Æskan - 01.07.1971, Blaðsíða 24

HALVQR FLODEN:
Börnin í Fögruhlíð
Sigurður Gunnarsson islenzkaði
„Já, hugsið ykkur, ef við gætum húið okkur til garð hérnal“
„Og plantað i hann káli, gulrófum og næpum, — namm, namm,“
sagði Sigga.
„Og sykurrófum 1“ „Og rihsberjarunnum 1“ „Og eplatrjám!“
„Ég vil fá epli,“ sagði Eva.
„Bara að við getum ]já komið Jjessu i verk.“
„Já, við framkvæmum þetta 1“ — Og svo tóku þau aftur til
starfa af enn meiri áhuga en fyrr. Ekkert starf i heiminum var
eins skemmtilegt og þetta, enginn leikur jafnaðist á við ]>að!
Hugsa sér, cf þau gætu komið sér upp garði hér i Fögruhlíð!
Mamma hafði oft talað um það, en hún hafði aldrei liaft tíma til
þess.
Og fallegur skyldi liann verða, þessi garður. Hann skyldi verða
fallegri en nokkur annar garður niðri í sveitinni, — þegar timar
liðu. Þau ætluðu líka að hafa þar mörg hlóm og tré — til skjóls
; og skrauts, — tré af ölium þeim tegundum, scm til voru! Og
svo ætluðu þau að veita læknum þangað, láta hann renna niður
eftir stall af stalli. I>á yrði svo svalt og gott i skugga hinna
stóru trjáa! Úr grjótinu, sem þau grófu upp úr lóðinni, ætluðu
þau að hlaða fallegan múrvegg kringum garðinn.
Og stóri flati steinninn þarna átti að vera borð í garðinum,
með bekkjum i kring. Svo ætluðu þau að gróðursetja tré hringinn
i kring, svo að þar yrði seinna garðskýli, sem myndað væri úr
laufríkum, yndislegum trjám.
Þau liömuðust við verk sitt allt fram á kvöld. Síðan ákváðu
)>au, hvað vera skyldi á hinum ýmsu stöðum, þegar þar að kæmi.
Til að byrja með mundi garðurinn ekki verða fjarska stór. En
þau ætluðu að stækka hann með hverju ári sem liði. Þau keppt-
ust við að nefna það fegursta og nytsamasta, sem við átti i
góðum garði. Að lokum fór svo, að þau áttu garð, sem var öllum
fremri.
En nú fannst þeim, að þessi fyrirmyndargarður ætti ekki við i
Fögrulilíð, eins og liún var. Og svo fóru þau að byggja allt upp
og endurbæta. Fyrst máluðu þau stofuna. Seinna endurbyggðu
þau hana og fleiri bæjarhús og bættu við húsgögnum. Og fjósinu
gleymdu þau ekki. Og akrana stækkuðu þau að miklum mun.
Þau voru svo gagntekin af þessum framtiðardraumum, að
þau gleymdu sér algjörlega, gerðu sér enga grein fyrir, að komið
væri langt fram á kvöld.
En Eva gat lítið fylgzt með þessu öllu. Henni fannst hún vera
út undan og fór að kjökra. „Ég vil lika eiga garð. Ég vil lika eiga
akur!“
„Já, auðvitað, — þú skalt fá að vera i félagi með mér, Eva,“
sagði Óli, — „og vera ráðskona hjá mér.“
„Og ég hjá þér, Þór,“ sagði Sigga.
„Já, að sjálfsögðu. — Kannski að það sé réttast að við skiptum
Fögruhlíð á milli okkar og hyggjum tvö hús liér?“
„Æ, nei! Við skulum öll húa saman!“
„En — ef okkur dytti nú i hug að gifta okkur'?“
„Með hverjum ætti það að vera?“
„Þið getið gifzt mér,“ sagði Eva. Þá fór Þór að hlæja.
„Viltu það ekki, Þór?“ kjökraði hún. „Hverja viltu þá eiga?“
„Það segi ég ekki.“
„Hvíslaðu þvi að mér, Þór.“ Hún lagði eyrað að munni hans.
„Bu, bu, bí,“ hvíslaði hann.
„Svei, Þór! Þá vil ég ekki eiga þig!“
„O-o, það er vist engin, sem vill það,“ sagði hann og hló.
Þvi næst gengu þau nokkra stund i rökkrinu um túnskikann ok
akrana litlu og virtu allt fyrir sér. Það var eins og þau he
aldrei séð þetta fyrr, að minnsta kosti aldrei á þennan hátt.
