Andvari - 01.01.1982, Síða 22

20
GUNNAR ÁRNASON
ANDVARI
þeim á jpví í leiftursyn, og nú gafst jpeim kostur á að iýsa jpvi. Sá, sem er
elztur jpeirra að sjá, verður fyrstur til svars og ftefur orðið fyrir öllum. Sigur-
fögnuður er í rödd lians: „Þú ert Kristur."
Fyrsta játning lærisveina meistarans hljómar í eyrurn lians - fyrsta
guðsjjjónusta kristinna manna er haldin.
„Þú ert Kristur," sagði lærisveinninn.
„En jrú ert Pétur,“ svarar meistarinn. „Og á jtessum kletti mun ég
byggja kirkju mína, og hlið heljar skulu eigi verða henni yfirsterkari." Um
leið og hann segir þetta, verður honum litið til musteris Agústusar uppi á
hamrinum fyrir norðan hann. Það á fyrir sér að hrynja og allt hið víðlenda
og volduga Rómaríki. En í stað jiess skal rísa nýtt musteri, andlegt, eilíft, er
aldrei mun á grunn ganga - kirkja hans sjálfs. Og Pétur er kletturinn. vm
hann ætlar að byggja hana á, postulinn, er á fyrir höndum að flytja jiannig
vitnisburðinn um hann á hvítasunnu, að þúsundir taki trú, og staðfesta
hann að lokum með blóði sínu á krossi. Það er játningin í lífi og dauða:
„Þú ert Kristur, sonur hins lifanda Guðs,“ sem kirkjan verður reist á.
Lærisveinarnir eru annars hugar. Þá dreymir um jarðneskan konungs-
ljóma, sem muni einnig leggja á þá.
Samræðurnar Jialda áfram. Meistarinn segir þeim, í hverju Messíusar-
tign hans er fólgin: Mannssonurinn á að líða margt og honum verða út-
skrúfað af öldungununr og æðstu prestunum og fræðimönnunum. Hann
mun verða deyddur, en rísa upp eftir Jrrjá daga. Lærisveinarnir stara á hann.
Þessu vilja jreir ekki trúa - geta ekki trúað. En fölva slær á alla vordýrðina
við Sesareu Filippí.
Þá segir meistarinn þeim, að jretta sé lífið sjálft, ekki aðeins fyrir hann,
heldur einnig fyrir jrá - alla, sem vilja fylgja honum, þetta að Jrjóna, liða,
deyja fyrir aðra, fórna sjálfum sér. Leiðin til að bjarga lífi sínu er sú að
týna Jrví. Og aftur dregur ský frá sólu. 1 þytinum í skóginum heyrist eins
og eilífðin duna, og Hermon verður altarið í óendanlegum helgidómi Guðs
undir bláhvoll i himinsins.
Hér er svo stuttur kafli úr seinni bókinni, Ævi Jesú, er Ásmundur
stóð einn að:
Meiður kristninnar er ekki vaxinn af holri skurn-ímyndun og hugar-
burði, heldur af upprisu Jesú, lífi hans bak við hel. Ekkert megnar um
aldir að auka lífinu gildi, nema í því sé fólginn sannleikskjarni. Funi kveik-
ist af funa. Og líf vex af lífi. Þetta er svo augljóst, að jafnvel andstæðingar
kristninnar treystast ekki til að neita því. Þannig skrifar t. d. erlendur læknir
fyrir nokkrum árum bók gegn undri upprisunnar, en hlaut jró að lýsa þessu