Æskan - 01.07.1971, Blaðsíða 11

Það var einu sinni i miklu óveðri," og nú Ijómaði karl-
ir>n allur, þegar hann sagði frá, ,,að ég var á ferð á fáfar-
'hni leið langt frá allri byggð. Þá heyrði ég snökt úti við
veginn og sá fáklædda stúlku hjúfra sig upp að tré. Hún
var svo lítil og veikburða, að ég tók hana upp í arma
niína og bar hana heim til hennar." Þegar karlinn sagði frá
Þessu, var svipur hans fullur blíðu og umhyggju, og hann
hélt áfram:
..Einu sinni var trölikarl, stór og ferlegur, sem rænt hafði
'itilli stúlku og tekið hana með sér i helli einn dimman og
stóran. Litla stúlkan var ósköp hrædd og grét og kallaði
é mömmu sina, en ég læddist í humátt á eftir þeim, breytti
sjálfum mér í litla flugu og smaug inn um smásmugu á
hellinum. Þegar tröllkarlinn var sofnaður og hraut svo hátt,
að undir tók í hellinum, læddist ég til litlu stúlkunnar, þar
sem hún sat í hnipri í einu skoti hellisins, tók prikið mitt,
sem var nú eins og lítið strá, og breytti litlu stúlkunni í
fallegt marglitt fiðrildi. Siðan flugum við bæði út um smug-
una, og þeg'ar við vorum komin alla leið heim að bæ
Ktlu stúlkunnar, breytti ég henni í fallega smátelpu eins
°9 hún áður var, og hljóp hún þá inn í bæ til mömmu
sinnar og sagði henni alla söguna, en mamma hennar sagði,
að hana hefði verið að dreyma."
Karlinn hló og lék á als oddi og Ijómaði allur af frásagn-
argleði, og börnin stóðu á öndinni af spenningi, þegar
hann sagði frá.
..Dag nokkurn um sumartíma sat ég og naut veðurblíð-
ennar úti í náttúrunni. Það var grösugt og mikið af fallegum
blómum og jurtum, sem spruttu allt í kringum mig, og mér
Isið ósköp vel. Ég held, að ég hafi aðeins blundað, en þá
heyrðl ég ámátlegt hljóð úr nokkrum fjarska, þar sem hátt
snarbratt klettabelti gnæfði. Ég spratt upp og hljóp þangað,
9ekk fram á grösuga snös og leit niður. Sá ég þá, að
niðri í djúpu gili var ungur hreinkálfur, sem mændi upp til
niín. Ég tók prikið mitt og breytti honum í fallegan spör-
fugl, er þaut upp milli brattra klettaveggjanna, alla leið
uPp á klettabrúnina til mín. Þá breytti ég honum aftur í
unga hreinkálfinn, og hljóp hann nú um græna balana
fagnandi yfir frelsinu."
Karlinn var fullur af lífsgleði og kátínu, og börnin hlógu
°g gerðu að gamni sínu, og einn drengjanna strauk meira
að segja prikið.
Karlinn sagði nú: „Jæja, börnin min, nú er degi tekið
að halla og fólkið heima fer nú ef til vill að undrast um
ykkur, og er því bezt að þið farið að halda heim.“
,,Já, já,“ sögðu börnin einum rómi.
,,Ég er að hugsa um að ganga með ykkur áleiðis." Börnin
leiddust hönd í hönd, og karlinn leiddi drenginn, sem
næstur honum stóð, og allur krakkaskarinn hélt nú af stað
upp hólinn, þar sem vegurinn lá heim í þorpið þeirra.
Þau hlógu og skemmu sér hið bezta á leiðinni heim, en
glaðastur allra var karlinn.
Þegar þau voru komin efst upp á hólinn, kvaddi karlinn
börnin, og þau héldu glöð og brosandi heim til sín. Þau
höfðu aldrei lifað svona skemmtilegan dag. Þá litu þau
öll til baka til karlsins, sem enn stóð kyrr og fylgdist með
þeim. Einn drengjanna kallaði þá til hans: „Fáum við að
hitta þig aftur inni í skóginum?"
„Já, já,“ hrópaði karlinn, ,,já, já,“ og hann hló. Öll börn-
in veifuðu til hans og héldu heim á leið.
Þau voru næstum komin heim, þegar yngsta barnið
sagði: „En hvernig gat hann gert allt þetta með prikinu
sínu?“ Börnin litu nú hvert á annað og áttuðu sig loks
á því, að þetta var þá sjálfur galdrakarlinn, en þau myndu
aldrei verða hrædd framar, þegar þau heyrðu hann nefnd-
an — því að þau vissu nú, að hann var svo góður.
Jóhanna Brynjólfsdóttir.