Æskan - 01.07.1971, Blaðsíða 14

/
PaS var einu sinni ofurlitill héri, sem aðeins hafði lifað
eitt stutt sumar hér á jörðinni. Hann átti heima i birki-
skóginum fagra í Sólvangi. Þessi héraangi var á vissan
hátt dálítið skrítinn og öðruvísi en aðrir hérar. Og þegar
maður er öðruvisi en aðrir, stendur sjaldan á þeim, sem
segja yfirlætislega: „Hann er vissulega með lausa skrúfu, — hann
er víst ekki með réttu ráði,“ — eða eitthvað þess háttar.
En þeir, sem þetta segja, hafa oft og einatt alls ekki rétt
fyrir sér, því að ósjaldan er sá sérkennilegi miklu hyggnari en
hinir, sem hafa eðlilegt útlit.
Hérinn litli var oft hljóður og hugsi. Hann hugsaði um fjarska
margt, sem aðrir nenntu yfirleitt alls ekki að hugsa um.
Svo leið senn að vetri, — fyrsta vetrinum i lífi hérans litla. Og
allir litlu íkornarnir, rjúpurnar og hérarnir í birkiskóginum fagra
í Sólvangi fóru smám saman að klæðast vetrarbúningi sinum.
Þegar hérinn litli veitti því athygli, að hann fór að fella gráu
og brúnu hárin sín og^á hvít í staðinn, varð hann fjarska hræddur
og hrópaði:
„Mamma! Mamma! Líttu bara á. Ég er að byrja að fá svo
skrftin, hvft hár. Hvernig getur staðið á því?“
„Vertu bara rólegur, vinur, við verðum öll hvít, þegar vetrar,"
sagði móðir hans.
„En hvers vegna verðum við það?" spurði hérinn litli.
„Við fáum bara nýjan vetrarbúning, og þú verður að gera
þér það að góðu eins og við hin,“ svaraði móðir hans.
„Já, en mig langar mest til að vera í þeim búningi, sem ég
á nú,“ sagði hérinn litli. „Ég kann svo vel við mig f honum, og
svo er hann alveg hæfilega heitur. Það er alls ekki vist, að sá
nýi verði eins hlýr og góður. Mér finnst hvfti liturinn svo kulda-
legur!“
Móðir hans nagaði ákaft bjarkarbol og lét þann litla ekki
trufla sig.
„Heyrðu, mamma," sagði hérinn litli eftir nokkra stund. „Hver
er það, sem gefur okkur nýjan vetrarbúning?"
„Ég veit það ekki," svaraði móðir hans, „ég hef aldrei hugsað
neitt um það.“
„Já, en ég hef hugsað um það,“ sagði hérinn litli.
„Þú ættir ekki að vera að brjóta heilann um það,“ sagði móðir
hans. „Það er miklu fyrirhafnarminna að hugsa ekki neitt. Og
hviti vetrarklæðnaðurinn kemur af sjálfu sér, hvort sem þú hugsar
eða ekki.“
„Já, en hugsanirnar koma líka af sjálfu sér, mamma," sagði
hérinn litli. „Og svo verð ég að brjóta þær til mergtar, skilur ^
því að annars kemur þeim svo illa saman í kollinum mínat11’
ég fæ hræðilegan höfuðverk!"
„Já, einmitt það,“ sagði móðirin. Hún leit á litla angann sl ^
hristi höfuðið og sagði: „Þú ert í meira lagi skrítinn, skin
litla!" Og svo hélt hún áfram að borða. (ast
„Heyrðu, mamma," sagði hérinn litli, — hann vildi ekki 9e
UPP- ■ *iar að
„O, hvað þú malar mikið! Hvað er það nú, sem þú
segja?" mælti móðirin. ?„
„En gætirðu ekki reynt að hugsa aðeins einu sinni, marn.rnatljg
sagði hérinn litli í bænarrómi. „Mig langaði bara til að spýria
að dálitlu." s
„Jæja, ég verð þá líklega að reyna það,“ svaraði móðir
og virtist fjarska hugsandi. „Hvað er það þá?“ *
„Er það alveg áreiðanlegt, mamma, að þú vitir ekki, hver P
er, sem gefur okkur nýjan vetrarbúning?" spurði hérinn l'tli-
Móðir hans hugsaði sig lengi um. Loksins svaraði hún- g
„Jú, nú man ég það. Ég heyrði einhvern tíma sagt frá Pvl'
það væri andi, sem býr hátt, hátt uppi í himninum, ein,lV „
staðar nærri þeim stað, þaðan sem regnið og snjórinn kern
„Hefur þú séð hann, mamma?" spurði hérinn litli. „
„Nei, nei, enginn getur séð hann, en hann getur séð °kku’.
svaraði móðir hans. „En nú máttu til með að hætta þessu ^
höfóð'
því að nú get ég ekki hugsað meira, — annars fas eg 11
verk líka.“ *:
„Já, mamma, nú skaltu bara halda áfram að borða,
hérinn litli. Svo faldi hann sig á bak við mosavaxinn stein,
ttist
og
se'
á afturfæturna, hélt framfótunum sínum litlu fallega sanrian
bað þessa bæn:
„Þú mikli andi á himni há,
sem horfir mína kápu á,
ó, góði, send mér sælu þá,
að sé hún ætíð brún og grá.“
„Nei, hlustið bara á,“ sögðu englarnir, sem sáu um Þ3®' ,
dýrin skiptu um lit. „Heyrið þið, hvað hérinn litli i Sólvangi se®gs
Hann skilur áreiðanlega ekki, hvilik blessun þessi ráðstöfun 9
er fyrir hann.“ engi"
„Á ég að segja ykkur, hvað við skulum gera," sagði lífii, e
fjarska glettnislega. „Við skulum ekki gefa honum neinn v „
búning, heldur láta hann vera í gráa búningnum, sem hann á n

14