Andvari - 01.01.1982, Side 78

76
FINNBOGI GUÐMUNDSSON
ANDVARI
Jafnvel þó við skilnað kannske skeður
skyndi-depurð grípi róminn þinn,
sem á hausti, er heiðló dalinn kveður,
hugsun um að það sé efsta sinn.
Hlægir þig, að hér var steinum þungum
hnykkt úr leið, ef aðstoð þína hrast.
Vissa Ijós, að leika á yngri tungum
Ijóðin, sem þú aldrei kveðið gazt.
Prár og óskir þrcskast, vaxa, fyllast,
þína hönd sem aldrei fær þú léð.
Engin leið á von-spám mi að villast.
Víkja frá, en hafa reynt og séð.
Þegar vorar, vinnst þeim fleygu og ungu
vaxin þrá, í nætursólar glóð
móinn þann að sjá, þar mæður sungu
sinna hreiðra glöðust vögguljóð,
og hjá lind og laut og klettasprungu
liðka aftur þessi förnu hljóð.
Láta horfinn hljóm í nýja tungu
heimanfylgjur kveða vestur-þjóð.
Yður hjá, sem hugsuðum oss saman,
hjartað skilur gesturinn, sem fer,
varmt og heilt - að hverri stund var gaman.
Hönd hans óveil - sé hún kulda-ber -
rétt er þeim, sem lánast á að erfa
æsku vorrar stærri þrár og dug.
Sælt úr Ijósi og landi hinzt að hverfa
loks með söknuð - þó með glöðum hug.
f þessu kvæði birtast ljóslega fegurstu kostir Stephans G. Stephanssonar
bæði sem skálds og manns, bjartsýni hans og trú á Islendinga og allt það, sem
bezt er í fari þeirra. Hann fagnar af einlægni því, sem áunnizt hefur, þótt
hann hafi þar ekki sjálfur nærri komið, öfugt við margan Islending, þann er
langdvölum dvelst með öðrum þjóðum, en hefur þó allt á hornum sér og finnst
ekkert miða í áttina hér heima.
Við brygðumst illa fögrum vonspám Stephans G. Stephanssonar, ef við
nú í allsnægtum og velsæld létum rætast á okkur gamlar og nýjar hraksnár.
Verk Stephans G. eru andlegar orkulindir, sem aldrei mun þrjóta, meðan
við nýtum þær okkur til uppörvunar og sálubótar.