Menntamál - 01.06.1950, Síða 48

110
menntamál
Öll þekkjum við, hve börnin eru misjafnlega á vegi
stödd, þegar þau koma í skólann, allt frá því að vera allt að
því læs og niður í það að þekkja ekki stafina. Þessum börn-
um verðum við að fá verkefni hverju við sitt hæfi. Gerum
við það ekki, eigum við á hættu að eyðileggja þá getu og
löngun, sem þau duglegustu hafa aflað sér, en þeim, sem
minnst gátu, ofbjóðum við strax.
En hvernig getur nú kennarinn komizt yfir að hjálpa
svona sundurleitum hóp? Þar verður hver kennari að þreifa
sig nokkuð áfram sjálfur. En benda má á það, sem einna
bezt mun hafa reynzt. Þeir kennarar, sem mestum árangri
og leikni höfðu náð í þessu efni, höfðu yfirleitt þá aðferð
að nota sömu lesbókina fyrir allan bekkinn og settu fyrir
ákveðinn kafla daglega, oftast ekki nema ein'a blaðsíðu
eða ekki það. Það mátti hvorki vera svo mikið né erfitt, að
lélegustu nemendurnir gætu ekki lokið því af. Talsvert
bókaúrval hafði kennarinn í bekknum. Bækurnar voru vald-
ar með tilliti til getu nemandanna. Duglegustu börnin fengu
að velja sér bók og lásu í henni ýmist hvert fyrir sig eða í
smáhópum. Á meðan lét kennarinn lélegustu börnin fara
yfir heimalexíuna og hjálpaði þeim, en fylgdist þó alltaf
vel með því, sem hin gerðu. Þegar þau lélegri höfðu lokið
sínu starfi, fengu þau líka að velja sér bók til lesturs, en
nú kom röðin að hinum að skila heimaverkefnum. Ekki lásu
þau öll daglega, heldur voru gripin eitt og eitt, eftir því sem
tíminn leyfði. Væru börnin illa læs, t. d. í hinum svonefndu
hjálparbekkjum í lestri, voru sjaldnast nema frá 10 til 15
börn í einu eða þá 2 kennarar voru í sömu stofunni og
skiptu með sér verkum. Var afar mikið kapp lagt á það að
láta ekki börnin verða viðskila við bekkinn sinn, þó að þeim
gengi erfiðlega, heldur að hjálpa þeim með fleiri eða færri
aukalestrartímum á viku hverri. Gat aukahjálp þessi varað
allt frá nokkrum vikum upp í 2 ár, eftir því hvernig nem-
andanum gekk. Var almennt álitið, að þetta væri betra
fyrir barnið en að það yrði viðskila við bekk sjnn. Skóla-.