Skinfaxi - 01.04.1949, Qupperneq 32

32
SKÍNFAXI
oCúkuíl -J'sriitii
tianáóon .
Gifta íslenzkrai* þjóðar.
Ræða sú, sem fer hér á eftir, var flutt i
Keflavík 30. jan. síðastl., á fundi, sem Þjóð-
varnarf élagið efndi til. Hún er birt hér sam-
kvæmt ósk ritstjóra Skinfaxa.
Saga íslenzkrar þjóðar er merkileg um margt, sér-
kennileg og lærdómsrík. Þess vegna er hverjum ís-
lendingi liollt og nauðsynlegt að skyggnast um á hlöð-
um hennar. Þar endurspeglast líf þeirra manna og
kvenna, sem vér eigum tilveru vora að þakka. Þar
kennurn vér glóð í brjósti snauðrar og hrjáðrar þjóð-
ar, glóð, sem aldrei kulnaði að fullu, hversu sem í
móti hlés. Þar skynjum vér þrályndi og seiglu land-
ans, sem mótast ha'fði af langri nauð og mikilli. Við
sjónum vorum hlasir dökkvi, húmþekja sögunnar,
þegar ekki mátti í millum sjá, hvort islenzk þjóð fengi
borgið lífi sínu eða ekki. En í hrjósti hennar lifði
glóðin, og undir húmþekju umkomuleysis urðu til sí-
gihl listaverk á heimsmælikvarða. Fram til þessa hafa
þau reynzt drýgst á metum til þess að sanna umheim-
inum, að á þessum einmana hólma hafi húið og húi
þjóð, sein alið hafi óumdeilda menningu, varðveitt
lykil að norrænni tungu og þar með viðlialdið sér-
stöku þjóðerni.
Um síðustu aldamót sagði orðsnjall íslendingur, að
í sjálfstæðisbaráttu þjóðarinnar hefði Eggert Ólafs-
son verið dagsbrúnin, Jónas Hallgrímsson og Fjöln-
ismenn morgunroðinn, en Jón Sigurðsson sólin sjálf.
Vísl er það, að aldrei verður skuld vor við þessa
látnu landa vora að fullu greidd, en þótt Jón Sig-
urðsson væri lilíf og skjöldur þessarar þjóðar, meðan
liann var og hét. megum vér aldrei gleyma þvi, að al-