Menntamál - 01.12.1969, Síða 105

MENNTAMAL
311
„Það er fullkomlega víst, að skriftarkennslu í barnaskólum er stór-
lega áfátt og þjóðinni til vansæmdar. Engar lögboðnar forskriftar-
bækur munu vera fyrirskipaðar, og það tíðkast, að einn kennari
tekur við af öðrum að kenna sama barninu skrift. — Hver maður,
sent aðgætir gestabækur, hvort heldur sent er í gistihúsum eða heima-
húsum, kemst að raun um það, að rithendur ungs fólks í landinu eru,
með litlum undantekningum, stíllaust hrafnaspark. — Þeir, sent
annazt hafa óskaþætti útvarpsins og tekið á móti hundruðum og
þúsundum bréfa frá ungu fólki ,hafa rekið sig á hið sama um van-
smíð sendibréfa, ekki einungis illa gerða og ólæsilega skrift ungs
fólks, lieldur og lélega réttritun og stílsetningu. — Verður af þessu
að álykta, að mjög margt af ungu fólki í landinu sé, — eftir sjö til
tíu ára nám í skóla, — tæplega sendibréfsfært á skrift. — Fyrir því
þarf að leggja meiri alúð við skriftarkennslu en nú tíðkast og láta
börnin æfa skrift eftir fyrirskipuðum forskriftarbókum langtímum
saman í skólanum undir umsjá kennara.“
Hér er talað nm hlutina af fullri einurð, enda þekkir viðkomandi
þá. Ekki veit ég, ltvort rétt væri að fyrirskipa ákveðna forskriftarbók,
en það er víst, að foirskriftarbók er kennaranum nauðsynlegt kennslu-
tæki.
Það eru ekki allir á einu máli um, hvernig forskrift á að vera,
og munu menn þá oft bundnir af þeim venjurn, sem þeir bera nteð
sér frá bernsku eða æsku. Mér finnst einna skýrast dærni um þetta,
hvað formskrift hefur átt litlu fylgi að fagna og náð lítilli útbreiðslu
hér, eins og hún er þó ágæt, einföld og áferðarfalleg skrift.
Hér stendur kennarinn frammi fyrir þeim vanda að ákveða livaða
forskriftarbækur skal velja, þegar byrjað er að kenna skrift.
Að mínu áliti eru bækur Marinós L. Stefánssonar með betri bók-
um af þessari gerð, sem ég þekki. Þær eru einkum góðar vegna þess,
að form stafanna er tiltölulega auðvelt. Þar á ég við, að leggir staf-
anna eru ekki svo langir, að þeir hindri skrifandann í að beita lnað-
skrift vegna erfiðra hreyfinga. Hlutföll milli lágstafs og hástafs eru
i á móti 1.
Höfundur leggur mikla áherzlu á, að nemendur hafi slappa
vöðva og gerðar séu áslökunaræfingar. Ég tel að þetta ættu kennarar
að taka vel til greina og líta ekki á þetta sem aukaatriði. Þetta er
þýðingarmeira og veigameira en líta kann út í fljótu bragði.
Alvlúld Bjerkenes segir í bók sinni Formskrift: „Vöðvaæfingar
eru skrift í leikformi. I upphafi notar barnið allan liandlegginn.
Það er blanda af skrift og teikningu." Og enn fremur segir liún:
„Það er nauðsynlegt, að við skiljum ltvað áslökun er mikilvæg."
1 sömu bók er tilvitnun eltir dr. Henrik Seyfferth. Þar segir svo: