Andvari - 01.01.1982, Síða 60

58
FINNBOGI GUÐMUNDSSON
ANDVARI
Láttu í háttum meðan mátt
magnið hreyfa þinna Ijóða
hvern þinn dýrgrip, allt sem átt,
auð þinn snauðum heimi hjóða -
fel ei lýsigullið góða,
Ijósið þitt um lífsins nátt!
Líf er straumsins stundartöf,
styítra vor, sem þroskar óðinn.
Skammt í myrka moldar gröf -
moldin kæfir hljóð og Ijóðin.
Sporlaust hverfur þú og þjóð þín,
skilirðu ei framtíð skáldi að gjöf.
Sólar skin og skúradrög
skalt í hending saman tvinna.
Regnstorm við og reiðarslög
reyndu máttinn stuðla þinna!
Svo skal þjóð þin vakin vinna
sumarstörf um láð og lög.
Stephan hafði fyrr á þessu sama ári, 13. apríl, í bréfi til vinar síns, Sveins
Björnssonar í Seattle, lýst lífsviðhorfi sínu, þar sem hann byrjar bréfið á
kvæðinu kunna:
Þú krympar þig hálfgert við kuldann hér nyrðra,
en heldur svo áfram og segir:
„Þegar hér var komið bréfsögunni, þurfti ég að hlaupa frá henni til að
slökkva sléttueld með sveitungum mínum. Vakti við það í nótt eð var, svaf
svo ögn í morgun, en vaknaði samt nógu snemma til að brjóta einn plóg. Svona
er mitt bóndalíf, svona upp og niður, æði mislitt, en ég kann samt tiltölulega
betur við það en flestar aðrar ,,stöður“ lífsins, sem ég gæti hugsað mér, að
ég væri fær til, barasta af því mér finnst þar ögn rýmra um mig.
En svo ég sleppi öllum skáldskapar vífilengjum, þá er ég nú ekki lengur
að leita þess í lífinu, hvar léttast sé að komast af, heldur hvar bezt verði komið
við þeim litlu hæfiieikum, sem ég hef, svo þeir geti orðið að einhverju gagni.“
Seinna í bréfinu ræðir Stephan um þá ritstjórana Jón Ólafsson og Gest
Pálsson, sem ,,við höfum gullhamrað út úr menntunarleysinu heima“, en ekki
farizt betur við en svo, að Jón sé oltinn úr ritstjórasessinum og Gestur riði.
Hann vitnar í þau ummæli Gests, ,,að íslenzkan, þetta hljómfagra mál, sem
sé eins og skapað fyrir stórar hugsanir, sé málið, sem allir séu hættir að hugsa
á og liggi eins og brotinn lúður á jörðu, sem enginn hugsi um að þeyta.“