Menntamál - 01.06.1950, Blaðsíða 52

114
MENNTAMÁL
gátu gert allt, sem þau höfðu ekki svigrúm til að gera
heima hjá sér — nákvæm þekking í námsgreinum var
þeim ekki eins áríðandi. Yfirstjórn fræðslumálanna lét
hana hafa óbundnar hendur um tilhögun starfsins, og hún
hefur ásamt samstarfsmönnum sínum skipað málum þann
veg, sem hún taldi henta bezt þeim aðstæðum, sem við
var að búa.
Þær voru ekki glæsilegar: tveggja hæða skólahús með
húsagarði og svo fáum kennslustofum, að 40—50 börn
urðu að vera saman í bekk. Á neðri hæðinni var innan-
gengt úr stofunum út á leikvöllinn, svo að litlu börnin —
5—7 ára að aldri — gátu tekið stólana með sér og
setið úti, þegar vel viðraði. 1 miðju húsi var skáli og í
honum leiksvið. Hann var notaður fyrir: leikfimissal,
söng- og sjónleikasal og borðsal um hádegið. (Öll börn
neyta hádegisverðar í enskum skólum, frá 1948 hefur hann
verið ókeypis fyrir alla). Þarna voru saman komin 3—400
drengir og stúlkur á aldrinum 5—11 ára. Þetta var sam-
skóli.
Börnin komu í skólann kl. 9, og þau gengu þegar að
handavinnu sinni, og við hana voru þau fram að kl. 11
dag hvern. Hvað gerðist við þessi störf eða „activities“
eins og þetta er nefnt? Það var blátt áfram stórfurðulegt
fyrir óbreytta, danska kennslukonu, sem er vön því að
sjá börnin í röðum og öll við sömu eða sams konar vinnu
í sömu kennslustundinni. — Til þess að gera mönnum í
hugarlund, hve margra grasa kenndi þarna, ætla ég að
telja upp, hvað gerðist í kennslustofu, þar sem saman
voru komin 42 börn 10—11 ára:
1. ) I einu horni var safn náttúrugripa.
2. ) Á einum stað stóðu 4 myndgrindur, þar sem börnin
máluðu með dekstrinlitum.
3. ) Annað horn var helgað Suður-Afríku. Börnin sátu
við löng borð og bjuggu til það, sem nú skal greina: