Menntamál - 01.04.1960, Qupperneq 71

MENNTAMÁL
57
stein verður íslenzkur ríkisborgari. En hann hefur þó æ
meira veður af fjarlægri strönd. Vinir hans flytjast burt
að stríðinu loknu. Hann tekur að gerast einmana. Heilsan
fer að bresta. Og svo hefst þriðji æviþáttur hans, styttri
en skyldi og hinn síðasti.
Eftir 19 ára fjarveru kemur hann til Þýzkalands og sezt
að við þennan skóla í Óðinsskógi, hérna hjá okkur. Ný
byrjun í breyttri veröld! Hann veit, að hann getur nú ekki
lengur lagt fram alla krafta sína. Við, sem elskuðum hann,
töldum okkur trú um, að hér í Óðinsskógarskóla myndi
hann heimta aftur það Þýzkaland, sem hann missti, að hér
myndi hann smám saman finna sig æ fastar tengdan sam-
stilltum hópi vina. Við vonuðum, að hann myndi endur-
heimta hreysti sína hér, festa hér yndi, og ávaxta enn um
langt skeið í frjóu starfi þær ríkulegu gáfur, sem honum
voru gefnar. Þeir, sem kynntust honum meira en að nafni
til, hvort heldur sem kennara eða vini, gengu þess ekki
duldir, að hann var einstæður persónuleiki, og að þeir áttu
honum mikið að þakka. Ef til vill hefur honum ekki orðið
ljóst, hve mikils virði það var okkur að hafa hann hér
meðal okkar. Ef til vill hefur hann líka innst inni verið
orðinn of fráhverfur lífinu til að verða þess lengur greini-
lega var, hve hann átti greiðan aðgang að hjörtum barna,
sem yndi höfðu af tónlist, ekki sízt hinna yngstu. Þau
standa nú með okkur harmi slegin yfir moldum hans.
Síðustu ævistundirnar voru honum nýjar fyrirætlanir
ríkar í huga. Hann, sem ekki hafði trú á því, að Gyðing-
um væri leyft að eignast þjóðarheimkynni, hann fann nú
seiðmagn Israels sífellt betur og dróst æ fastar að þessum
forna og nýja samastað þjóðar sinnar, sem risið hefur af
grunni heitari þrár og þyngri reynslu en orð fá lýst.
En hver veit, nema ósk hans og vilji hafi með slíkri fyrir-
ætlun hafið sig yfir þá möguleika innstu veru hans, sem
óræð örlög höfðu skapað honum?
I síðustu ferð sinni, sem hann fór til að staðfesta þessa