Menntamál - 01.04.1956, Qupperneq 77

MENNTAMÁL
71
Öll þjóðfélög þarnast fjölda manna, sem geta unnið ein-
föld störf. Ég get ekki séð, að nein ástæða sé til þess að
meta þessa menn minna heldur en hina, sem af náttúr-
unnar hendi hafa hlotið meiri greind og geta því leyst af
hendi flóknari störf. Því miður virðist lítilsvirðing á
líkamlegri vinnu vera að breiðast út meðal ungu kyn-
slóðarinnar. Þegar ég hæfniprófa ungt fólk og spyr það
um atvinnu föður, fæ ég allt of oft þetta svar: „Hann er
bara verkamaður.“ Þegar ég spyr unglingana, hvers
vegna þeir segi „bara verkamaður", vefst þeim tunga
um tönn og segja þá oft: „Ég sagði bara svona.“ Já, þeir
segja bara svona, en þetta „bara“, sem er tengt orðinu
verkamaður, er liður í óheillaþróun, því að ekkert getur
verið þjóðinni hættulegra en að hún glati virðingunni fyrir
vinnunni. Skólinn þarf með kennslustarfi sínu að glæða
virðinguna fyrir hinum vinnandi höndum, hvar sem þær
eru að verki, ef þær aðeins vinna eigendum sínum og
þjóðinni allri til heilla.
Ég hefði feginn viljað segja ykkur meira frá rann-
sóknum, sem gerðar hafa verið í þágu fræðslumála, en til
þess vinnst ekki tími. Þeir sem sérstakan áhuga hafa á
þessum málum, gætu ef til vill leitað sér heimilda í grein,
sem ég skrifaði í tímaritið Akranes, 1.—6. tölublað 1953.
í sama riti næsta hefti birtist grein, sem ég hef kallað
Hugleiðingar um uppeldismál. Þar hef ég meðal annars
skýrt afstöðu mína til hinna greindustu barna, en þau
eru með núverandi fyrirkomulagi engu síður órétti beitt
heldur en hin minnst gefnu.
Aðaltilgangurinn með þessu erindi hefur verið sá að
gera ykkur ljóst, að árangur af kennslustarfi stendur
ekki í viðunandi hlutfalli við það fé, sem til þess er varið
og orsökin er aðallega rangt skipulag þessara mála. I
öðru lagi vildi ég sérstaklega benda á, að brýn nauðsyn
krefst aukinnar atvinufræðslu og aukinnar virðingar fyrir
vinnunni.