Andvari - 01.01.1982, Qupperneq 26

24
GUNNAR ÁRNASON
ANDVARI
geta eytt og umturnað, en þau geta ekki reist það ríki. Það getur ekkert afl
nema kærleikurinn.
Vér þurfum að komast nær Kristi og öðk’st dýpri skilning á sannind-
unum, sem nann brýndi fyrir lærisveinunum og mannfjöldanum, svo að
vér reynumst heil og sönn í fylgd vorri við liann. Vér þurfum að skipa oss
í þann flokkinn, scm vill vera honum trúr allt til dauða, hvert sem leið kann
að liggja. Vér verðurn eð leita hærra til hans, enda þótt það verði kross, sem
hefur oss upp að honum eins og í sálminum stendur. Vér verðum þegíar
á reynir með einhverjum hætti að drekka af sarna b'karnum og skírast sömu
skírninni og lærisveinarnir. er um hásætin báðu. Fórnarleiðin liggur til
lífsins, síngirnisleiðin til glötunar. Og það er alveg s"ma lögmálið, sem
ríkir í ] ífi einstaklinga og bjóða. Með því að ODna sálir vorar fyrir guð-
dómsmætti kærleikans, geislastaf lífssólarinnar til þessarar jarðar - Kristi,
þá björgum vér ekki aðeins í æðsta skilningi lífi sjálfra vor, heldur einnig
lífi þjóðar vorrar. Eg sé ekkert annað en áhrifin frá Kristi. er geti forðað því
frá hruni, andlega, siðferðilega - og efnalega, því að þar sem fyrst er leitað
guðsríkis, þar mun allt annað veitast að auki.
Eigingirnd er undirrót vorra þjóðlífsmeina, hatursins, öfundarinnar.
illgirninnar og fláttskaparins og á þeirri rót getur ekkert unnið nema hinn
heiti eldur, sem liggur frá kærleika Krisfs og kærleika föðurins. Hann éinn
megnar að brenna sorann burt úr þjóðlífinu. Og hann mun einnig veita
oss þrótt til að skilja. að hver einlæg og sönn viðleitni og þrá til að bæta úr
böli einst'ddinga og félagsbölí. er af Guði vakin og að ávextir kristninnar
eiga að vera miklir og dýrðlegir á því sviði. Þá rnunum vér sjá, að í kristni-
lífi vorrar þjóðar eins og -nnarra þjóða bafa trén unr of skvggt á skóginn,
einstaklingarnir á félagsheildina, og nú verður kristnin að beina meir
afli sínu að félagsmálunum, hefja öflug samtök til umbóta og vinna þannig
fagurt Guðsríkisstarf.
Með fyrstu bátshöfninni, sem sigldi að Islandsströndum, hóf Kristur Irér
innför sína. Hann hafði fylgt sjómönnunum eins og bræðrum á Genesaret-
vatni forðum og vindur og sjór ekki grandað veiku fari. Þeir sáu fjöllin rísa
hvert af öðru, hallir og hamraborgir og snjóhvítar hvelfingar logandi í gulli.
Þeim var eins og þeir horfðu á hina himnesku Jerúsalem, og þeir þráðu að
vera með Kristi einum og eig'i í auðmýkt sætin til hægri- og vinstrihandar
honum. Til þess voru þeir að koma til Sólareyjarinnar. Hvað sá Kristur þá
í framtíðarsýn'? Vér viturn það ekki. En hitt vitunr vér, að hann hefur aldrei
vfirgefið ísland síðan, sífellt verið með þjóðinni, sem eignazt hefur Sólar-
Ijóð og Lilju, Passíusálma Hallgríms Péturssonar og Ijóð Matthíasar. Og