Menntamál - 01.12.1969, Qupperneq 100

306
MENNTAMÁL
nienntuii kennara, ))á er skyll að benda á, hvaða þekkingu þarf til
að geta metið rétt ])ær tölur, scni um er að ræða.
Ýmislegt er villandi í þessari bók að mínu viti. Eitt dænti skal
tekið hér af frásögn uni greindarpróf:
Á bls. 20 er talað um greindaraldur nemenda: „Ef nemendum er
raðað í bekk af liandaJiófi, getur greindarvlsitala þeirra leikið á
bilinu 70/80—140. 1 þriðja bekk, þar sem nemendur eru um það
bil 9 ára, getur greindaraldur því verið allt frá 7 upp í 13 ár.“
Allir vita, að stór hluti vanvita er í hinum almenna skóla, og geta
því 9 ára nemendur verið þar með greindaraldur um 4 ár og 6 mán.
hetta er aldrilarík skekkja fyrir þá, sem kynnu að trúa þessari bók
eins og nýju neti.
Þá er og endurtekinn sá misskilningur margra á bls. 155, að ekki
megi trúa foreldrum fyrir vitneskju unt andlegt ástand barna sinna.
Þeim, sem þetta halda, væri hollt að lesa Barnið, sem þroskaðisl
aldrei eftir Pearl S. Buck.
Á blaðsíðu 158—102 er fjallað um próf, sem ekki eiga að vera
kennurum ofviða. Hins vegar sýnist mér, að þau séu höfundinum
full strembin. Höfundur segir: „Vilji kennari með prófi raða nem-
endum og gefa einkunnir eltir útkomunni, skyldi hann keppa að
eftirfarandi dreifingu þessara 30 nemenda.“ Síðan kemtir línurit,
sem sýnir, að 2 nem. eiga að geta svarað 1—4 spurningum af 20,
7 nem. 5—8 spurningum, 12 nem. 9—12 spurningum, 7 nem. 13—16
spurningum og 2 nent. 17—20 spurningum. Síðan segir hann: „Slík
skipting hefur í för nteð sér, að kennarinn á auðvelt með að breyta
niðurstöðum prófa í einkunnir, þar sem þeim á að jafna á nem-
endur með líkum hætti.“ Á blaðsíðu 101 er svo tillaga um ein-
kunnastiga, þar sem gert er ráð fyrir að 4% af einkunnum falli
undir heitið ágœtt, 24% undir mjög gott, 44% undir gotl, 24%
undir seemilegt og 4% undir lélegt. Hér er mjög skýrt dæmi um
ónákvæmni höfundar. 1 fyrra dæminu eiga 2 nem. af 30 að fá
einkunnina ágcclt, en það svarar til 0,7%, en aðeins 4% eiga að fá
sömu einkunn í síðara dæminu. Svipuð og sams konar ónákvæmni
er í öllum hinum tölunum. Menn munu segja, að erfitt sé að vera
fyllilega nákvæmur í svona tilvikum, en mér sýnist, að 1 nemandi
í fyrra dæminu hefði svarað betur til þess dæmis, sem síðar kont.
Ýmislegt hefur nú verið tínt til, sem mér hefði þótt geta larið
betur, en margfalt fleira er ótalið rúmsins vegna. Ekki getur larið
hjá því að ýmislegt finnist þarna, sem fengur er að lesa, en það
er fyrst og fremst uppeldis- og sálfræðilegs eðlis.
Nokkur dæmi eru þó í bókinni, sem nálgast kennslufræði, svo
sem í kaflanum um gengi. Þau eru hins vegar svo óljós og almenns