Menntamál - 01.06.1950, Qupperneq 17

MENNTAMÁL
79
öðru, banna þeim (og það ber undarlega góðan árangur,
þegar barnið á því að venjast, að foreldrarnir skerða ekki
frelsi þess að óþörfu).
Hefur æskulýðurinn verið tekinn of vægum tökum?
Tíðum er því haldið fram, að slæm framkoma barna og
aukin afbrot unglinga stafi af of litlum refsingum. Það
er hægt að sanna, að þetta er rangt. Velflestir afbrotaungl-
ingar hafa sætt miklum refsingum. Þessi harðneskja í
uppeldinu er oft samfara skorti á hlýju og öryggi. Mikill
hluti afbrotaunglinga á foreldra, sem hafa slitið sam-
vistum. Sumir þeirra virðast fljótt á litið hafa notið frjáls-
ræðis, en í raun og veru hafa þeir átt við skeytingarleysi
og skort á uppeldi að búa. Skeytingarleysi og sljóleika má
ekki rugla saman við uppeldi og hlýju.
Barnið og skólinn.
Næst heimilinu veldur skólinn mestu um framtíðargæfu
barnsins og hæfni þess í atvinnu sinni og þjóðlífinu.
Kennarinn á erfiðu hlutverki að gegna. Hann verður
að annast bekk með allt að 40 börnum. Og þessi börn geta
verið hvert öðru ólík á óteljandi vegu, jafnvel eins og
dagurinn og nóttin. Kennarinn stendur gagnvart því verk-
efni að gera úr þessum hóp samstillta og samstarfandi
heild og leiða hana fram að sameiginlegu marki.
Manni verður að spyrja, hvort hægt sé að leysa slíkt
verkefni, svo að viðhlítandi sé. Mjög er undir því komið,
hverjar kröfur eru gerðar til námsins. Ef námið á hverju
stigi er fólgið í því, sem barninu er eðlilegt að læra, þá
ætti það ekki að vera óvinnandi vegur fyrir skólann að
gegna hlutverki sínu. En eigi allsjaldan er þessu gersam-
lega öfugt farið.
Þegar barnið fer fyrst í skóla, er það allajafna fullt
eftirvæntingar og ólgandi af athafnaþrá. Að minnsta kosti
ef því hefur fram að þessu gefizt færi á því, að neyta