Andvari - 01.01.1982, Síða 12

10
GUNNAR ÁRNASON
ANDVARl
arprestur Sigurðar Gunnarssonar í Stykkishólmi, en var litlu síðar veitt
Helgafell. Hann sat þó áfram í Stykkishólmi, og hálft ár gegndi hann líka
Breiðabólstaðarprestakalli á Skógarströnd.
Til þess var tekið, hvað séra Asmundur lét sér annt um börnin, og
var það ekki sízt mikils vert, því að þá var harnakennsla rétt að byrja og
fjarri því, að hún væri jafn löng og fjölbreytt og síðar varð.
Hann lét sér ekki síður annt um að vanda ræður sínar, sem háru skýran
vott trúarskoðana hans og ræðumennsku. Síðar komu tvær hækur, sem
innihalda þær og eru báðar með sama nafni: Frá heimi fagnaðarerindisins,
Bendir það til boðunar og fyrirmyndar frelsarans.
I lér fara á eftir örstuttir kaflar úr þrem þeirra þessu ti'l frekari skýringar:
Veganesti.
Hún er erfið leiðin, sem liggur til lífsins. . . . Við þurfurn aðeins að
eignast það veganesti, sem getur tryggt okkur það, að kraftar okkar þrjóti
ekki. Hvsr fæst slíkt veganesti? Hjá honum einum, sem er vegurinn, sann-
leikurinn og lífið. Því er það ráðið að beina sjónum okkar til hans, missa
aldrei sjónar á honum alla leiðina, eiga hann að förunaut, fræðara og fyrir-
mynd ævinlega, þá hregzt okkur ekki veganestið. . . .
Ekki treysti ég mér að segja upp nein lög um það, á hvern hátt manns-
sálin eigi að þroskast . . . þó vil ég nefna þrennt, sem ég hugsa að öllum sé
nauðsynlegt til þess að ná sem mestum þroska og fullkomnun, og skulum
vér reyna að hafa það hugfast í allri okkar þroskaleit. En það er þetta:
Vertu sannur í hugsunum og verkum, svo að Guð megi sífellt búa í
þinni sá'l.
Mundu það, að þú heyrir heildinni til.
Reyndu að komast í persónulegt samfélag við hinn lrfandi Drottin
Jesúm Krist. . . .
Eina áhugamálið verður þetta: Bara ég geti leitt aðra nær birtunni og
hamingjunni. Bara ég rnegi hjálpa þeim eitthvað áleiðis, sem Guð hefur
kallað mig til að vinna með og fyrir, og sál mín alltaf vera heit af kær-
leika til þeirra, jafnt þó að hjartað kólni og hætti að slá.
I rósemi og trausti skal yðar styrhur vera.
Það var um nótt úti á Genesaretvatni, þar var bátur á ferð í myrkrinu
og lá undir miklum ágjöfum. Það hafði hvesst skyndilega með snöggum
byljum handan frá hæðunum við vatnið. Oldurnar risu hærra og hærra,
og þott báturinn sé vel menntur og æfðir sjómenn, þá liggur við, að hann