Andvari - 01.01.1982, Síða 123

ANDVARI
AFAMINNING
121
„bregzt það allt vegna þessarar sérstöku peningaeklu, sem hér er nú og rekstrar-
banns við Hvítá“, en sr. Jón hafði fengið nokkra bændur til að lofa honum
sauð. Samt brýzt Hafsteinn áfram. Hann reynist svo góður námsmaður, að hann
fær bæði fulla ölmusu og Bræðrasjóðsstyrk. Sr. Jón sendir honum aura og efni
í föt, sem þær Kúlusystur, Vilborg og Guðný, eiga að sauma, ef þær hafa
tíma til þess með námi í Kvennaskólanum.
Prír fallnir vinir.
Sannur dyggðarmaður: Veturinn 1864-65 gerðist nokkuð kvillasamt í Auð-
kúlusókn. Fengu sumir lungnabólgu (taksótt) og nokkrir dóu. Einn af þeim
var bóndi, sem sr. Jón nefnir sinn bezta vin, enda höfðu þeir búið saman á
Kúlu fyrstu búskaparár sr. Jóns. Það var Andrés Þorleifsson á Geithömrum.
Hann var „einhver sá hreinskilnasti maður af hjarta, sem ég hef fundið á veg-
inum og sannur dyggðamaður“. Var sr. Jóni að honum mikil eftirsjá. Andrés
var aðeins hálfsextugur, er hann lézt 23. apríl 1865. Kona hans var Ingiríður
Pálmadóttir frá Sólheimum. Hún giftist síðar Ingvari Þorsteinssyni frá Grund.
Þau bjuggu í Sólheimum.
Harmaklögun sæmir ekki við hetjugröf: Þann 13. júlí 1875 var gerð útför
Jósefs læknis Skaftasonar í Hnausum. Við útförina, á Þingeyrum, töluðu fjórir
prestar og héldu fimm ræður. Var þar að verðleikum mikið lof borið á þennan
ágæta lækni og þrekmikla afreksmann. í ræðu sinni kemst sr. Jón m. a. svo að
orði: ,,Hann var höfðingi héraðsins, guðhræddur og gætinn, staðfastur í ráði,
fastheldinn á meiningu, öruggur í sókn og vörn, stór í huga, starfssamur í
framkvæmd, hreinskilinn og einarður, góðgjarn og prúður í hjarta, stór-
gjöfull er hann gaf. Gáfurnar voru ígrundandi, fjörugar og tápmiklar, viðmótið
sískemmtið, heimilisstjórnin hæglát, en þó bindandi. - Harmaklögun sæmir
ekki við hetjugröf. En vér biðjum þess góðan Guð, að hann sendi oss marga
hans líka, sem veki hjörtu íslendinga til dáða og dugnaðar.“ . . . ,,Mér finnst
við vera eins og höfuðlaus her,“ skrifar sr. Jón, er hann minnist læknisins
í bréfum sínum.
,,Eitt er víst, að valt er fjör,“ segir sr. Matthías í erfiljóði um Bjarna E.
Magnússon sýslumann á Geitaskarði, sem hné látinn niður við bæjardyrnar á
Skarði, er hann var að koma frá Holtastaðakirkju á Uppstigningardag, 25.
maí 1876.
Bjarni Magnússon sýslumaður í Vestmannaeyjum fékk veitingu fyrir Húna-
vatnssýslu 1871. Vorið eftir segir sr. Jón Þórðarson í bréfi, að hann sé að
búa út lest suður í Þingvallasveit til að sækja sýslumann. Hafa þeir verið
kunnugir, því að þeir voru tvo vetur saman í skóla. - Um Bjarna látinn skrifar
sr. Jón: ,,Hann var framfaramaður, félagsmaður hinn bezti og ótrauður í
embættisstörfum. Eg á þar að sakna bezta kunningja, sem ég nú átti hér um
slóðir.“