans þennan var litið líkt og nútíminn lít-
úr á jitterbug— sem heldur villtan dans fyrir virðu-
legar samkomur.
Hirðdansarnir hárust frá einni hirð til annarrar, en
'voru lítt dansaðir af öðrum en aðlinum. Oftast voru
dansarnir flokkaðir í hópa, en algengasta röðin -—
Suite —var hægur Allemande dans, hraður dans, liæg-
úr dans og liraður dans. Þótt dansarnir væru ótvírætt
sprottnir frá þjóðdönsunum, fordæmdu hirðdans-
úieistararnir dans almúgans, þjóðdansana.
Tónsnillingar þessa tíma sömdu lög fyrir dansana,
■sem annaðhvort voru sungin eða leikin fyrir dans-
inum. Út frá þessari hirðdansmúsík þróuðust alkunn
músík-form, eða stef og tilbrigði og sónötu-form.
Jafnframt því sem hirðir hinna ýmsu landa skemmtu
sér við þátttöku i hirðdönsum, hófst þróun sýniiigar-
dansins eða leiklnisdans, ballet. Ballet var fyrst i stað
sambland af skrautsýningum, upplestri eða ræðum