Æskan - 01.07.1971, Blaðsíða 31

Ávöxtur
góðmennskunnar
„Pétur, myldu þennan lit.“
„Pétur, strengdu léreftið á rammann."
„Pétur, hreinsaðu penslana."
„Pétur, náðu í vindil fyrir mig.“
— Þannig leið dagurinn í vinnustofu
Delacroix, hins fræga, franska málara,
þar sem meistarinn sjálfur og nemendur
Spánverjar kalla Mára, frá Afríku og
lögðu landið undir sig. Þeir réðu yfir
suðurhluta skagans í margar aldir. Már-
ar voru miklir byggingamenn og snjallir
að veita vatni á landið. í borgunum
Cordóba og Granada eru margar fagrar
byggingar frá þeim tímum. Nafnkennd-
ust er Alhambrahöllin ásamt Ijónagarð-
inum i Granada.
Skólaskylda er ekki á Spáni vegna
skorts á skólahúsnæði. Menntun margra
Spánverja er þó góð, enda 12 háskólar
í landinu og 1 á Kanaríeyjum, sem
tilheyra Spáni. Spánverjar eru kaþólsk-
ir.
Spænska myntin nefnist pesetar og
eru þvi sem næst 166 pesetar í einu
brezku pundi jum 210 ísl. kr.).
Karl og kona i spönskum þjóðbúning'
um, en þeir þykja einkar glæsilegir.
hans unnu kappsamlega. Pétur var not-
að.r til allra verka. Hann var ánægður
með starf sitt — ekki vegna þess, að
hann hefði áhuga á myndlist, heldur
vegna launanna, sem hann fékk, dálítið
kaup og ríkuleg ómakslaun frá hinum
u igu, kátu listamönnum.
Pétur hafði nefnilega þörf fyrir pen-
inga. Takmarkið var að safna svo miklu,
að hann gæti greitt sitt eigið kennara-
nám. Hann langaði að verða kennari
einhvern tíma, en þar sem foreldrar
hans voru efnalitlir, átti það langt í
land, jafnvel þótt hann sparaði næstum
hvern eyri, sem hann vann sér inn. Samt
sem áður var hann ekki nízkur. Hann
var góður í sér og gat varla gengið
fram hjá betlara án þess að gefa hon-
um eitthvað.
Einn daginn, er hann kom aftur á
vinnustofuna úr sendiferð, sem hafði
geíið honum dágóðar tekjur, sá hann
að Delacroix hafði fengið nýja fyrir-
sætu, gamall maður, klæddur lörfum,
með kvistótt prik í hendi hafði tekið
sér þar sæti á stól. Pétur leit til hans
— meistarinn hafði sem snöggvast
brugðið sér frá — og sá gamli sat
þarna aleinn og vesældarlegur á svip.
Drengurinn fann til með manninum. Lík-
lega var fyrirsætan betlari frá Paris.
Án þess að segja orð, en með vingjarn-
legu brosi, lagði Pétur pening í hatt
hans og fór siðan inn i bakherbergið
til að mylja lit. Andartaki síðar heyrði
hann Delacroix koma og nam óljóst,
að meistarinn og fyrirsætan skiptust á
nokkrum orðum meðan sá fyrrnefndl
málaði uppkast að næstu mynd sinni.
Honum fannst þeir einnig hlæja, en
lagði sig ekkert fram við að heyra það.
Stuttu síðar fór fyrirsætan, og Delacroix
kallaði á Pétur.
„Heyrðu, drengur minn,“ sagði hann
með uppgerðar hörku, „hvað hefur þú
nú gert? Þú hefur gefið nýju fyrirsæt-
unni minni ölmusu."
„Já,“ svaraði Ptur undrandi, „það
hef ég gert.“
„En veiztu ekki, hver hann er?“
þrumaði málarinn.
„Nei, líklega betlari."
Með vingjarnlegu brosi lagði Pétur pen-
ing í hatt hans ...
„Bellari! Þetta er ríkasti maður Frakk-
lands, James Rotschild barón! Ég
snæddi með honum miðdegisverð í gær,
og þá datt mér í hug, að andlit hans
hæfði einmitt betlaraásjónunni á nýju
myndinni minni. Baróninn kom aðeins
við til að sitja fyrir — með rifna skikkju
yfir herðarnar. Og honum hefur þú gef-
ið ölmusu!"
Pétri brá í brún.
„Það — það gat ég ekki vitað," taut-
aði hann.
„Jæja, jæja,“ sagði Delacroix, ,,þú
gerðir þetta í góðri meiningu. Baróninn
mun áreiðanlega fyrirgefa þér.“
Skyndilega var Pétur ekki lengur
glaður. Hugsa sér, að móðga hinn
mikla Rotschild! Og þegar hann dag-
inn eftir fékk bréf frá fjármálamannin-
um, fóru ónot um hann. Hann opnaðl
það með hræðslutilfinningu. — Slðan
hrópaði hann upp yfir sig. I bréfinu
stóð aðeins:
„Kæri vinur, miskunnsemi gefur af
sér vexti. Þú mátt sækja 10.000 gull-
franka á skrifstofu mína."
Og þannig hlaut Pétur fé til að fara
í Kennaraskólann, eins og hafm þráði,
— þökk sé hinum góðhjartaða Rdt-
schild baróni.