„Þennan akur hefur pabbi ræktað." „Þennan stein hafa Pa
bln
að
til
og mamma grafið upp.“ „En hvað hann er stór! Þau hljóta
hafa verið afar sterk.“
„Og þennan langa, langa grjótgarð hefur pabbi lilaðið! „
bæinn byggði hann sjálfur." , ,
„Pabbi og mamma hafa gert allt, sem unnið hcfur verið her
Fögruhlíð.“
„En hvað þau hafa unnið mikið hérna!“
„Skyldu þau hafa hugsað sér að byggja stóran bæ hér, elI‘
og við ætlum að gera?“ .
„Já, þau hugsuðu sér áreiðanlega að gera það. Mannna sal-
mér lika frá því,“ mælti Þór.
„Þá verðum við að ljúka þvi, sem þeim vannst ekki tinu
að gera.“
„Já, það skulum við gera, Óli.“ Itödd heggja var klökk og hi1-
glitruðu i augum þeirra. — En ]>að gerði ckkert til, þvi ,lU
var komin nótt og enginn sá það.
Áður en þau fóru að hátta, klifraði Þór upp á þaki{S og 0
niður fánann litla. Hann !>élt á honum nokkra stund og veit»>1
honum. »
„En hvað norski fáninn er fallegur!" sagði Óli. . „
„Já, og sautjánda maí er liann fallegri en nokkru sinni,
sagði Þór.
Eftir þvi sem timinn leið, varð garðurinn stærri og stærr1'
Þau unnu þar öll eittlivað á hverjum degi, eftir ]>vi sem aðsta
leyfði. Þau stungu upp reitinn og báru húsdýraáburð i hann-
Og áður en langir timar liðu, fluttu þau heim nokkur tré, sen>
þau gróðursettu til skrauts. Um haustið ætluðu þau líka a'
gróðursetja þar berjarunna. Svo keyptu ]>au sér fræ og sa
þar ofurlitlu af öllum þeim garðplöntum, sem þau þekktu.
Upp við stofuvegginn bjuggu þau til fallegt blómabeð. h3
var Sigga, sem sinnti þvi að mestu, drengirnir þóttust ekker
vit hafa á þess háttar skrauti. Flest benti lika til, að urnsj01'
þess væri i góðu lagi. Sigga var sérstaklega natin við að hugs*1
um blómin, svo að spurning var, hvort þau voru nokkuð fallef?rl
á prestssetrinu.
Börnin voru sifellt önnum kafin, þvi að vorverkin kröfous
mikillar vinnu. Þau fengu bónda nokkurn, sem átti hest, til a
aka áburðinum á túnið og til að herfa kartöflugarðinn. Sja
dreifðu þau vandlega úr áburðinum og rökuðu hann niður í rótma,
svo að þau fengju mikið og gott gras handa Búkollu.
☆
Nokkrum dögum seinna komu drengirnir heim með gan'l!1
liænu. Hugmynd þeirra var sú, að hún skyldi verða móðir n>argra
unga. Þeir höfðu heyrt, að hænsnarækt væri hentug fvrir „sn>a
bændur" og gæfi góðar tekjur. Ef hver liæna verpti einu egg1
á dag meira en helming ársins, og maður gæti fcngið níu til llU
aura fyrir cggið, — ja, þá hlaut það að verða stór upphæð. I>:' ’
sem skipti mestu máli, væri að eiga nógu margar liænur og gc ‘
fóðrað þær á ódýran liátt.
Og þessi gamla hæna vildi gjarna eignast kjúklinga. Svo bjugg"
þeir til handa henni fjarska mjúkt og hentugt hreiður, og l'-'r
lá hún á tólf eggjum og lét sig dreyma um litlu, fallegu, g" u
ungana, sem brátt mundu koma tístandi úr eggjunum. Hún 'ar
trú og traust, eins og gamlar ungahænur yfirleitt eru, og var
lireiðrið vel með gargi og geðofsa, ef ástæða var til. f
En drengjunum varð brátt ljóst, að tólf kjúklingar voru a,|tu
fáir, og við fleiri kjúklingum gátu ]>eir alls ekki búizt ur *°
eggjum. Og óvist var með öllu, hve margir yrðu hanar.
Dag nokkurn sagði Þór: „Skyldi skjórinn*) ekki vilja l>ggJa
á liænueggjum?“ Þetta var vissulega hugmynd, sem vert var ul"
*) Algengur fugl i Noregi, skyldur hrafni.
24