Menntamál - 01.06.1950, Qupperneq 7

MENNTAMÁL
69
þörfin gerir vart við sig hjá ungbarninu í stað þess að
venja það á að fylgja fyrir fram gerðri áætlun. Ef það tekst
að finna þann tíma, sem barninu er eðlilegur, stuðlar það
vafalaust að umbrotalausri þróun, bæði að því er varðar lík-
ama og sál, en margar mæður hafa hvorki tíma né skilyrði
til að fylgjast með háttsemi barnsins allan sólarhringinn, og
viljum við því halda því fram, að móðirin geti með góðri
samvizku tekið barnið upp og matað það fyrir hinn tiltekna
tíma, ef það er órólegt, og óhætt sé að lofa því að sofa dá-
lítið fram yfir, ef það vaknar ekki á réttum tíma.
Auðvitað getur grátur barnsins stafað af öðru en sulti.
Það getur haft þrautir í maga eða sviðið undan blautum
bleyjum eða beinlínis leiðzt einveran. Maður getur alltaf
reynt að róa það með því að taka það upp, vagga því og
leika við það.
„Bara horfa á, en elcki tmerta“.
Eftir því sem barnið vex meir því ákafara verður
það að kynnast umheiminum. Jafnframt öðlast það meiri
getu til þess að bera sig um, og hefst þá erfiður tími hjá
foreldrunum. Undir eins og barnið getur skriðið og gengið,
leggur það upp í könnunarferð um íbúðina. Þá er engum
hlut þyrmt. Allt verður að rannsaka, á öllu þarf að snerta,
síma, pottaskáp, útvarpi, slökkvurum. Og þegar lítil börn
athuga hlutina, láta þau sér ekki nægja að sitja og horfa á
þá, þau verða að kanna þá með allri persónu sinni, beita
öllum skynfærum.
Mönnum verður því oft að segja við börn á þessu reki:
„láttu kyrrt“ eða „ekki snerta“. Við búum í þröngum og
óhentugum íbúðum, við eigum hluti, sem okkur er sárt um,
og við höfum engan tíma til að gæta barna allan guðs-
langan daginn, og þá verður nauðvörnin sú að slá á fing-
ur barnanna eða byrsta sig.
Það er augljóst mál, að þetta er mjög erfiður tími fyrir
okkur fullorðna fólkið. Við eigum rétt til kyrrðar og þæg-